Verzameld werk. Deel 7

[p. 661]

Gezegden en spreekwoorden

Er is toch wel verschil in het huwelijk. Daar heb je Harmen, die Heintje als een hondje naloopt. Bij Hendrik en Hermine daarentegen is het een leven van kat en hond. En met Huibert, een hond van een kerel, leidt Hilda een hondeleven.

Die Huibert heeft veel praats, maar blaffende honden bijten niet. En als je een grote mond tegen hem opzet druipt hij af met de staart tussen de benen.

Ik heb genoeg van het afblaffen, mevrouw, commandeer je honden en blaf zelf.

Ik laat me niet honds behandelen, zei de huisheer, ik moet mijn huur hebben en ik laat me niet schelden voor gemene straathond.

Ach man, wat een verbeelding, je bent zeker van het hondje gebeten, zo groots als je doet.

Je komt erg ongelegen en je vindt de hond in de pot.

Ik kan wel zien dat je gister weer zondag gevierd hebt, op maandag is meneer altijd hondeziek. Neem maar een slok, dat is een haar van de hond die je gebeten heeft.

Had dat nou niet gezeid, meneer, u moet geen slapende honden wakker maken.

Uw man is toch bekend als de bonte hond.

Makkelijk gezeid, als er iets mis gaat krijgt hij de schuld, maar er zijn meer hondjes die Blom heten.

Met de bonte hond, nog wel met de blauwe staart, werd de duivel bedoeld.

't Is me hier een hondebaantje. Altijd ben ik de hond van Halderiet, ze moeten mij hebben. Zo gaat het, wie een hond wil slaan vindt wel een stok.

Wie is Halderiet?

[p. 662]

Weet je dat niet? de hondenslager.

Slacht die dan honden?

Welnee, hij loopt met de hondekar en hij vangt ze van de straat. Vandaar dat ze zingen van: ‘Juffrouw, pas op je hondje.’

Smerig weer vandaag.

Met recht, meneer, 't is wat je noemt hondeweer, je zou geen hond de deur uitsturen, maar een mens moet erdoor.

Ik vind u echt cynisch, net Diogenes, die hondse wijsgeer.

Toen ik op school was schold de meester mij altijd voor hondsvot en hij zei dat je het met een t moest schrijven. Dat is het enige dat ik daar geleerd heb. Later vernam ik dat de geleerden het niet eens zijn over de betekenis van dit woord.

De president vroeg beklaagde waarom zij de rekening vervalst had, waarop zij antwoordde: Een blode hond wordt niet vet, dat weet u toch, en elk is zichzelf het naast, niet?

Mijnheer M. bemoeide zich niet met de ruzies van zijn broers over de erfenis, maar toen ze eenmaal goed aan de gang waren, kwam hij voor den dag met zijn eisen en hij zorgde wel dat hij het grootste deel binnenhaalde, 't Is immers bekend, als twee honden vechten om een been, loopt de derde ermee heen.

Met onwillige honden is het kwaad hazen vangen.