Van Gitje en Witje. Een verhaal uit poesenland

V. Arm, ziek Witje.

Ongelukkig voor Gitje liep het niet zoo erg goed af. Natuurlijk ging Witje den volgenden dag niet naar school en 's middags zag Gitje met een angstig snuitje, dat de dokterskoets voor 't huis stil hield.

Vroeger vond Gitje 't altijd leuk naar de mooie dokterskoets te kijken.

Twee groote witte konijnen trokken de koets. Er was een deftig koetsiertje bij en als de dokter bij avond uit moest, werden de twee lampions ter zijde aangestoken. De koets was bijna zoo mooi als van Asschepoester, want ze bestond uit een heel grooten pompoen, die prachtig rood gelakt was.

Dezen keer echter keek Gitje er heel niet naar. Wel keek hij angstig naar Witje's huis, want de dokter bleef zoo lang weg.

[p. 26]

De koets was bijna zoo mooi als van Asschepoester...

Witje zelf vond zijn bezoek heelemaal niet leuk. Ze moest haar pijnlijk keeltje laten zien. Ze moest ‘a’ zeggen, haar pootje geven, om den polsslag te laten voelen en al dien tijd schudde de dokter bedenkelijk zijn kop. Toen schreef hij een drankje voor en zei, dat ze vooral diep, heel diep onder de dekens moest blijven.

[p. 27]

Nu, Witje had in iets anders werkelijk geen lust. Ze voelde zich zoo ziek en haar keeltje brandde zoo, dat ze af en toe klagend mauwde. Gelukkig hielp het zachte stroopdrankje wel iets voor haar keeltje, maar pijnlijk bleef het toch.

Toen Witje al een paar dagen ziek was, hield Gitje het niet langer uit.

Hij plukte twee prachtige perziken

... toen begon Gitje zoowaar te huilen...

Ze voelde zich zoo ziek...

uit den tuin, deed die op een frisch koolblad en bracht ze bij Witje's moeder.

Ziepie, die open deed, wist gewoonweg niet wat ze hier van denken moest. Maar ze zag wel aan Gitje's angstige snoetje, dat hij dezen keer niet kwam om kattekwaad te doen.

Ze vond het ook wel zielig voor hem, dat Witje door hèm zoo ziek was geworden.

Ze begreep wel, dat Gitje's geweten knaagde en dus liet ze hem binnen.

[p. 28]

Witje's moeder begreep het al net zoo en toen Gitje zoowaar begon te huilen, streek ze hem over zijn zwarte kopje.

‘Mauw! Mauw! Wat heb ik een spijt,’ kermde hij.

‘Weet je wat,’ zei Witje's moeder, ‘je kunt haar tòch helpen beter worden. Je moeder brengt ook al iederen dag lekkers en eigenlijk kan ze tòch nog niet eten. Maar er is wat anders. Witje's kopje doet heel erge pijn en als het in de straat wat stiller zou zijn, zou ze ook veel gauwer genezen. Als jij nu telkens zand in de straat strooit en je jaagt die mauwende poesenkinderen maar weg, dan zul je zien, hoe gauw Witje beter is. En dan heb jij haar beter gemaakt.’

Hier klaarde Gitje's gezicht heelemaal van op. Ja, zooiets wilde hij nu juist graag doen. Zandstrooien en de poesen wegjagen. Dan zou hij Witje helpen genezen.

En dadelijk toog Gitje aan 't werk. Met zijn kruiwagentje sleepte hij zand aan. Dat was een heel werk, want hij moest het alles van een zandhoop halen, die een eind van zijn huis lag.

Maar toch werkte hij dapper in ieder vrij uurtje en als er zand wegstoof, bracht hij dadelijk weer nieuw.

Ook maakte hij, dat er geen kinderen in de straat speelden en tegen de groote poesen zei hij, zoo zacht mogelijk te loopen.

Het was nu dan ook zoo stil, dat Witje nergens meer last van had.

Het was een héél werk.

[p. 29]

En na een paar dagen al hoorde Gitje, die nog altijd vruchten en lekkers kwam brengen, van Witje's moeder, dat het iets beter ging.

De dokter, die iederen dag kwam, hoopte nu ook het beste. Gitje bleef echter ijverig op zijn post en maakte nog steeds dat alles stil bleef.

Eindelijk, wel tien dagen nadat Gitje en Witje in 't water hadden gelegen, was Witje zoo ver genezen, dat ze bezoek mocht ontvangen.

En raden jullie eens, wie er 't eerst mocht komen!

Maar Witje knikte hem vriendelijk toe.

Niemand anders dan Gitje.

Natuurlijk had Witje al lang van haar moeder gehoord, hoe lief Gitje was geweest en wat hij allemaal gedaan had.

Nu, je kunt begrijpen, hoe trotsch Gitje was, toen hij als de eerste binnengelaten werd. Hij had op een koolblad een paar sappige peren meegebracht, omdat die 't beste waren voor Witje's keeltje.

Hij was ook wel een klein beetje verlegen, toen Witje daar zoo mager in bed zat.

Maar Witje knikte hem vriendelijk toe.

‘Witje,’ zei Gitje met zijn zachtste stemmetje, ‘ik heb van alles zoo'n spijt. Ik beloof, dat ik nu ècht probeeren ga een betere jongen te worden. Wil jij me helpen?’

[p. 30]

Witje lachte en zei: ‘Maar hoe, Gitje?’

‘Wel, je hoeft alleen maar dikke kameraden met mij te worden, als je beter bent. En dan word ik van zelf wel een betere poes.’

‘Nu, dat lijkt me wel leuk,’ zei Witje, want eigenlijk had ze Gitje wel altijd bewonderd, omdat hij zoo flink was.

Gitje vond 't ook wel leuk, dat Witje dat zoo graag wilde en zei trotsch: ‘Dan word ik padvinder, want dan moet ik iederen dag een goede daad doen.’ Toen gaf hij Witje de peren en deze zei: ‘Heusch Gitje, je bent al lang padvinder, want je hebt zooveel goede dingen gedaan. Je hebt mij gered.’

‘En jij mij,’ lachte Gitje, maar hij was wat blij en trotsch, dat Witje dat had gezegd.

Toen namen Gitje en Witje afscheid, maar voortaan zagen ze elkaar iederen dag. Na een

Nog wat later mocht ze weer naar buiten...

poosje mocht Witje toen weer op en nog wat later mocht ze weer naar buiten. En eindelijk.... eindelijk.... mocht ze weer naar school. En zóó blij, zóó blij was Gitje, dat hij van zijn moeder nu ook eens een feest mocht geven. Een feest ter eere van Witje's beterschap.

Hij mocht er iedereen van school voor vragen en iedereen begreep, dat Gitje een heel dure les had gehad.

Maar zoo'n feest vond toch ieder maar fijn, vooral omdat het een tuinfeest zou worden.

Je ziet, dat de kleine poesen in poesenland al net zoo graag feestvieren als wij. Vooral, omdat ze

[p. 31]

wel wat later naar bed mochten, want, dit zou ik vergeten, 't werd 's avonds gevierd.

En hoe dat feest werd en wat voor plezier de poesjes maakten, zul je ook nog hooren.

Nu mocht Gitje ook eens een feest geven...