Van Gitje en Witje. Een verhaal uit poesenland

(ca. 1930)–Willy Schermelé– rechtenstatus


II. Dat komt er van! Intusschen lag Gitje in de schuur stil te luisteren. Eerst had hij hard moeten lachen, om 't gejammer van Ziepie, maar daarna vond hij 't héél erg jammer van die zes potten gelei, die zijn moeder er voor teruggeven wilde. Ten eerste omdat hij muizestaartjes in gelei veel fijner vond, dan die gewone gebakken dingen, ten tweede was er nu tòch een verjaardagtaart, wat hem erg speet en ten derde begon hij bang te worden voor het pak slaag, dat hij straks van Vader zou krijgen.
[pagina 9]
Plotseling deed zijn maagje hem zoo'n pijn. En juist toen hij daarover lag na te denken, voelde hij een steek in zijn maag. ‘Miauw! Auw!’ zei hij. Maar daar kreeg hij weer een steek en weer een. ‘O, o, o,’ kermde het stoute Gitje. ‘Miauw! Auw! Auw!’ Plotseling deed zijn maagje hem zoo'n pijn. En geen wonder, want gebakken muizestaartjes was een héél zwaar voedsel. En dan nog wel honderdtachtig! ‘Miauw! Auw! Auw! Auw! Auw!’ Steeds harder kermde Gitje en steeds erger werd de pijn. Gitje had het heel erg benauwd en dikke tranen drupten over zijn grappig kattesnoetje. Zóó vond Moeder hem. Ze vroeg maar niet eens, wat hij gedaan had, omdat ze 't wel dadelijk begrepen had. Ze nam haar stoute jongetje in de armen en bracht hem thuis en naar bed. Gitje kreeg geen pak voor zijn broek van Vader, want hij was ziek geworden. ‘'t Kwaad straft zich zelf,’ zei Moeder even later tot haar buurvrouw, die Gitje's gekerm had gehoord. Ze nam haar stoute jongetje in de armen.
[pagina 10]
En daar lag arm Gitje dan in bed. ‘De kleine deugniet heeft er natuurlijk niet op gerekend, dat hij nog meer last van de muizestaartjes zou krijgen, dan wij met de leeggeplukte taart,’ zei Buurvrouw. ‘Maakt U zich maar niet ongerust over Gitje, want 't zal gewone maagpijn zijn. We rekenen er vast op, dat U morgen meehelpt de taart opeten.’ En toen ging Buurvrouw weer gauw naar binnen, want er viel nog heel wat te braden en te koken. En daar lag arm Gitje dan in bed. Van eten en drinken was natuurlijk geen sprake. Alleen legde Moeder af en toe een warmen doek op zijn maagje, want dat hielp tegen kramp. Maar Gitje had zooveel muizestaartjes gegeten, dat 't niet veel hielp. Den heelen nacht had hij 't nog benauwd en den volgenden morgen kon hij niet naar school. Maar de maagpijn was nu toch wel wat over en als hij geen zwart velletje had gehad, zou hij alleen wat bleek gezien hebben. Hij kreeg wat lauwe melk en sliep den heelen morgen, omdat hij 's nachts slecht had geslapen. En nu was het nog wel de verjaardag van Witje. 's Middags werden al zijn broers en zusjes keurig aangekleed voor 't feest. Pietje, 't kindermeisje, hielp daarbij en Gitje keek in bed treurig toe. 's Middags ging Moeder ook weg, na hem eerst nog wat pap gebracht te hebben en toen bleef Gitje alleen met Pietje.
[pagina 11]
Maar kleine Witje, die vandaag jarig was en die eerst heel erg boos op Gitje geweest was, vond 't nu toch treurig, dat hij zoo alleen lag. En juist toen Gitje een beetje geslapen had, werd hij wakker omdat er iemand naar binnen kwam. En wie was dat? 't Was jarige Witje in een mooie jurk met strookjes. Ze droeg een bordje met taart en nog meer lekkers, dat ze bij 't bed van Gitje zette. ‘Hier Gitje, eet dit maar, als je maagje heelemaal beter is,’ en wip! wip! was ze verdwenen, nog voor Gitje iets had kunnen zeggen of bedanken. ‘Ik zal nooit meer stout zijn,’ zei hij tegen Pietje. ‘Dat is heel verstandig,’ vond Pietje, die natuurlijk mee mocht smullen van het lekkers op het bord, omdat Gitje toch nog bijna niets kon eten. Den volgenden dag was Gitje gelukkig weer heelemaal beter, maar nu zal ik jullie iets vertellen van het feest van Witje. Ze droeg een bordje met taart en nog meer lekkers.

Vorige Volgende

II. Dat komt er van!