Verzameld werk. Deel 7

[p. 684]

Bobby van Edinburgh

In het midden van de negentiende eeuw stierf in Schotland een boer, een zekere Gray. Op een boerenkar werd hij naar het kerkhof in Edinburgh gevoerd en onder de kar draafde een ruige hond, gelijkend op een verwaarloosde lampeborstel, misschien een skye-terriër. Dat was Bobby, de vriend van de overleden boer.

Toen de kist naar het graf gedragen werd liep Bobby ernaast, zachtjes jankend, en toen de kist in het graf was neergelaten ging hij daar liggen. Niemand lette op hem. Een van de vrienden riep nog: Kom Bobby, maar keek niet meer naar hem om. En daar lag Bobby toen het op het kerkhof weer eenzaam was geworden, met zijn harige kop tussen zijn harige poten.

Het werd nacht en het was guur, er viel een kille regen, de wind woei in vlagen. Bobby bleef er liggen, nat, rillend. In de morgen zag de doodgraver hem daar en aangezien er geen honden op het kerkhof toegelaten werden gaf hij hem een schop en joeg hem weg met stenen, het hek uit. Die avond, voor het hek gesloten werd, zag de doodgraver weer diezelfde hond, die hem in het oog hield en op een afstand bleef. Een andere doodgraver, die het beest ook zag, herkende hem als de hond van Gray, die gisteren meegekomen was. Samen trachtten ze hem te naderen, met vrindelijke, lokkende woorden, maar Bobby bleef op zijn hoede. Toen besloten zij hem daar maar te laten en een van de mannen haalde nog een stuk brood uit zijn zak, dat hij hem toewierp. En dat at Bobby gulzig op, een beetje kwispelend, en ging toen weer liggen naast het graf.

In het bierhuis, die avond, vertelde de doodgraver wat hij vandaag gezien had, hij sprak over de hondetrouw met zo veel overtuiging dat de vrienden belangstelden in die Bobby. De waard was zelfs geroerd, hij beloofde dat hij voortaan dat beest elke dag te eten zou geven. Een andere gast vond dat hij nog meer verdiende en gaf zijn woord dat hij hem eens in de week een mooi stuk vlees zou brengen.

Het voorbeeld van bewonderenswaardige hondetrouw werd in de krant vermeld. Er gingen mensen naar het kerkhof om Bobby te zien, vele brachten eten voor hem mee en sommige waren zo met hem begaan dat zij een droge, gemakkelijke ligplaats voor hem maakten, met een dakje erboven tegen de regen.

[p. 685]

Bobby kreeg de gewoonte tweemaal daags naar het bierhuis te gaan, waar altijd zijn bakje eten gereedstond. Daarna keerde hij altijd regelrecht naar het graf terug. Bobby werd wijd en zijd bekend. Er kwamen toeristen uit Londen om hem te zien, zelfs uit Amerika. De lord-provoost van Edinburgh verzamelde geld voor een halsband met passende inscriptie. Een vermaarde dierenschilder maakte een portret van hem en reprodukties daarvan waren alom te koop.

Veertien jaren woonde Bobby op het kerkhof naast het graf van zijn baas, een der meest bekende figuren van de Schotse stad. Hij stierf in 1872, maar men wist niet hoe oud hij toen was.

Een dergelijk, maar zonderling geval wordt door de Amerikaanse hondenvriend Terhune vermeld.

Bij de begrafenis van een rijke dame in Minneapolis merkte men een grote zwarte collie op, die achter de koets kwam lopen. Toen de kist in het graf was geplaatst en de mensen heengingen bleef de hond daar, ging liggen en bromde dreigend tegen een ieder die hem verwijderen wilde. Ook deze trouwe hond was weldra bekend, de kranten schreven over hem nog meer dan over Bobby.

Toen vernam men dat, volgens verklaring van de huisgenoten, de overleden dame geen hond bezeten had, dat zij zelfs altijd een hekel aan honden had.

Ook dit bericht vermeldden de bladen, en een jonge man, in een buitenwijk van de stad, las het. Hij kwam op de gedachte dat het misschien zijn eigen hond kon zijn, die weggelopen was. Dus ging hij naar het kerkhof, herkende zijn hond daar en riep: Jack, hier, jou mal beest.

En Jack sprong vrolijk op, danste rond en volgde zijn baas.

De psychologie der dieren is nog niet ver genoeg om dit geval te verklaren.