Verzameld werk. Deel 6

[p. 306]

IV

Zij zaten in het schuurtje tussen de pakkisten toen het regende en Klaartje was boos dat hij niet eerder was gekomen. Jan zei: Ik kon niet eerder komen omdat ik die mijnheer Oberon heb gezien, een lelijke man, ik wou dat hij maar nooit meer kwam.

Lelijk? vroeg zij. Ach, wat ben je weer dom, het is juist een hele mooie man, dat kan je toch begrijpen na alles wat mijnheer Sekeris van hem verteld heeft.

Heb jij hem dan gezien? Ik wel. En lelijk is hij, dat zeg ik. Alle jongens gingen voor hem opzij en de politie stond ook al naar hem te kijken.

Wat had hij dan gedaan? Je bent altijd zo langzaam met vertellen, zeg het nu gauw.

Wat hij gedaan had, hoe kon ik dat weten? Ik kwam toch uit school en daar stond hij al, net of hij op een van de jongens wachtte. Ze liepen allemaal met een bocht om hem heen en ze schreeuwden: Oberon! om mij te plagen. En toen kwam hij opeens naar me toe met zijn lange benen en hij zei: Jan, loop een eindje mee, ik moet je wat zeggen en dan krijg je twee roomhoorns of een dubbeltje. Je mag gerust mijnheer Oberon tegen me zeggen. Dus je ziet dat hij het was, maar dat dubbeltje heb ik niet gekregen. Zijn hand was heet en nattig en hij rook vies. Dat zei hij ook zelf, hij zei: de zeep was weg vanmorgen, daarom kon ik me niet wassen, maar jij bent zwart achter je oren. Dat was gelogen want ik was me juist erg goed en ma had me nog nagekeken toen ik naar school ging. Hij had me hard vast en ik kon niet loskomen. In de andere straat, voor de brug, bleven we staan en hij kwam dicht bij me met zijn gezicht, zo kon ik hem goed zien. Eén tand stak naar voren en die was groen en puntig. In zijn neus was haar en hij had griezelige ogen.

Wat voor kleur? vroeg zij.

Dat weet ik niet precies meer. Een beetje groenachtig, net Bengaals vuur, met een rood spikkeltje erin. En zijn haar pikzwart, echt lelijk. Mijnheer Sekeris heeft zich zeker vergist, want hij zei dat hij blond was, een aardige beleefde man met manieren.

[p. 307]

Dat denk je maar, manieren, ik had er bijna pijn van aan mijn arm, zo hard hield hij me vast met zijn scherpe vingers. En weet je wat hij zei? Wat of ik worden wou, soldaat of boer. Net of iemand boer zou worden. Neen, mijnheer, officier. Mooi zo, zei hij, je kan alles worden wat je wil, generaal en nog veel meer. En weet je wat je doen moet als je je les niet kent? Dan schrijf je het op een stukje papier en je houdt het onder de bank, dan kan je het oplezen. Er zijn jongens die dat doen, zei ik, maar het is niet eerlijk. Ja, maar hij vond ze toch wel slim. Hij wou dat ik elke woensdag- en zaterdagmiddag met hem ging wandelen, dan zou hij me veel vertellen en als ik mijn best deed zou hij me een boek geven waar je alles uit leren kan. Zo heeft hij me erin laten lopen en ik ben wel een stommerd dat ik hem geloofde. Gisteren na de koffie mocht ik dadelijk uit en hij stond er al bij de lantaarn aan de hoek. Hij pakte me weer bij mijn arm, hij liep zo hard dat ik hem haast niet bij kon houden en telkens als ik naar hem keek zag ik dat hij lachte, maar hij zei niets. Bij Scheveningen nam hij me mee de duinen in tot we aan een holte kwamen, daar moest ik tegenover hem gaan zitten naast de bramen. Nu moet je horen wat hij tegen me zei, maar het was zo veel dat ik de helft vergeten ben, misschien meer. Het komt er helemaal niet op aan wat je doet, ik zal wel zorgen dat je alles krijgt wat je hebben wilt, maar dan moet je ook altijd naar me luisteren. Natuurlijk is het prettig alles te krijgen wat je wil, maar ik kon hem toch niet geloven. Vooral niet toen hij zei dat hij niet helemaal was zoals ze van mijnheer Oberon vertellen en dat hij eigenlijk een veel mooiere naam had, dat zou hij me later wel zeggen, zodra hij wist of hij me vertrouwen kon. Ik moest beloven dat ik er met niemand over zou spreken, dat ik hem kende. Dat kon ik toch niet beloven, omdat ik alles aan jou vertel. Wie is die Klaartje dan? vroeg hij. Klaartje Vink, zei ik, en ook waar je woont. Hij wou in geen geval dat ik er met jou over sprak en als ik hem dat niet beloofde wou hij me het grote geheim niet vertellen. Wat moest ik doen? Natuurlijk wou ik het weten, ik dacht: ik zal het maar beloven en stilletjes vertel ik het haar toch. Maar hij was slim, hij zei: als je het stilletjes vertelt kom ik er toch achter en dan ben je verloren. Dus moest ik het maar eerlijk beloven. Maar net dat ik het zeggen zou wou ik het toch niet. Neen, mijnheer, ik doe het niet. Hij werd rood in het gezicht en zijn ogen waren zo kwaad dat ik niet naar hem dorst kijken. Maar opeens lachte hij weer. Beste

[p. 308]

jongen, denk nog eens na, zei hij. En hij noemde het allemaal op wat ik van hem krijgen zou, ik weet niet meer wat, zoveel. Als hij maar niet zo lelijk was had ik misschien toch nog ja gezegd. Het was anders wel gek wat hij allemaal geven zou. De rijkste van de wereld zou ik worden, dan kon ik alles kopen. En de lessen hoefde ik niet meer te leren want ik zou alles vanzelf weten. Dat vond ik erg raar, maar het kon best, zei hij, hij kon me iets vertellen waardoor er een dingetje in mijn hoofd veranderde en dan kon ik alles uit mekaar houden en goed begrijpen. En toen vroeg hij nog eens het te beloven, dat ik het niet aan jou zou zeggen. Maar ik heb het niet gedaan. Ik ben ineens hard weggelopen. Hij schreeuwde: ik zal je toch wel krijgen, en hij gooide met een steen. Dus is hij heel anders dan ik dacht toen mijnheer Sekeris van hem vertelde.

Weet je wat ik denk? zei Klaartje. Het is allemaal onzin en ik geloof er niets van. Hij zou mij niet kunnen wijsmaken dat hij Oberon was. Ik denk dat het iemand was die jou voor de mal heeft willen houden. Verbeeld je, straks komt er nog een lelijke dame die zegt dat ze Titania is. Die man is een stommerd en jij bent ook niet slim om alles te geloven.