Verzameld werk. Deel 7

Elizabeth Russell Al de honden van mijn leven

Laat mij bij het begin zeggen dat ouders, echtgenoten, kinderen, minnaars en vrienden allen iets goeds hebben, maar zij zijn geen honden. Daar ik in de loop van mijn leven op mijn wijze dit alles ben geweest weet ik wat ik zeg en ik ben vertrouwd met de wisselingen die klaarblijkelijk de genegenheden der mensen moeten vergezellen. Honden evenwel zijn aan die wisselvalligheid niet onderhevig. Als zij eenmaal liefhebben doen zij het voorgoed, onveranderlijk tot hun laatste adem.

Tot dusver heb ik veertien honden gehad, echter niet gelijk over de duur van mijn leven verdeeld, en vele jaren had ik er geen. Toen ik voor het eerst over mijn honden nadacht verwonderde ik mij daarover, dat ik zo dikwijls zonder hond was geweest. Hoe was het mogelijk, vroeg ik mij af, hoe kon ik ertoe komen een hondeloos bestaan te leiden? Hoe kon het gebeuren dat er zulke lange perioden waren dat ik niet een of andere hond gelukkig maakte?

Het moet een beginsel zijn dat niemand een hond houdt die niet slechts bereid is ervoor te zorgen, maar ook hem lief te hebben. Men kan zich niet met hem bezighouden en hem zo liefhebben als hij verdient, indien men voor een troep kinderen te zorgen heeft, die alle liefde en alle tijd opeisen. Toen mijn kinderen al mijn zorgen nodig hadden was het eenvoudig door gebrek aan tijd dat er tien jaren voorbijgingen eer mijn vorige hond een opvolger

[p. 728]

kreeg, dat was Ingraban, een Deense dog van een kleur die men isabella noemt.

En deze werd opgevolgd door Ivo en Ingo, uit dezelfde kennel, die een halfjaar oud waren toen zij mijn leven binnentraden. Zij groeiden op tot prachtige honden, maar zij bleven lang jong en ik heb veel met ze te stellen gehad voor ik ze had geleerd zich netjes te gedragen. In die tijd had ik de gewoonte mij, nadat ik mijn moederlijke en huishoudelijke plichten had gedaan, op te sluiten om mijn verhalen te schrijven, in een broeikasje dat niet meer gebruikt werd, natuurlijk met Ivo en Ingo, die mij overal naliepen. Met hen kwam ook de onrust in dat kasje, dat tot nu toe een stille toevlucht was geweest, wel vochtig, maar toch ongestoord. Vroeger was hier niets te horen dan het krassen van mijn pen, want toen had ik er alleen het gezelschap van Ingulf, die als een stenen beeld op zijn mat lag, dankbaar dat hij liggen mocht en niet uitgelaten hoefde te worden. Een gunstiger plaats voor mijn werk kon ik niet wensen. Maar Ingo en Ivo maakten daar een einde aan. Waar ik ook ging, welke schuilplaats ik ook zocht, iedereen wist waar ik te vinden was door het geblaf en gestoei die mijn aanwezigheid verrieden. Het kasje werd de rumoerigste plek van de hele tuin. Daarbuiten hoorde men een onafgebroken geroep van: koest! Binnen echter, waar de twee deugnieten onder de weinige meubelen hun vernieling aanrichtten, een razend geblaf dat alle poging tot werk bedierf. De stapels gebroken bloempotten, die er in de hoeken stonden, veranderden in scherven. Langzamerhand werd het wel wat kalmer, maar het eerste bezoek van de jonge honden was een ramp. Behalve die bloempotten, kort en klein geslagen, moest de mat, waarop Ingulfzo waardig had gelegen, het ontgelden, het werd aan beide einden met de tanden gegrepen en verscheurd. Met een kussen, bij ongeluk van mijn stoel gevallen, ging het in een ommezien net zo. En toen Ivo in zijn wilde vrolijkheid opsprong om mij het boos gezicht te likken smeet hij de tafel om, en daar lag op de grond een warboel van de roman die ik bezig was te schrijven, in een rommel van inkt en scherven. Zelfs Shakespeare had onder zulke omstandigheden niet kunnen schrijven. Na deze ondervinding kreeg ik de overtuiging dat iemand, die ernstig wil werken, geen jonge honden van een groot ras moet houden, tenminste als hij van zo'n klein postuur is als ik ben.

