Verzameld werk. Deel 7

Thomas Mann Bauschan

Het is een kortharige Duitse staande hond, als men deze benaming niet al te streng, maar met een korreltje zout wil opvatten, want een staande hond zoals het boek het opgeeft en volgens de nauwkeurigste reglementen is Bauschan eigenlijk niet. Daarvoor is hij misschien enigszins te klein-hij is, dit zij nadrukkelijk gezegd, beslist iets onder de maat van een staande hond; en dan zijn zijn voorpoten niet geheel recht, eerder iets naar buiten gebogen-hetgeen evenmin aan de ideale vorm van een zuivere teelt voldoet. De kleine neiging tot onderkin, dat wil zeggen tot die geplooide huidzak, die iemand zo'n waardige uitdrukking kan geven, staat hem uitstekend, maar toch zou ook die door de genadeloze keurmeester als een gebrek gerekend worden, want naar ik hoor moet bij de staande hond het vel de keel glad omspannen. Bauschans kleur is heel mooi. Zijn huid is roodbruin met zwart gestroomd. Maar er is ook veel wit in gemengd, dat aan de borst, de poten, de buik beslist overheerst. Op zijn brede schedel evenals op de koele oorlappen is het zwart en het roodbruin een mooi fluweelachtig sieraad en het bevalligste van zijn verschijning is het bosje of kluwentje te achten, waartoe het witte haar zich op zijn bosrt samendraait en dat zoals een punt op een borstharnas uitsteekt. Nochtans kan ook de enigszins willekeurige kleurenpracht van zijn vel degenen ontoelaatbaar

[p. 704]

schijnen, die de regelen der kunst hoger stellen dan de persoonlijke waarden, want de klassieke staande hond behoort zoveel mogelijk eenkleurig of met afwijkend gekleurde vlekken gesierd te zijn, doch niet gestroomd. Tegen de indeling bij een ras spreekt echter het sterkst een zekere hangende soort van beharing bij Bauschans mondhoek en de onderzijde van zijn bek, die men niet zonder recht een snorrebaard zou kunnen noemen en die bij het eerste gezicht, van verre of van nabij aan het type van pinscher of smousje doet denken.

Evenwel, hetzij staande hond, hetzij pinscher, hoe ook, wat is Bauschan een mooi en goed dier als hij daar stijf tegen mijn been geleund staat en met volle toewijding naar mij opkijkt. Bovenal het oog is mooi, zacht en verstandig, zij het ook een weinig glasachtig uitpuilend. De iris is roodbruin, van de kleur van zijn vel; toch vormt zij eigenlijk maar een smalle ring, wegens de geweldige uitdijing van de zwart spiegelende pupillen, en aan de andere zijde gaat haar kleur in het wit van het oog over. De uitdrukking van zijn kop, een uitdrukking van verstandige eerzaamheid, spreekt van de manlijkheid van zijn morele zijde, die zijn lichaamsbouw in het fysieke eveneens vertoont: de gewelfde borstkas, onder welker glad aanpassende huid de ribben zich sterk tekenen, de ingetrokken heupen, de pezig geaderde poten, de welgevormde voeten-dit alles spreekt van wakkerheid en viriele deugd, het spreekt van boers jagersbloed, jazeker, de jager heerst nog machtig in Bauschans gestalte, hij is, als men mij vraagt, een echte staande hond, hoewel hij gewis zijn bestaan niet dankt aan een getuigschrift van voorname inteelt.