Van Gitje en Witje. Een verhaal uit poesenland

[p. 20]

IV. Wat Gitje nu weer deed.

Lang na den verjaardag van Witje en dus ook al lang nadat Gitje zoo'n maagpijn had gehad, was er een vrije dag op de poesenschool. Het was namelijk de dag, dat op school de kachels geplaatst moesten worden en dan werd vrijaf gegeven.

't Werd ook tijd voor wat warmte in school, want 't kon soms al aardig koud zijn, omdat het tegen den herfst liep.

Maar op dien vrijen dag was het heerlijk zonnig weer en daar Witje's moeder waschdag

... Toen bedacht Gitje een plannetje.

hield, besloot Ziep in den tuin te gaan wasschen.

Er waren natuurlijk heel wat kleertjes te wasschen voor zoo'n groot gezin en 's morgens vroeg had Ziepie alles klaar gezet. De tobbe, een teil, emmers, zeep en 't waschbord stonden in den tuin.

Toen er echter een poosje lang niemand in den tuin was, bedacht Gitje, die zich erg verveelde, een plannetje. Zooals je weet, waren zijn plannetjes nooit zoo erg lief en hij had ondanks maagpijn en belofte, zijn leven nog niet verbeterd. Vlug sprong hij in den tuin van Witje, rolde de nog leege tobbe naar buiten, het hekje uit en een heel eind den weg op. Daarna rolde hij de tobbe de grashelling af en de breede sloot in.

[p. 21]

Hij zette zich met den stok af...

Maar Gitje wilde niet alleen de tobbe wegstoppen, neen, hij wou deze voor zijn plannetje gebruiken en een beetje uit varen gaan.

Hij nam dus een langen stok, dien hij als roeispaan kon gebruiken en sprong in de tobbe.

Hij zette zich met den stok af en raakte gauw aan het schommelen gewend.

't Ging fijn hoor!

Dat kleine poesenkind daar in die groote sloot verbeeldde zich midden op de baren te dobberen en spoedig kwamen andere schoolvriendjes langs den kant staan, om naar den schipper en 't scheepje te kijken.

Juist toen Gitje bezig was, flink wat golven te maken, kwam Witje aanloopen en riep: ‘Gitje, kom hier! We zoeken de tobbe! Ziepie moet wasschen.’

Gitje, die al lang alle goede dingen van Witje had vergeten, riep terug: ‘Maak niet zoo'n drukte, kind. Als Ziepie de tobbe wil hebben, moet ze haar zelf halen.’

De poesenkinderen aan den slootkant dachten al: ‘Wel, hoe zal dat afloopen?’

Doch daar kwam Ziepie zelf al aanhollen. Ze had

‘Gitje, kom hier!!!’

[p. 22]

opgestroopte mouwen en had juist willen gaan wasschen, toen ze meende, dat er getooverd werd. Want plotseling was haar tobbe verdwenen.

‘Leelijkerd! Leelijkerd!’ riep Ziepie en blies zoo hard als ze kon.

Eigenlijk was Gitje een beetje bang voor haar, maar nu was hij veilig midden op 't water. En daar hij zich nog best herinnerde, dat Ziepie eens van plan was geweest, om zijn staart in de taart te bakken, toen hij de muizestaartjes had weggesnoept, riep hij jolig terug: ‘Leelijkerd! Leelijkerd!’

O, o, wat werd die arme Ziepie toen nijdig. Ze begon Gitje met handjes water te gooien, maar Gitje vond het wel leuk en plonsde met den stok in het water terug. En intusschen kwamen steeds meer poesen naar 't geval kijken.

O, o, wat was die Ziepie nijdig...

‘Toe Gitje,’ riep er één, ‘geef die tobbe terug, want Ziep moet voor Witje's moeder wasschen.’

‘Leen jij haar dan jouw tobbe,’ mauwde Gitje terug.

‘Wacht maar, als ik je nu in handen krijg, dan sla ik je dood,’ mauwde Ziepie kwaad en weer gooide ze hem met water.

Gitje, die haar weer met water terug wilde spatten, sloeg heel hard met den stok op 't water.

Hij plonsde Ziepie dan ook wel nat, maar er gebeurde nog iets. Door den harden slag

[p. 23]

Dat was zijn verdiende straf...

rolde de tobbe, die toch al niet erg vast lag, om en daar lag Gitje in 't water. Dat was zijn verdiende straf en iedereen lachte hem dan ook uit.

Maar.... er was nog iets anders...

Gitje kon niet zwemmen, dat bemerkte iedereen óók dadelijk.

‘Mauw! Rauw! Auw!’ schreeuwde Gitje. Toen niemand hem hielp, miauwde hij weer en nog eens. Eindelijk klonk 't nog heel zacht.... Miauw! Auw! Auw! en toen leek het of Gitje wegzinken zou.

‘Hij verdrinkt! Hij verdrinkt!’ riep iedereen. Zelfs Ziepie was nu bang.

Zooals jullie wel weten, houden poesjes niet erg veel van water en daarom hadden maar heel weinig zwemmen geleerd. Maar Witje kon wèl zwemmen en hups, één, twee, drie, sprong ze in 't water.

De sloot was heel diep, maar niet breed en nog net op tijd had ze Gitje te pakken en trok hem naar den kant. ‘Brrrr.... Wat is 't koud..,’ rilde Witje.

Toen ze nu veilig aan wal waren, werd Ziepie ineens weer boos op Gitje.

Ze legde hem over de knie en gaf hem een flink pak voor zijn broek.

't Kon Gitje niet veel schelen en 't had hem in elk geval wat warmer gemaakt. Hij rende vlug naar huis, waar hij van Vader weer een pak voor zijn broek kreeg. En toen hij gedroogd

[p. 24]

Ze legde hem over de knie...

Witje, toen ze haar kleintje daar zoo verkleumd en nat zag binnenkomen.

‘Je zult nog kouvatten,’ zei ze en stopte Witje in een warm bad, droogde haar stevig af en deed haar een lekker warmen hanssop aan. En toen in bed met een paar kruiken en wat was en schoone kleeren aan had, was hij meteen van al de klappen weer heelemaal warm. Maar dat was bij Witje niet zoo.

Die bibberde zoo erg, dat Ziepie medelijden kreeg en de tobbe maar liet dobberen. ‘Die pak ik straks wel met de hark,’ zei ze nog en holde toen vlug met Witje naar huis.

Ach, ach, wat schrok die arme moeder van

Moeder stopte Witje in een warm bad.

[p. 25]

extra dekens. Later kreeg Witje nog heete citroenlimonade en zoo dacht Moeder, dat er wel geen gevaar zou zijn. Maar dat liep toch anders af.

's Avonds, toen Gitje's moeder bij Witje's moeder kwam, om te bedanken voor de lieve daad van haar dochtertje, hoorde ze dat Witje koorts had.

‘'k Hoop maar, dat het niet erger wordt,’ zuchtte Gitje's moeder, ‘want dan is het de schuld van Gitje.’

Witje's moeder zuchtte ook en antwoordde: ‘Ja, laten we hopen, dat het niets te beteekenen heeft,’ en Gitje's moeder ging naar huis.

En o, o, wat had Gitje 's nachts in zijn bed een angst en een spijt.

Want, dat Witje, die hem gered had, nu erg ziek moest worden, dat vond hij verschrikkelijk en hij hoopte héél, héél erg, dat het maar goed mocht afloopen.