Verzameld werk. Deel 8

[p. 358]

Taal

Ik hoorde in mijzelf altijd genoeg
De taal waar 'k mee geboren ben gesproken,
En wat ik onder vreemden gaand vernam
Was maar geluid dat gonsde aan mijn oren,
Soms met betekenis die 'k tellen kon
En achtloos met de hand werd weggewezen.
't Is redelijk te denken dat ook vreemden,
Al gaan ze ons als schaduwen voorbij,
Tot onderling verstand de woorden kregen,
Maar 't is met woorden als met alle gaven,
Voor d'een slechts lucht, wat onbegrepen klank,
Voor d'ander al wat hij terug kan geven.
Voor mij zijn woorden warmte en licht gelijk,
Een levende materie, creaturen
Met eigen hart en eigen spraak,
Die woning zoeken in een mensenziel
Of zingend blijven zweven in 't heelal.
En als ik vreemde woorden kon begrijpen
Waren 't kinderen eens uit een ziel verschenen
Toen zij haar ogenblik op aarde had.
De menigte niet meer dan muggen, vliegen
Gewis ook van de Schepper, maar stom gedierte
Dat vaak verveelt of ongeduld verwekt.
Maar 'k heb niet meer genoeg aan eigen taal,
Er is een leegte, een hunkerend verlangen
Naar oude trouwe woorden van mijn land,
In Hollands mond zoals ik vroeger hoorde,
Plat of beschaafd, als het maar woorden zijn
Waar 'k mee geboren ben en die 'k begrijp.
Van boer of zeeman met zijn goedemorgen,
Wilhelmus of Piet Hein uit kinderkelen,
Die zullen levend klinken aan mijn oren,
In 't hart weerschallend en ik word weer vol.

augustus 1944