Verzameld werk. Deel 7

Charles Dickens Kunstenmakers

Nog meer gezelschap kwam de gelagkamer van de herberg binnen. Dat waren vier erg sjofele honden, voorafgegaan door een oude hond met een kromme rug en een bijzonder triestig voorkomen, die bleef staan toen de andere tot de deur waren gekomen, zich oprichtte op zijn achterpoten en naar de andere keek, die eveneens dadelijk op de achterpoten gingen staan, in de rij. Dit was niet het enige merkwaardige van deze honden, want ieder droeg een soort van jasje van een opzichtige kleur, versierd met doffe penningen, en een had er een muts op zijn kop, onder zijn kin vastgemaakt, die over zijn neus was gevallen zodat het ene oog bedekt was. Daarbij kwam nog dat de bontgekleurde jasjes kletsnat waren en verschoten van de regen, de dragers bemodderd en smerig. Men kan zich voorstellen wat de onverwachte verschijning was van deze nieuwe bezoekers in de herberg De Toffe Jongens.

Toch was niemand verbaasd, Short niet, noch de kastelein of Thomas Codlin, zij merkten alleen op dat het de honden van Jerry waren en dat Jerry dus niet veraf kon zijn. Zo stonden die honden daar, geduldig, knipogend en gapend, kijkend naar de kokende pot, tot Jerry verscheen en zij alle op de vier poten gingen staan en gewoon door de zaal liepen.

Jerry, de directeur van deze dansende honden, was een grote, zwartgebaarde man met een manchester jas, blijkbaar welbekend bij de waard en zijn gasten. Hij maakte zijn handorgel los en legde het op een stoel, en met zijn zweepje in de hand kwam hij voor het vuur staan om zich te drogen en begon het gesprek.

‘Jouw volk reist toch niet altijd in hun rollen,’ zei Short, naar de mantels van de honden wijzende, ‘dat zou al te duur worden, niet?’

‘Neen,’ antwoordde Jerry, ‘de gewoonte is het niet. Maar we hebben effen aan de weg gespeeld en we hadden een nieuw stel kleren voor de wedrennen, daarom vond ik het niet nodig stil te houden om de kleren uit te trekken. Koest, Pedro.’

[p. 672]

Dit werd gezegd voor de hond met de muts, een nieuweling bij het gezelschap die de manieren nog niet kende, en met zijn heldere ogen naar zijn baas kijkende telkens op de achterpoten ging staan zonder reden, en dan weer op alle vier.

‘Hier heb ik een beest,’ zei Jerry, de hand in de ruime zak van zijn jas stekende, in een hoek daarvan alsof hij tastte naar een appel of zo iets, ‘een beest dat jij misschien kennen zal.’

‘Laat maar kijken,’ riep Short.

‘Daar heb je hem,’ zei Jerry terwijl hij een kleine terriër uit zijn zak te voorschijn haalde. ‘Dat was vroeger een Toby van jou.’

In sommige lezingen van het grote drama van Punch is er een hondje - een nieuwigheid - dat het eigendom van die heer heet te zijn en altijd Toby is genaamd. Deze Toby is in zijn jeugd gestolen van een andere heer en bedriegelijk verkocht aan de goedvertrouwende held van het stuk die, zelf zonder streken zijnde er geen erg in heeft bij anderen. Maar Toby, die een dankbare herinnering aan zijn vroegere baas behoudt en het versmaadt zich aan nieuwe heren te hechten, weigert niet alleen op bevel van Punch een pijp te roken, maar om zijn oude trouw nog sterker te tonen, pakt hij hem bij de neus en wringt die heftig, bij welk voorbeeld van hondetoewijding de toeschouwers diep geroerd zijn. Dit was de rol die vroeger deze kleine terriër was toebedeeld, iedere twijfel daaraan werd terstond door zijn gedrag opgeheven. Niet alleen dat hij bij het zien de duidelijkste blijken van herkenning gaf, maar hij sprong ook op de platte doos af en blafte zo woedend tegen de bordpapieren neus van Punch die daarin was, dat zijn baas verplicht was hem op te pakken en weer in zijn zak te stoppen.

Eindelijk werd de pot met geurige soep op de tafel gezet. De honden zaten eromheen op hun achterpoten, hongerig toekijkend. Nell, die medelij met ze had, wilde hun juist een paar stukjes toewerpen toen hun baas tussenbeide kwam, zeggend: ‘Neen, meisje, geen krummeltje uit niemands hand als van mij alleen, alsjeblieft. Die hond daar’ - en hij wees naar de oude leider van de troep en sprak met een geweldige stem - ‘heeft vandaag een halvestuiver verloren, hij krijgt niks.’

Het arme beest viel dadelijk op zijn voorpoten, kwispelde en keek zijn baas smekend aan.

‘Je moet beter oppassen,’ zei Jerry terwijl hij naar de stoel ging waar zijn orgeltje lag en hij zette er de schuif van open. ‘Hier.

[p. 673]

Nou speel jij terwijl wij eten en wee je gebeente als je ophoudt.’

De hond begon dadelijk een treurige muziek te draaien. Nadat de baas hem de zweep had getoond ging hij weer zitten en riep de andere die, zoals hij aanwees, in de rij vielen, rechtop staande.

‘Nou heren,’ riep Jerry, ‘de hond die zijn naam geroepen wordt eet, de andere houden zich koest. Carlo.’

Het gelukkige beest wiens naam geroepen werd ving het stuk op dat hem toegeworpen werd, maar geen van de andere bewoog een spier. Op deze wijze werden zij gevoed naar de wil van hun meester. De hond die straf had draaide intussen hard aan het orgeltje, soms vlug, soms langzaam, maar hij hield geen ogenblik op. Wanneer de messen en vorken erg rinkelden of wanneer een van de andere honden een bijzonder groot stuk vet toegeworpen kreeg, liet hij bij de muziek een kort gehuil horen, maar dan keek hij rond en draaide weer harder.

*

Op het weekblad Punch ziet men Punch altijd met zijn hondjes afgebeeld.