Wanneer Ingo en Ivo op de achterpoten stonden en de voor-

[p. 729]

poten op mijn schouder legden, een slechte gewoonte die ik trachtte ze af te leren, waren hun koppen op de hoogte van mijn gezicht en ik kon niet altijd verhinderen dat zij mij likten. Een andere last was het kwispelen met de lange staarten die alles van de tafel sloegen.

Wegens deze twee gewoonten konden zij niet in huis gehouden worden, er waren ook andere die pas verdwenen toen zij groter werden. Mijn kunst van opvoeding had weinig succes, omdat zij dadelijk wisten wat ik in de zin had wanneer ik ze bij de halsband wilde pakken en dan maakten dat ze wegkwamen. Ook de ongemanierdheid overal de neus in te steken kon ik ze niet afleren. Wanneer ik huishoudelijke plichten had te vervullen of aan tafel zat moesten zij daarom in die kas opgesloten worden. En wanneer ik ze dan kwam halen moest ik oppassen niet onder de stormachtige begroeting op de grond te vallen. Maar langzamerhand ontdekte ik dat het geheim om met jonge grote honden om te gaan daarin bestaat dat men ze veel beweging en zware porties voeder geeft, men moet ze goed volstoppen, dan slapen ze urenlang, tenminste dat deden Ingo en Ivo, gelukkig zo lang dat ik me weer kon bezighouden met de lotgevallen van mijn romanheld. Deze methode slaagde volkomen en weldra lag er een nieuwe mat in het kasje en erop Ivo en Ingo, knorrend van behagen, een vreedzaam rustende hoop waarin men nu eens een poot, dan een oor of een staart en twee degelijk gevulde buiken kon zien.

Knobbie was een fox-terriër baby-teefje toen ik haar kreeg, spierwit met één bruin oor. Mijn andere hond, Pincher, was te zwaarlijvig om notitie van haar te nemen en als de zwarte kater er niet geweest was om met haar te spelen zou zij een saaie jeugd gehad hebben. Maar de kater deed zijn best en zij konden het goed samen vinden, de hele dag spelend, tot Chunkie zich bij ons presenteerde. Dat was een bastaard Sealyham terriër, pas tien maanden oud. Zodra dit hondje de kamer binnenkwam werd Knobbie er smoorlijk verliefd op en vergat dat er ooit een kater had bestaan. Een coup de foudre, een liefde op het eerste gezicht. Ik had wel gehoord dat zo iets voorkwam, maar het nooit zelf of bij anderen meegemaakt, en nu zag ik het met eigen ogen hoe Knobbie door die bliksem was getroffen. Chunkie had maar parmantig binnen te stappen, uitdagend rond te kijken en een

[p. 730]

paar maal te keffen, alsof hij zeggen wilde dat hij ons allemaal wel aandurfde, om Knobbie tot zijn slavin te maken.

Chunkie was toen al en is heden nog een veroveraar van de eerste rang. De chauffeur, die hem bracht, had de deur van de kamer opengedaan en het aan hemzelf overgelaten zich bekend te maken. Ik had nooit kunnen geloven dat zo iets kleins zo onbevreesd en zo zeker van zichzelf kon optreden in een kring van vreemden, die bovendien alle veel groter waren dan hij. Zijn staart droeg hij als een trots symbool van zijn onverwinlijke geest vrolijk rechtop en in de vijf jaren dat hij bij mij is heb ik nog nooit gezien dat hij die liet hangen. Zelfs dan niet wanneer ik boos op hem moet zijn om zijn gedrag, dat dikwijls aanleiding geeft tot standjes. Hij is namelijk als veroveraar veel in de weer, soms urenlang uithuizig, hij loopt kilometers ver, aan allerlei gevaren blootgesteld, om zijn avontuurtjes te jagen. Als ik hem dan streng toespreek laat hij de staart niet hangen, maar kwispelt ermee en de blik waar hij mij mee aankijkt is de blik van iemand die weliswaar weet dat hij verkeerd heeft gedaan, maar ook dat het hem toch geloond heeft. Deze teder vleiende en tegelijk trots uitdagende blik vermurwt mij altijd weer, dan ben ik alleen maar blij dat ik hem goed en wel terug heb.

