Bovenschriftuurlijke binding - een nieuw gevaar

§ 46. ‘Zeggen’ met gezag.

Kortom, als ik nu lees van de belofte-des-evangelies, dan houd ik me aan deze grondgedachten (vgl. Heidelb. Catechismus, van mijn hand, Deel II, waarin voor een en ander fundeering gegeven wordt).Ik wil dat woord belofte-des-evangelies lezen, zooals het in de Dordtsche Leerregels gebruikt wordt. Met name in II, 5, waar gezegd wordt, dat de belofte-des-evangelies moet worden geannuntieerd (dat is wat anders dan dat de rubriek Stadsnieuws wordt voorgelezen uit de krant) en geproponeerd (dat is wat anders, dan dat je er een ‘objectieve’ parafrase van geeft) MET een MANDAAT van bekeering en geloof.

Ik wou toch wel graag, dat men de Dordtsche Leerregels handhaafde. Ze zeggen ronduit:

a)

de belofte komt MET BEVEL. Dat is dus geen bloote reportage, bloot objectief, hm, hm, maar een zetten-onder-Gods-klemmen. Geen nieuwsbericht, zoo als: het is mooi weer; of: appels vallen niet ver van den boom; of: de aarde heeft twee polen; of: God is een eenvoudig wezen; of: Drie Personen zijn tezamen èèn Wezen; of: er komt een hemel, en er komt een hel. Geen dogma, geen uitspraak, maar een officieele AAN-spraak, een AANspraak. Annuntieeren! Proponeeren! Geen proponentje wezen van jezelf, of van je preekvoorstelletje, want dát woord proponeeren heeft met het proponeeren uit de Dordtsche Leerregels II, 5, geen zier te maken. Neen: God als BELOVER-EN-BEVELER-IN-EENEN-IN-DE-EENE-GEZAGSBOODSCHAP ‘ambtelijk voor-

[p. 69]

	stellen’. Een Kamper ingezetene moge zich van een beeld als dit bedienen: als in oude dagen de heraut van 't Kamper Stadhuis annuntieerde en proponeerde van het bordes van het Stadhuis Zijne Majesteit Karel V, dan was dat heel wat anders, dan dat het plaatselijke blaadje over hem een reportage gaf, of de burgemeester 's avonds aan zijn vrouw vertelde, hoeveel moppen Zijne Majesteit verteld had (als 't waar was......). Ik kies expres van die ‘rare’ beelden voor de vergelijking. Ik wou de menschen laten zien het verschil tusschen een dogmatische UITspraak OVER God, en een ambtelijke AAN-spraak NAMENS God.
b)	Ze zeggen ook dat die belofte-annex-bevel aan alle volken en menschen, waarheen God (naar vasten raad) het evangelie ‘zendt’, moet worden geannuntieerd en geproponeerd zonder onderscheid (II, 5). Er staat bij: promicue, gemeenschappelijk. Collectief. Zonder onderscheid. Geen verbondscollectivisme of iets van die narigheid. Wel homiletische annuntiatieve collectiviteit.
c)	Ze zeggen ook, dat dit annuntieeren-en-proponeeren serieus gebeuren moet. Ik lees dat woord ‘serieus’ los van de ongelukkige parafrase van Kalamazoo, en heb daar uitvoerig over geschreven. Men moet mij nu niet bij de gemeene-gratie-zondaars plakken, want op dat zondaarsbankje ga ik niet zitten. Men moet ook niet in het wilde weg gaan roepen: heynsiaansch; Heyns moet je nooit bestrijden, of je moet zeggen: DAT puntje is het, en DAT. Anders wordt de man 'n mythe, en daar gaat de kerk dood aan.

Ik lees dat woord ‘serieus’ in de Leerregels, en ik laat het er staan. Ik belijd dat ook. Serieus ‘toont’ God in zijn woord (ostendere) wat Hem aangenaam is (dat is dus een BERICHT), en SERIEUS belooft Hij aan allen DIE tot Hem komen en Hem gelooven zielsrust en eeuwig leven (dat is dus een BELOFTE). Een serieuze UITspraak, en conform daaraan een serieuze AANspraak.

Welnu, op dat puntje zit de zaak, áls er wat vast zit, metterdaad vast.