Verzameld werk. Deel 8

[p. 345]

De weegbree

Wie over landelijke paden gaat
Ziet aan de kant, soms midden op de weg,
Het kruidje dat, bestoft en vaak vertreden,
Door blad noch bloem van niemand de aandacht trekt
Al mag zijn pluim als zeldzaam kantwerk staan.
Ik had een wens toen 'k naast een weegbree zat.
Men zegt dat een geduldig zieltje, van
De minnaar eens verlaten, in dit plantje
Haar woning vond aan alle 's Heren wegen
En wachten mocht op de verdwaalde, en dat zij
Een ieder die een schat verloren had
En zocht en vroeg, terechtwees naar zijn heil,
En bovenal was zij weldadig voor
De blindeman die tastte met zijn stok.
Als die de bloem, die uit haar woning rees,
Maar raakte met de hand, zag hij in donker
En vond gewis de weg naar huis terug.
Het is maar volksgeloof, voor kindren, voor
Onnoozlen, maar de weegbree is mij dierbaar.

19 juli 1944