Toen Knobbie moeder was geworden van vier mooie jongen veranderde haar houding jegens Chunkie, de papa. Zij lachte helemaal niet meer tegen hem, integendeel, zodra hij dicht bij de mand kwam trok zij de lippen gevaarlijk op, bromde en snauwde hem af. Voor iets anders dan de kleine diertjes had zij geen ogen, geen likjes en geen kwispeling.

Eerst geloofde ik dat het mogelijk zou zijn ze alle vier te houden, het ene was ook even aardig als het andere, maar toen zij groter werden zag ik in dat het steeds lastiger zou zijn er zoveel te verzorgen en daarom besloot ik, hoewel met tegenzin, er twee weg te geven. Toen had ik toch nog vier honden.

Woosie en Winkie heetten de twee jongen die ik hield. Wat Winkie betreft, mijn verstandige lieve Winkie, het stond al dadelijk bij mij vast dat ik hem houden zou. Hij was helemaal wit, behalve aan de rechterkant van zijn gezicht, die zwart was, en een zwart vlekje midden op zijn linkeroor, en hij was van het begin af aanhankelijk aan mij verbonden. Een hond die maar één mens kan behoren en die mens was ik.

[p. 731]

Over Woosie kon ik niet zo gauw beslissen en ik wikte en woog een hele poos of zijn voorkomen beter was dan dat van de andere. Ten slotte koos ik hem toch omdat hij de enige in het nest was die Chunkies evenbeeld scheen te zijn. Maar dat bleek slechts schijn van zijn uiterlijk. In wezen kon men zich geen groter tegenstelling verbeelden als tussen hem en zijn vader. Chunkie was een voortreffelijke hond en dat was Woosie helemaal niet. In vel en tekening geleken zij elkaar, niet in karakter en dat was na twee maanden al te zien. Terwijl Chunkie een bijzonder mooie edele kop had was die van Woosie lomp en grof gevormd en in zijn ogen, altijd enigszins wazig, blonk niets van Chunkies goedmoedigheid, van zijn wijze houding van leefen-laat-leven, die aan zijn ogen zo'n warme tinteling gaf. Hoe de zachte Knobbie zo'n kind ter wereld kon brengen, hoe twee zulke voorbeeldige hondeouders aan een dergelijke zoon kwamen was een raadsel.

Winkie bezat behalve zijn verstandigheid nog de bijzonderheid dat hij alleen van mij hield. Het is iets wonderlijks uitsluitend bemind te worden. En Winkie bleef mij zijn hele leven trouw. Zelden keerde hij zijn mooie sprekende ogen van mij af. Als hij ging slapen en ze moest toedoen bleef de gedachte aan mij zo levendig in zijn hart dat hij ze bij mijn geringste beweging weer opende en mij aanzag, alsof hij vragen wilde of hij iets voor mij kon doen. Het is geweest, ik hield van hem.

Van Winkies sterven vertel ik liever niet, het is te kort geleden.

Gisteren, toen ik bij de onverwachte regen in de schemering naar de tuin keek, bleven mijn ogen gevestigd op het rozenbed waar wij de weinige ogenblikken, die hij nog te leven had, doorbrachten. Zo zwak en uitgeput had hij daar op een stoel gelegen en met zijn treurige ernstige ogen naar het veld gekeken, terwijl ik bij hem op het gras zat en zijn koude poten in mijn hand hield. Om zes uur was toen de dierenarts gekomen en had hem voor altijd doen inslapen. Ik weet dat Winkie tot het einde toe gelukkig is geweest. Niemand heeft hem ooit een standje gegeven. Van de eerste tot de laatste dag heeft hij niets dan goede en zachte woorden te horen gekregen. Zoals ik hem gezegd had legde hij zijn kop gehoorzaam op mijn schoot en toen kwam de verlossende slaap.

[p. 732]

Knobbie en Chunkie, die nog bij mij zijn, hebben hem gemist. De eerste dagen sprongen zij iedere morgen op de tuinstoel waar hij de laatste tijd gelegen had en zochten hem en daar bleven zij lang zitten.