Verzameld werk. Deel 8

[p. 514]

[Ontwaak, de dageraad vangt aan]

Ontwaak, de dageraad vangt aan
Te kleuren en de wereld doet zich open
Voor u en mij, het klare licht voortaan
Zal stralen en het donker is gedaan!

Ontwaak en zie de heerlijkheden,

Wij kunnen in geen schooner wereld zijn
Nu de oosterwolken in een rooden schijn,
De bloem'ge heuvlen en de zee beneden,
De hooge hemel die al hooger gloort,
En al de pracht van dit verheven oord
Waar wij in kwamen in een glans ontgloeien
Van nieuwe warmte uit de verborgen bron
Die dieper is en verder dan de zon -
Ontwaak en zie de Vreugde bloeien!

Hoor, er vaart een ruischen door het loover,
Er gaat een diep gefluister door 't geboomt,
Er zweeft een koelte door ons haar en over
Ons aangezicht - gij staat alsof gij droomt...
Mijn kind, het zijn de droomen die gij hoort,
De goede droomen die ons nooit verlaten
En thans hier komen omdat ons tederst woord,
Ons innig hart, hun steeds heeft toebehoord.
Wij moeten ze wel in ons binnen laten
Waar voortaan vreugde lieve waarheid is,
Die met ons speelden in die kinderjaren
Het heimlijk spel dat al verlangen is;
Die ons, of ze onze beste ouders waren,
De schoonheid leerden, de geheimenis
Die ieder minnaar kent en hij die laat
In 't leven, als alle hoop vergaat,
Iets beters dan zich zelven zoekend, vindt,
Die hij verloor als goedgeloovig kind.

[p. 515]

 

Zij wieglen daar in 't bloesemlommer, licht

 

En zangerig van stem, en de verhalen

 

Die zij elkaar nu doen bij het gezicht

 

Van u en mij te zamen, zijn een lied

 

Der hoop voor mij geweest nog voor het dwalen

 

Van 't jong verstand, voor al te groot verdriet

 

Mij zoo lang eenzaam in de wanhoop liet.

 

Hoor, hoor, wij zijn het zelf en als ik zwijg

 

Hoort gij ons aller droomen allerwegen:

 

Een zalig zanger kweelt op iedren twijg!

 

 

 

De menschen spreken diep-gestemd van leven

 

En dood, maar 't raadsel van hun heimlijk leed

 

Verzwijgen zij elkaar en niemand weet

 

Zijn liefsten vriend een goeden troost te geven

 

Voor zijn geheim in 't groot geheim vergaat,

 

Omdat geen mensch het troosten wel verstaat

 

Die zelf het binnenst van zijn hart verzwijgt.

 

Tweelingen nadren wel in vaag gefluister,

 

In eenen blik bij 't zoeken van elkaar,

 

Het laatste dat zij zeggen kunnen, maar

 

Bevreesd dat het hun tederheid verduister,

 

Slaat de een haar oogen neer en de ander zwijgt.

 

 

 

Gij teeder hart, klaar van des hemels klaarheid,

 

Gij goede oogen, licht van vaste waarheid,

 

Toen ik u aanzag in mijn schoonste leven

 

In woorden zeggen wilde maar niet dorst,

 

Hoe vondt gij met uw blikken opgeheven

 

En rustend met uw hoofdje aan mijn borst,

 

De vreugde die de waarheid openbaarde

 

Zoodat ik opzag en mijn blik verklaarde

 

In wis vertrouwen uit het ongewis

 

Van leed en twijfel daar ik diep in staarde!

 

Ik wist dat het geluk onsterflijk is

 

Omdat uw vreugde eeuwige vreugde is!

[p. 516]

 

Uw hand, mijn kind! Aanschouw het nieuwe gloren,

 

De wereld lacht alom den blanken lach

 

Van 't bloeiende geluk steeds jong geboren

 

Uit kinderharten iedren lieven dag!

[1906 - 1908]