Verzameld werk. Deel 7

[p. 132]

De goudenregenboom

Toen zij nog geen naam hadden, eeuwenlang, waren zij gescheiden gebleven, maar toen zij in het land van Amara ter wereld waren gekomen als Alghazid en Astari kenden zij elkander van de dag dat zij te zamen stonden onder de kleine goudenregenboom, eenzaam in de tuin. Zij waren zelf nog klein en hun kennis was nog verborgen achter nevelen. Zij zag het eerst in de rechtheid van zijn ogen een glans die de herinnering ontstak, zij wist het eerst dat zij hem reeds lang gekend had, hoewel zij zijn gedaante nog niet begreep. Toen zag hij hoe groot haar ogen werden met de weerschijn van de goudenregen, hij voelde de warmte en hij rook een geur en hij lachte. Hij raakte haar aan, eerst de schouders, dan de handen, en hij lachte. Die handen liet hij niet los omdat hij haar niet begrijpen kon en daar hij weten wilde wat zij was vroeg hij haar naam. Haar hoofd boog bij het horen van zijn stem en toen zij zacht haar naam genoemd had werd hij vrolijk, maar zij bleef stil met de ogen nedergeslagen. En terwijl hij wees naar de bladeren boven hen, naar twee bijen die er zweefden, en zeide dat zij samen zouden spelen, verzonk haar geest in de herinnering, zoekend naar een gouden morgen zoals deze. Astari wist nog niets van verleden of van toekomst en het was haar onwetendheid waarom er een traan kwam uit beide ogen. Zullen wij ook morgen spelen? vroeg zij, zullen wij alle dagen spelen?

Alghazid antwoordde niet, maar zij voelde de kracht toen zijn armen haar omvingen en hij haar ophief van de grond. Hij droeg haar rondom de boom, hij droeg haar langs de rozestruiken en zij wiegelde op zachte maten op en neer, want zijn voeten dansten en uit zijn mond klonk een zang die zij niet kende. De tijd ging voort en zij wisten nog van geen tijd, daarom is het niet te zeggen hoe lang hij haar ronddroeg door de tuin. En toen hij haar weer nederzette op het gras onder de boom zeide Astari: Zul je mij altijd dragen? Altijd hoger? Mijn armen zijn niet sterk, maar ik zal licht worden en dan trek ik je naar boven, hoger dan de boom.

[p. 133]

Zij keken beiden naar de hemel om te zien hoe hoog hij haar kon dragen.

Het was hun eerste spel, maar hoeveel zij er ook deden al die dagen toen zij klein waren, dit vergaten zij niet en dit deden zij het liefst.

Ofschoon zij groter werden bleef Astari altijd licht zodat Alghazid haar altijd gemakkelijk droeg. Maar na nog een jaar van groei kwam zij op een morgen gekleed in lange klederen onder de goudenregenboom. Hij was verwonderd, hij vroeg waarom zij haar voeten nu bedekt hield en hij zeide dat die lange klederen hem immers zouden hinderen wanneer hij haar opnam om te dragen. Zij deed de handen voor de ogen waar weer tranen kwamen toen zij antwoordde: Neen, ik ben te groot geworden voor dit spel, vandaag is gisteren niet en dat maakt mij bedroefd. Wij moeten een ander spel doen, maar als wij altijd groter worden zal er eindelijk geen spel meer zijn.

Lachend hief Alghazid de handen op, zo hoog dat zij de bloemtrossen raakten, zeggend: Al word je zo groot, tot hier en nog hoger, ik zal je dragen.

Zijn armen omvingen haar schouders en haar benen, hij nam haar op en hief haar zo hoog dat hij haar aangezicht tussen de bladeren zag. Daar hield hij haar stil want in de schaduw van de gele bloemen zag hij iets op haar gezicht dat hij er nooit gezien had, een gloed gelijk van jonge rozen, zo wonderlijk dat hij er zelf in het hart een gloed van kreeg. Zij staarde op hem neder met twee lichten onder de wimpers.

