Verzameld werk. Deel 8

[p. 353]

Eenzaamheid

Voor Kennie

Hoe komt het dat 'k zo vaak denk aan die dagen
Dat ik, nog voor de schemering begon,
Ging wandlen in de Hout, als weer de paden
In stilte lagen onder donkrend loof,
Waar nu en dan een laatste rode vonk
Door sprankelde of een nevelige weide
Verscheen met koeien rustend aan de sloot.
De stammen van de bomen rezen statig
Ter wederzijde uit duisternis en mos
En in het onderhout ging nog geritsel
Van late vogel fladdrend op de tak.
Geluid was in de verte vaag te horen,
De stoomtram met zijn bel, de torenklok,
Maar anders niets, behalve wat verbeelding
In avondkoelte en duisternis verstond.
En 't waren weer de eendere gepeinzen,
Gekleurd als rozen, ja, want het verlangen
Was pas ontwaakt, onstuimig, overvol,
Maar uit de oorsprong der gedachten floot
De weemoed al zijn tovermelodieën
Van raadsel en mysterie, meer bekorend
Dan wat de liefste droom van toekomst toonde.
Zo was het iedre avond, ver van mensen,
Hun luide lach, de straten, de lantaarns,
Alleen met geuren van de bomen en de
Gedachten, van die oude toon verzeld,
Die zong van tranen achter een gordijn.
Waarom dit dolen in het duister, dit talmen
Langs bomen onbewogen voor het vragen
Van rusteloos verlangen zonder einde,
En 't antwoord steeds die oude melodie
Van geen vervulling, altijd eenzaamheid.

[p. 354]

 

Was dat de tover die mij riep en ving,

 

De eeuwge eenzaamheid? Die is gebleven

 

En heeft van tranen mij het heil geleerd.

 

Is dat waarom 'k zo vaak denk aan die dagen

 

En was die zang dan de muziek der sferen

 

Waarin de ziel altijd alleen zal dolen?

 

Ik ken geen schoner bos dan dit waar 't eerst

 

De weemoed in het donker voor mij speelde,

 

Geen schoner bos, en als ik minnaars zag,

 

Als ik de wereld en de tijd vergeten,

 

Hoorde ik een jubel in die toon dat ook

 

De kus en alles wat de liefde doet

 

Geen ziel vervult zoals de eenzaamheid.

2 augustus 1944