Speksnoetje's avonturen

Speksnoetje zoekt een baantje

ONDANKS alles hadden de bewoners van nieuw Muizensteyn het niet gemakkelijk. Het leven was er moeilijk en door de vele gevaren in het pakhuis was het verlies aan muizenlevens onrustbarend. En nu was het nog mooi weer en de tocht naar de voorraadschuur niet àl te lastig. Wat moest het worden, als het straks winter werd?

[p. 23]

Speksnoetje dacht er dan ook ernstig over, een baantje te gaan zoeken. Vader en moeder konden thuis best een eter missen. Daarbij was hij altijd al een flinke en kwieke muis geweest en bovendien de laatste tijd erg verstandig geworden. Op een dag las hij in de Knagers Nieuwsbode, dat was een muizenkrant, die in een ander muizendorp werd gelezen, een geschikte betrekking.

Er stond:

Gevraagd
Voor direct, een nette muizenjongen,
Goed kunnende klimmen en knagen.
Aanmelden hedenavond na zonsondergang
bij Porreprik, Wortellaantje 1.

‘Daar ga ik op af’, piepte Speksnoetje opgewonden. ‘Ik zal een knoop in m'n staan leggen, voor ik het vergeet. Waar zou het Wortellaantje liggen en wie zou Porreprik zijn?’

Moeder Piepjanus was helemaal niet in haar schik met de advertentie. ‘Vreemd,’ zei ze, ‘dat je je pas mag aanmelden als het donker is. En die naam Porreprik bevalt me ook niet. Neen, neen, dat is geen naam voor een muizenfamilie. Ik weet het niet, maar ik heb zo'n vreemd voorgevoel... Wees maar voorzichtig, jongen. Gevaar behoef je heus niet in het Wortellaantje te gaan zoeken, dat vind je hier in de buurt meer dan genoeg.’

Natuurlijk moesten ze nog uitvissen, waar het Wortellaantje lag. Niemand in Muizensteyn wist het. Zelfs bij de Knagers Nieuwsbode kon niemand Speksnoetje zeggen, wie de advertentie had geplaatst en waar het Wortellaantje lag.

‘Dan maar alleen er op af’, dacht Speksnoetje. En zo ging onze dappere muis op weg. Hij beloofde moeder, voorzichtig te zijn en goed uit te kijken, waar hij terecht kwam.

Na veel vragen hier en daar bij bevriende muizen, vond Speksnoetje eindelijk het Wortellaantje. De zon was allang ondergegaan, want het Wortellaantje lag veel verder, dan Speksnoetje dacht. Hij hoorde zachtklagend zoemen en zag iets griezeligs naar beneden zakken... Een spin, een dikke spin, die haar web aan de ingang van het Wortellaantje had gespannen. Als een

[p. 24]

wachter voor een poort, zo hing het bloeddorstige dier daar. Maar Speksnoetje nam vlug een tak en sloeg naar het web en de nijdige spin. Gelukkig bevrijdde hij daardoor meteen nog enkele vliegen en bijen, die dankbaar zoemend wegvlogen.

Hè, wat griezelig! Speksnoetje moest oppassen, dat hij dat web niet te dicht naderde, als hij hier in de buurt zou komen wonen. Ineens had hij nu niet zoveel zin meer in de betrekking. Zo helemaal tussen de bomen, ver weg van alle muizenvrienden en bekenden, was toch niets gedaan. Maar hij liep nu eenmaal in het Wortellaantje en stond, vóór hij het wist, voor nummer één. Trouwens, andere huizen waren er niet. Die meneer Porreprik woonde erg eenzaam. Als Speksnoetje daar maar aan zou kunnen wennen...

Plotseling voelde Speksnoetje een paar kleverige draden langs z'n snuitje. Wat was dat? Hij besloot, dubbel voorzichtig te zijn en tikte zachtjes aan de deur, die tussen de boomwortels was aangebracht en waarop de naam ‘Porreprik’ stond.

Wat was het hier stil! Zo stil zelfs, dat Speksnoetje schrok van een tor, die onder de ritselende dorre bladeren wegglipte. Daar ging de deur al open, en in de diepte van de holle boom klonk een lieve, vleiende stem; ‘Wie is daar? Kom binnen, m'n jongen, kom binnen.’

Maar zo gauw deed Speksnoetje dat niet! Hij wilde eerst zien, met wie hij sprak en dan was ook de stem hem wat al te lief naar z'n zin.

‘Is U meneer Porreprik?’ vroeg Speksnoetje.

‘Ja, dat is in orde, ik ben Porreprik’, klonk het antwoord.

Speksnoetje aarzelde nog even... Ineens scheen de maan door de wolken en... op de drempel van Porreprik's huis lag een muizestaartje. Dat wil zeggen, een muizestaart zonder muis er aan! Meteen stonden Speksnoetje's oortjes rechtop. Aha! Hier woonde een muizenvijand. Dus daarom werden er flinke muizenjongens gevraagd. ‘Hoe flinker, hoe beter,’ want de bewoner, Porreprik, at ze op. Speksnoetje was niet langer voor de deur van dat gevaarlijke huis blijven staan, maar had het op een lopen gezet. En dat was maar verstandig ook, omdat Porreprik een... egel, dus een echte muizenvanger was!

[p. 25]

Hè, wat griezelig!