Speksnoetje's avonturen

[p. 26]

Speksnoetje's ontdekking

NU, Speksnoetje toonde geen angst, al vervolgde de kwaadaardige egel hem, toen deze zag, dat z'n plannetje mislukt was. Speksnoetje wipte meteen onder een hoop dorre bladeren, zodat zijn vervolger hem niet meer kon vinden. Hij dacht niet alleen aan zijn eigen behoud, hij overlegde dadelijk, dat zich nog wel meer flinke muizenjongens zouden hebben aangeboden.

Wat was er van hen geworden? Waren ze al opgegeten of zaten ze nog gevangen? Dàt wilde Speksnoetje weten. Hij bezat genoeg muizenliefde om dat te willen weten en zo mogelijk te helpen. Daarom hield hij zich muisstil en wachtte.

De egel rende het bos in. Hij meende zeker, dat Speksnoetje die kant was uitgegaan. Toen Speksnoetje dat zag, holde hij vlug terug naar de woning van Porreprik. 't Was heel gevaarlijk, wat hij ging doen. Het was immers best mogelijk, dat Porreprik nog vrouw en kinderen had, die al even dol op muizen zijn. Voorzichtig bleef Speksnoetje op de drempel staan en piepriep naar binnen: ‘Zijn daar nog meer muizen? Ik ben Speksnoetje en kom jullie helpen.’

En ja, hoor! Heel uit de diepte klonk muizengeluid, daarna een klagend piepstemmetje: ‘Help ons, we zitten hier gevangen om opgegeten te worden. O help ons, piep, piep!’

‘Woont Porreprik hier allen?’ wilde Speksnoetje weten. ‘Of wonen hier nog meer egels?’

‘Neen’, antwoordde het gevangen muisje, ‘hij woont hier alleen. Als je binnen komt, kun je de deur grendelen. En boven in de boom zit een luchtkoker, die net groot genoeg is om ons door te laten. Vlug, kom vlug binnen en sluit de deur. Porreprik kan elk ogenblik terugkomen.’

De piepstem klonk zo angstig en dringend, dat Speksnoetje zich niet langer bedacht, naar binnen stapte en de deur grendelde. Daarna zocht hij eerst naar licht. Op aanwijzing van het gevangen

[p. 27]

muisje vond hij in een kastje glimwormpjes, zodat hij nu tenminste kon zien.

Wàt hij zag, was meer dan verschrikkelijk. Was Speksnoetje niet zo dapper geweest, dan zou hij bij deze aanblik zijn gevlucht. Er lag



minstens een dozijn muizestaartjes. In de hoek van Porreprik's woning vond hij de muis met de angstige piepstem. 't Was overigens geen muizenjongen, maar een lief muizenmeisje, dat hem dadelijk vertelde, dat ze Tippelteen heette. ‘Mij heeft Porreprik al die tijd nog niet opgegeten, omdat ik alles hier moest schoonhouden. Maar alle muizenjongens, die hier kwamen, slokte hij met één hap op. Hij was gewoonweg onverzadigbaar.’

Hier hielden Speksnoetje en Tippelt een hun adem in, want Porreprik beukte op de deur!

‘Doe open!’ schreeuwde hij en z'n grommende, snuivende stem was echt angstaanjagend. De pennen op z'n rug ritselden vreemd.

‘Sstt’, fluisterde Tippelteen, ‘vlug, vóór hij ons ziet, hier de trap op.’

En terwijl Porreprik vreselijke dreigementen uitte en op de deur sloeg, holde het tweetal langs het wenteltrapje in de holle boom naar boven. Daar zat een gat, waardoor ze zouden kunnen ontvluchten. Tippelteen kroop er door en piepfluisterde: ‘Stil, doe alles heel zacht, want Porreprik staat vlak onder ons en zou ons kunnen horen.’

Speksnoetje kroop nu ook door het gat en samen klauterden ze langs de takken naar de naast bijstaande boom. 't Was een gevaarlijke tocht, maar Tippelteen zweefde liever in de lucht, dan nog langer in het hol van de egel te moeten blijven.

Speksnoetje voelde zich gelukkig een muizenleven gered te hebben.

[p. 28]

Tippelteen moest leren koken.

[p. 29]

.... dat men op elkaars staart trapte.

[p. 30]

Toen ze zo van tak tot tak al een heel eind hadden afgelegd en de woedende stem van de egel bijna niet meer hoorden, kwamen ze naar beneden. Over de grond ging het wel gemakkelijker, al dreigde daar óók gevaar. Urenlang dwaalden Speksnoetje en Tippelteen door het donkere bos. Soms schrokken ze van een nachtvlinder of van een vleermuis. Eenmaal dreigde zelfs groot gevaar, omdat een kat rondsloop. Nog net bijtijds konden de muisjes in een mollegangetje ontkomen.

Het begon al licht te worden, toen ze eindelijk dicht bij huis kwamen. Ineens zei Speksnoetje: ‘Kijk, hier moesten we gaan wonen, in die mooie, uitgeholde meloen.’

Dat was inderdaad geen kwaad idee. De meloen lag goed verborgen onder dichte dennen, en vlak bij stonden genoeg huizen, om steeds iets eetbaars bij de hand te hebben.

Al piepende en pratende, duurde het niet lang of Speksnoetje en Tippelteen waren bij vader en moeder aangeland.