|
| |
| |
| |
Beschryvinge Van de Eerste Schipvaert, Welck het eerste Schip, wie den Autheur en de eerste geweest is, die op de Wateren gevaren heeft.
NAe dien in oude tijt, veel hebben waer genoomen,
Hoe, en waer 't eerste Schip van daen mocht zijn gekoomen;
En wie dat den Autheur, en eerste Vinder waer
Die sulcken hollen Romp gevoeght heeft aen malkaer,
En op het Element, van dunne Water Baren
Gemoedight als een Helt, door Stormen heeft gevaren,
Soo luystert met een woort, ick sal d'Autheur u wel
Beschrijven, en oock hem die op d'Autheurs bevel
Het schip eerst heeft gemaekt. Maer wilt een weinig wagten
Op dat ick al dit Werk, naer eysch, recht mach betrachten:
Staet doch een weynigh stil, en luystert met vermaeck;
Want ghy hier hooren sult een wonderlijcke saeck.
Merckt vlytig nae mijn reên. De Schepper hoog gepresen,
De Vader, 'tWoort, en Geest, te saem een God'lijk Weesen
Die dit alsiende Al, Geschapen heeft uyt niet,
De Heemel, Aerd en Zee, met al wat men hier siet.
God Schiep de Werelt eerst met Bossen, Boomen, Blaeren,
Vier, Voogels, Vee, en al, eerder noch Menschen waren:
En siet! 't was alles Goet: maer hier gebrack noch an
Een Mensch, die al dit Werck bestieren most, een Man
Van gaeuw verstant, die 't alles most Regeeren:
Godt gaet hem hier van Stof, en Aerd, te saem formeeren,
En blaest hem 't Leven in, en set hem op het Landt:
Maeckt hem een Heer, en geeft van alles hem verstant;
Soo dat hy door den Geest, des Heeren wonder Wercken,
Elck nae sijn Aert, met vlijt, heeft weten aen te mercken,
| |
| |
En na den eysch genoemt, en Evaes naem met een;
En sprack: dit is mijn Vleesch, en beene van mijn Been.
Godt hadt een Hof gemaeckt, in Eeden, 't is beschreven:
Daer hadt hy in geplant, twee Boomen, een ten leven,
En d'ander wel versien met Fruyten gaef en schoon,
En lustigh voor het oogh; die was de Mensch verboôn:
Want soo gy die genaeckt, soo sult ghy u bederven:
En eet gy van dien Boom, sprack Godt, soo sult gy sterven,
Dies past op mijn Gebodt. Maer lacy! wat geschiet?
Want Eva, door de Slangh haer voort verleyden liet:
En neemt de Vrucht, en eet, en gaet haer Man verleyden:
En sprack, sy goet en quaet, dan souden onderscheyden:
Des Slanghs verleyde tongh, die heeftse beyd verraen;
En hier soo is de Mensch in Sonden blijven staen,
In schanden naekt voor Godt; soo dat Godt heeft geslagen
De Aerde met een Vloeck voor al sijn leeve dagen,
En dat met kommer, sweet, de Mensche staegh in rou,
En Eva met veel smart haer Kinders Baren sou:
Godt heeft van stonden aen sijn Engel macht gegeven,
En heeft dit sondigh Paer voort uyt den Hof gedreven.
Hier staet de Mens en treurt, en sucht en weent, ach leyt!
En deckt met Vygeblaen alhier sijn Schamelheyt.
Maer God geeft hem weer moet, en toont hem sijn Genade,
En speecktse aen, en seyd: ick sal uyt 's Vrouwen Zade
Een Helt verwecken gaen, die het Serpent den Kop
Vermorselen sal tot gruis, dies weent niet meer, maer stop
U tranen. Want, wat ghy te samen hebt bedreven,
Wilick om sijnent wil genadigh weer vergeven.
Siet soo heeft Godt de Mensch uyt dese groote noot
Weer door sijn Soon verlost, van Duyvel, Hel en Doot.
Maer om nu wederom tot ons besluyt te komen.
De Werelt na der hant, met Boosheyt in genoomen,
| |
| |
Die woelt in sond en schand, en snootheyt ongemeten:
Die Koopt, en Trout, en Bouwt, en luystert na geen reen?
Soo dat Godt voor hem neemt, haer samen te verdelgen,
En door een hooge Vloet, van Water haer te swelgen.
Maer Noach siet, een Man, die Godts Almachtigh Woort
Met vlijt Gepredickt hadt, nae waerheyt soo 't behoort,
Die wil Godt niet verdoen, maer in de noot bewaren,
En met sijn Huysgesin voor 't woedent Water sparen:
Hij wijst hem Boomen aen, een groen en lustigh Wout,
Daer hy Kiel, Steevens, Knies, met Planck en Balcken houwt:
Hier tijt de Bijl te werck, en gaet een Schip bereyde,
Juyst effen breet en diep, en lanck als Godt hem seyde,
En als het was voltoyt, soo gaetter Noach in,
Verselschapt met het Vee, en al sijn Huysgesin,
Soo haest den Schip-Heer hadt sijn Schip-vraght in gekregen,
Sont Godt van boven af een dick en swaren Regen,
Waer door de Aerdt versonck, en Vee en Mensch met een:
De Weerelt wiert een Zee, en 't Schip dat dreef daarheen
Tot dat 't al was vergaen; doe liet de Heer het Stranden,
En brocht de Schipper met sijn Volck weer wel te Landen.
O wonderlijck bestier! siet, Godt is den Autheur,
Noach Timmerman en Schipper, d'Arck 't Schip waer deur
De Weerelt is bewaert, tot desen tijdt in 't Leeven,
Soo heeft Godt, 't eerste Schip en Schip-Heer ons beschreven.
Nu laet ons voorder gaen, en sien in onse tijt
Hoe meenigh op de Zee, sijn Leven al verslijt,
En wat de Schipvaert is, en hoe de Menschen Varen
Door Storm en Onweer heen, en 't bruysen van de Baren,
En hoe Godt door de Vaert, het een Landt 't ander voedt,
En watter in een Schip, eer't t'Zee vaert, wesen moet:
En wie dat van dit Schip, en Schipvaert al moet leven,
Dat vindt ghy na den eysch van my alhier beschreven,
Als die haest dertigh Jaer gevaren heb ter Zee,
Dies staet een weynigh stil en leest dit Voorschrift mee.
W. Schellinger.
|
|
Auteursrechtvrij