Met de lange klederen, zeide Alghazid, wordt het spel nog mooier, want ik moet je dichter bij mij houden om de rozen van je gezicht te zien.

De rozen verzwonden toen hij haar liet dalen uit het loof, alleen was de geur gebleven, een geur die hij vroeger eens geroken had, lang geleden, ofschoon die toen niet zo zoet geweest kon zijn. Met diepe teugen ademde hij die in terwijl hij staarde naar het wit tussen haar oogleden, tot zij zeide: Draag mij door de tuin over alle bloemen heen, wees voorzichtig met mijn klederen die neerhangen, dat je voet met struikelt.

Toen hij door de tuin ging voelde hij hoe licht zijn voeten waren door de lichtheid waarmede zij op zijn armen rustte, hij hield haar nabij zijn ogen en op de paden waar hij liep, op de stenen en de takken kon hij niet letten. Het was ergens in een

[p. 134]

schaduw dat hij voelde hoeveel lichter zij werd, zo licht dat hij haar vaster moest drukken om haar niet te verliezen, zo licht dat het hem was of zij uit zijn armen zou stijgen. Ook hij hief zich op en voelde dat hij groeide. Daar, nog in de schaduw, raakte zijn voet in haar klederen verward en als hij niet had stilgestaan had hij zeker het evenwicht verloren. Verschrikt klemde zij zich aan hem vast, zeggend: Breng mij terug onder de boom want ik ben bang dat je onvoorzichtig zult zijn. Het is mooi je ogen zo nabij te zien, maar je kunt niet letten op alles wat er op de grond is en als je mij laat vallen ben ik bang dat ik breken zal. Als ik breek, Alghazid, duurt het eeuwen voor wij elkaar weer zien.

Maar Alghazid was sterk, die morgen sterker en groter geworden, hij vreesde niet en droeg haar met zekere schreden over alle bloemen heen voor hij haar weer nederzette onder de boom.

Zij gingen voort dit spel te doen ook toen de jeugd al bloeide met gefluister dat geen sterfelijk oor kon verstaan. Altijd wanneer zij onder de boom te zamen stonden, in de morgen, in de avond, hief Alghazid haar in zijn armen op en droeg haar door de tuin. En Astari hield zich hoe langer hoe vaster aan zijn hals geklemd, want zij was zo licht geworden dat hij haar boven zijn hoofd hield en dat maakte haar bevreesd. Ook Alghazid werd licht, hij merkte zelf dat soms bij het voortschrijden op de maat zijn voeten de grond niet raakten en dit gaf hem vreugde, zodat hij zijn ogen wendde van haar gezicht naar de bloemen beneden om te zien hoeveel hij steeg.

Wees voorzichtig, zeide Astari, als je niet naar mijn gezicht kijkt zullen je armen mij loslaten en ik val, en hoe groter de hoogte van mijn val, zo erger zal ik breken. Ik ben bang, dat ik in duizend stukjes word gebroken en tot stof word onder je voeten.

Maar Alghazid lachte en in het gefluister van hun monden dicht te zamen in het hoogste loof der bomen vergat Astari haar vrees.

Toen de zomernachten helder waren van de maan hief hij haar zelfs boven de bomen en hij droeg haar zwevend ook over de andere tuinen heen, over de velden en de vijvers. En dikwijls wendde Alghazid de ogen af van Astari om te kijken naar het land beneden, de huizen en de lichten. Als zij dan fluisterend vroeg toch alleen naar haar te kijken sloeg hij de ogen op en zag de maan boven haar gezicht. En eens, terwijl hij staarde naar de maan, raakte zijn voet in haar kleed verward, hij verloor het

[p. 135]

evenwicht en zijn handen gingen open. En Astari viel, maar hij strekte nog bijtijds de handen uit, greep haar en hield haar dicht aan zijn borst.

Breng mij terug naar de boom, was het enige dat zij zeggen kon in haar schrik.

