Van Gitje en Witje. Een verhaal uit poesenland

(ca. 1930)–Willy Schermelé– rechtenstatus



[pagina 3]
I. Stout Gitje. Wat ik jullie nu ga vertellen, gebeurde in Poesenland. Gitje en Witje waren buurkinderen, Gitje was een poesenzoon en Witje een poesendochter. Maar jullie moet niet denken, dat ze erg dikke vrienden waren. Neen, hoor! Gitje was ook eigenlijk een beetje stout. 't Was heel jammer, want Gitje was een heel lief, knap poesje met een glanzend, zwart velletje. Hij was echter heel hebzuchtig en Gitje was een lief, mooi poesje, maar een beetje stout. plaagde bovendien iedereen. Op school bracht hij knikkers mee of hij strooide erwten tusschen de banken, zoodat de poesenjuffrouw over den grond kwam te rollen. Ook kneep hij Witje in haar staartje of hij blies tegen haar, om haar aan 't schrikken te maken. En Witje was toch een heel lief meisje. Zooals jullie wel begrijpen zult, had ze een wit velletje. Witje zag ook wel eens grijs, maar niet vaak. Natuurlijk maakte ze zich met spelen ook wel eens vuil en dan leek ze bijna grijs. Maar dikwijls gebeurde dat niet, want haar moeder was erg helder en stopte haar dan dadelijk in 't bad. Op zekeren dag kwam Witje 's morgens op school en vroeg allen kinderen uit de klas, om den volgenden dag bij haar te spelen, want
[pagina 4]
dan zou ze jarig zijn. Alleen Gitje werd niet gevraagd. Dat was natuurlijk wel heel naar voor hem, maar 't was niet de schuld van Witje, zooals hij dacht, maar zijn eigen moeder had dat zoo gewild. Hij was den vorigen dag namelijk weer eens erg stout geweest, want hij had op zijn Ziepie, de keukenmeid, hielp flink... schoone beddespreitje vuile modderpootjes gemaakt. Ook was zijn moeder bang, dat hij de verjaardagpartij zou verstoren, want hij plaagde immers graag iedereen. En zoo gebeurde het dus, dat Gitje niet gevraagd werd. Dat maakte hem héél erg boos. ‘Daar is die nare Witje de schuld van,’ bromde hij, ‘omdat ik haar wel eens in haar staart heb geknepen. Wacht maar, ik zal haar leeren.’ Zoo gromde Gitje maar en hij verzon een plannetje, om Witje kwaad te doen. Toen Witje 's middags uit school kwam, was Moeder juist bezig in de keuken allerlei lekkere dingen klaar te maken. Ziepie, de keukenmeid, hielp Witje's moeder flink, want er moest heel wat klaar gemaakt worden voor den feestmaaltijd van den volgenden dag. De heerlijkste dingen zag Witje klaar staan. Daar had je muizenrollade, kaaswafeltjes, vischgehakt, garnalen, pastei, roompudding en nog veel meer. Te veel om op te noemen. Maar één ding was er en dat was wel het mooist van alles. Dat was een prachtige, groote taart, een echte verjaardagtaart. Witje, die den volgenden dag zes maanden zou worden, zag dat er zes mooie groote kaarsen
[pagina 5]
in de taart prijkten. En omdat zes maanden juist honderdtachtig dagen zijn, had Moeder er even zoovele muizestaartjes in gebakken. Witje zelf kon natuurlijk nog niet zoo goed rekenen, maar Moeder zei, dat er heusch honderdtachtig gebraden muizestaartjes in zaten en wat Moeder zei, was waar. De puntjes van de staartjes staken er nog allemaal uit en op ieder puntje zat een bolletje room. 't Was een heel werk geweest, maar dan ook beeldig mooi. Gitje, die nog aldoor boos was en allerlei kattekwaad verzon, stond juist onder 't keukenvenster, toen hij Witje's moeder dat van de muizestaartjes hoorde vertellen. ‘Grrr!’ blies hij, ‘en daarvan krijg ik niets, wacht maar!’ Toen kwam er een heel boos plannetje in Gitje's kleinen kattekop. ‘Honderd en tachtig,’ zei Moeder en wat Moeder zei, was waar. Onder etenstijd, toen er niemand in Buurvrouw's keuken was, omdat Ziepie ook aan tafel meeat, om op 't kleine grut te passen, kroop Gitje door 't keukenraam. Hij plukte alle muizestaartjes uit de taart en propte er zijn mond en zijn zakken en zakdoek vol mee. En toen hups, één, twéé, drie, ging hij er als een haas vandoor en kroop in 't schuurtje van hun eigen tuin. En daar begon hij ze fijn op te peuzelen. Hij knabbelde en knabbelde tot alles schoon op was. 't Was wel een heeleboel geweest,
[pagina 6]
Er kwam een boos plannetje in Gitje's kleinen kattekop. maar 't was dan ook maar niet fijn en intusschen dacht hij aan de gezichten van Witje en de anderen. En ja hoor! Daar had je 't al! 't Eerst hoorde hij Ziepie in de keuken schreeuwen van: ‘O, o, o! miauw! Auw! Auw!’ Toen hoorde hij Witje en alle zusjes en broertjes roepen. ‘Miauw! miolauw!’ En daarna hoorde hij Ziepie naar buiten gaan en nijdig blazen. En al dien tijd riep ze: ‘Als ik die te pakken krijg, bak ik zijn staart in de taart!’ Gitje rilde er even van. Even later werd hij toch een beetje bang, want toen zei Ziepie plots: ‘'t Is vast Gitje, die het gedaan heeft’ en meteen belde ze aan 't huis van Gitje's moeder. Dat alles hoorde Gitje van uit zijn schuilplaats in 't schuurtje en hij schaterde bijna van pret. ‘O, o, Buurvrouw,’ hoorde hij Witje's moeder jammeren en ‘grrrr! grrrrr!’ blies Ziepie, de keukenmeid weer. En daarna kwam het verhaal van de leeggeplukte taart en de honderd en tachtig gebraden muizestaartjes. Gitje schaterde van pret in zijn schuilhoek.
[pagina 7]
‘'t Is treurig, 't is treurig!’ antwoordde Gitje's moeder. ‘Gitje zal zoo wel thuiskomen, om te eten en als hij de schuldige is, dan beloof ik U, dat zijn vader hem een pak op zijn broek zal geven.’ ‘Wat hebben we daaraan?’ jammerde Ziepie. ‘O, o, mijn muizestaartjes, waarvoor ik den heelen middag heb staan bakken! O! o! o!’ ‘Ja,’ zei Gitje's moeder. ‘'t Is waar. Wat bezorgt die jongen de poesen toch een last.’ ‘O, o, die mooie taart!’ mauwde Ziepie weer, 't hielp niets, hoe Witje's moeder haar kalmeerde. ‘Ik heb een idee,’ zei eindelijk Gitje's moeder. ‘Tijd om nog eens opnieuw muizestaartjes te bakken, is er toch niet. Maar ik heb binnen in mijn provisiekast nog wel tien flesschen met muizestaartjes in gelei. Ze zijn heerlijk en ze passen bij een verjaartaart nog beter dan gebakken staartjes.’ ‘O, o,’ zei Buurvrouw, ‘zoo iets mag U toch niet doen.’ Maar Gitje's moeder zei: ‘komaan Buurvrouw, mijn kinderen genieten er morgen toch zelf van mee. En omdat Gitje niet komt, krijgt hij voor zijn straf meteen niets.’ ‘Nou, mevrouw,’ zei Buurvrouw, ‘ik neem 't vriendelijk aanbod aan, als U ten minste morgenmiddag bij de thee ook een stukje taart komt eten.’ En dat vond Gitje's moeder best. Gitje's moeder ging naar de provisiekast en Mimi, een ‘O, o! Die mooie taart!’ mauwde Ziepie. zusje van Gitje, bracht even later zes potten, elk met dertig staartjes, naar Witje's huis. Nu waren er toch honderdtachtig muizestaartjes in de taart.
[pagina 8]
't Was wel een heel werk, dat nog gedaan moest worden, maar de taart zou er tòch zijn. Zoo liep die geschiedenis met de taart nogal gelukkig af. Maar wat gebeurde er nu met Gitje? Mimi bracht de zes potten naar Witje's huis.

Vorige Volgende

I. Stout Gitje.