Verzameld werk. Deel 8

[p. 341]

Herdenkingen

[p. 343]

De groene heuvel

Hier op de groene heuvel, aan de rand
Van de vallei, zet ik mijn vouwstoel neder,
Omringd van zomers kruid en zonneschijn,
Met potlood en een nutteloos papier,
En denk aan dichters van weleer toen ook
Voor hen de tijd van stille handen kwam,
De pen vergeten op de tafel lag.
De doem gevallen, voortaan afgesloten
En eenzaam in de wereld van hun geesten,
Waarvan het schrift niet meer getuigen mocht.
Gelukkig Shakespeare die nog jong de drukte
Vaarwel zei of 't maar kinderspel geweest was
Dat, droef begonnen, met een lach mocht einden,
En in het land der jeugd bij moerbeiboom,
Van geesten der herinnering omzweefd,
De melodieën der berusting vond.
En Milton, blind en in een leunstoel, maar
Nog luistrend naar de daverende echo's
Der orgels van het paradijs, de stem
Des mensen, klagend, roepend om verlossing,
Zat hij en wachtte in verheven duister
Het Woord dat alle taal te boven gaat.
Voor Cowper, krank, zachtmoedig, was het dulden,
Gezeten aan de oever der rivier
Die van verlangen zonder einde zong
Voor hem die al geleerd had van geen einde
En geen vervulling, hetzij hier of ginder.
En Wordsworth, die zijn driekwart eeuw gewandeld
Had in de wijsheid van de ouderdom,
Hij wist dat ieder pad naar einde voert
Waar nieuwe paden volgen, en zat en wachtte
In heldere beschouwing op zijn rustbank.
Gezegend zij die dit nog wisten, dat
Het licht der eigen wereld niet vergaat,

[p. 344]

 

Of ook de benen niet meer lopen, de ogen

 

Slechts nevels zien en schimmen die passeren.

 

De schaduw lengt over het dal, de zon

 

Gaat schuil, een uur nog en het is weer nacht.

16 juli 1944