De avond daarna, weer onder de boom, toen Alghazid haar wilde opnemen, hield zij de handen op en sprak: Neen, het roekeloos spel past ons niet meer. Het is mooi hoog te stijgen en al de tuinen van Amara beneden ons te zien, maar hoe hoger je mij draagt hoe verder wij zouden willen. Eens zou je misschien de weg niet terugvinden en wij zouden verdwalen. Eens zou je misschien zo veel sterren zien dat je niet naar mij kon kijken. Er zijn veel gevaren bij dit spel. Hier in dit land zijn wij geboren, hier moeten wij wonen en doen zoals alle mensen.

Zij ging zitten op de grond onder de boom. En toen hij naast haar zat staarden zij beiden naar de bloemtrossen en daarboven was de eerste ster. Alghazid sprak: Nog hoger, tot de sterren toe, dan is het spel voorbij. En als ik struikel en wij vallen beiden, wat zullen wij doen? Ik zal je zoeken in alle tuinen en als ik je niet vind zal ik wachten onder deze boom tot je hier weer zit.

Zij schudde het hoofd en zij zeide dat zij niet meer gedragen wilde worden, dat zij tevreden was dicht bij hem te zitten onder deze boom, de gele bloemen waren immers mooi genoeg. Maar hoe meer zij sprak hoe vaster zijn armen om haar middel klemden. De sterren, zeide hij, waren veel mooier en daarheen wilde hij haar dragen voor het laatste spel. Wat kon zij doen, omvangen in de armen van Alghazid?

En zij zweefde al dicht aan zijn borst snel omhoog, haar kleed maakte geruis met de bladeren. Zij hield haar wang aan zijn wang omdat het koud werd, zij durfde niet naar beneden zien wegens de duistere diepte, niet naar boven wegens de verte, en de ogen sluiten durfde zij niet uit vrees dat Alghazid de ogen van haar af zou wenden. Hoger droeg hij haar, hoger, duizend sterren gingen zij voorbij in een plaats van de hemel waar blauw licht scheen. Astari kon de ogen niet meer openhouden, zij kon niet denken en zij sliep. Misschien was het een seconde dat zij geslapen had toen zij de ogen weer opende en zag dat Alghazid niet naar haar keek, maar beurtelings naar Orion en de vluchtende Plejaden. Zij kreeg haar stem terug om te zeggen: Alghazid, kijk naar mij, niet naar de sterren, want je zult vergeten dat je mij draagt.

[p. 136]

Hij hoorde haar niet, zo was zijn geest bekoord door het licht van Orion en de andere sterren en ook toen zij hem kuste op de wang merkte hij het niet. En zij voelde dat zijn armen haar loslieten en zij viel.

Alghazid merkte het niet voor hij een stem hoorde uit de diepte die zijn naam riep. Toen schoot hij naar beneden en hij daalde in de tuinen van Amara, waar hij haar naam riep, luid in de nacht, en overal rondom van de bomen en de bloemen, die glinsterden geel en wit, hoorde hij duizend kleine stemmen die antwoordden: Alghazid, duizend kleine zuchten. Heel de nacht liep hij daar, nu zoekend op de grond, dan de armen opgeheven, roepend, en heel de nacht hoorde hij zijn naam in duizend zuchten, tot de dageraad toe. En toen de morgenwind door de bladeren ruiste steeg er van de bloemen een glinsterend stof op en de zuchten verzwonden.

Alghazid, zich herinnerend wat hij gezegd had voor hij haar in de armen nam in het laatste spel, ging naar de goudenregenboom om Astari te wachten. Hij stond er de dag en de nacht die volgde, luisterend of hij haar voetstap hoorde. En weer een dag stond hij, weer een dag. De grote bloemen aan de trossen vielen, de kleine gingen open en nieuwe trossen kwamen aan de takken. En zo lang stond hij, dat de goudenregenboom zich over hem ontfermde, hem opnam en hem in zijn stam liet wonen. Daar wacht Alghazid al eeuwenlang.

Dat is de reden dat onder de bomen van de tuin de goudenregen eenzaam staat.