Verzameld werk. Deel 2

[p. 27]

V
Ravenna

Noodgeschrei van vluchtende vrouwen klonk van alle kant in de duisternis, de wind bracht de reuk van brand. Zij traden aan het venster en zagen de hemel rood in een kring rondom de stad. Blidmonde wist dat zelfs het kleinste kind gespaard wordt waar haar volk haar feestelijk oorlogsvuur brandt. Wapens kletterden aan de poort beneden, er waren zachte schuchtere stemmen van pas ontwaakte mensen. Florian maakte de hand los die hem hield en ging.

De meisjes luisterden naar de geruchten van het naderende mannengeweld en het onbegrijpelijke dat gebeuren moest. Maar zij zaten rustig, ademend in gelijke maat, de ene kende de wil der andere, en zij spraken soms enkele woordjes en herinnerden zich zonder te spreken hetzelfde. De kreten in de nacht werden menigvuldiger, smekend weegeroep en gillende wanhoop.

De veldheer trad in de zaal, gevolgd door zijn zoon en een toortsdrager. Hij stond in gedachten, oud en vermoeid. Dan kuste hij Blidmonde en zijn dochter, langzaam hoofdschuddend en mompelend dat slechts enkele, enkele uren vroeger duizenden gespaard zouden zijn. Het jammeren daarbuiten was niet te stillen, bloed vloeide reeds. Hij schudde zijn hoofd en prevelde in zichzelf.

En langzaam Salviene dragend, gingen zij naar de kapel die in de gaarde stond. Een lampje brandde tussen de priester en zijn Heer. Allen knielden daar, doch Blidmonde bleef staan. En zij biechtten, de veldheer het eerst, fluisterend en snikkend, zijn kinderen herhalend wat de priester zei. Blidmonde hoorde hoe stil het werd toen de geknielden in gewijde aandacht zonken. En plots verscheen als een lieve ontdekking in haar verbeelding een kruis van twee riethalmen gemaakt dat in de zonneschijn lag op een armzalige makker. Zij dacht aan haar vader en moeder in het strijdgewoel, en beminde hen niet. Voor zich zag zij

[p. 28]

het hoofd van een liefste in het toortslicht gebogen, en zij voelde zich eenzaam. Niemand dacht aan haar. Slechts het gelaat aan het kruis waar het lampje voor brandde zag haar aan.

Zij kwam weer buiten onder het loof der platanen. Fel drong het moordgeschreeuw door de lucht, en boven de verwarring van hulpgeroep en klein geschrei in het paardegetrappel en het slaan van zwaarden op beukelaars stegen grote kreten die plots verstomden. En de lucht was rood van vuur, zwart van walm.

In de zaal legden zij Salviene weer op haar bed. Zij hoorden het geraas der krijgslieden die strijdend weken aan de poort beneden. De veldheer en zijn zoon gingen uit.

Lange tijd lag Salviene roerloos van zwakheid in haar zusters armen. Zij wachtten en spraken niet. De ochtend schemerde, de hitte van brand woei in rookvlagen door het raam. Ten leste, in het gedruis van vloekende mannen en brekend houtwerk, hoorden zij dat het ogenblik naderde. Zij zuchtten, glimlachten en zagen in elkanders ogen. Blidmonde hief haar armen op van vreugde, zij voelde in haar hart de wijding die zij daareven in de stilte der anderen gehoord had.

Toen werd de zaal vol van jammerende, krijtende slaven en slavinnen in wilde vlucht, de grote gebaarde mannen kwamen in de deur met hun woeste, schreeuwende vrouwen die de fakkels hielden, de zwaarden vielen, de vloer en de muren werden nat en rood. Salviene zag haar vader gewond, sprong op met uitgestrekte armen en viel. Florian zag haar vallen en viel. En de slaven schreeuwden en vluchtten.

Willeric hield de veldheer en beval de mannen hem te binden. Toen zag hij rond en ontwaarde Blidmonde over een dode knaap gebogen. Met een kreet trad hij nader, maar snel rees zij en vluchtte de zaal uit.

Zij liep de kapel binnen, waar de priester nog geknield lag en sprak enkele woorden tot hem. Hij stond op en volgde haar. De hemel blonk wazig over de gaarde, de morgenwind woei de rookwolkjes over de bomen. Zij kwamen aan de vijver waar de granaatbomen bloeiden en de bron murmelde, stil en koel. Daar deed zij haar kleed af en liep in het water tot haar haren rondom haar aangezicht dreven en luisterde naar het gebed van de priester die op de oever knielde. En toen hij haar gedoopt had in de heilige naam, steeg zij weer uit het water, kuste zijn

[p. 29]

hand en kleedde zich. Huppelend en blijde keerde zij terug naar het paleis, de droppelen wringend uit haar haar, zij hoorde de vogeltjes en de dageraad overal.

En in de zaal waar haar geliefden lagen vouwde zij haar handen voor het beeld dat zij kende van de aanvang harer vreugde, en bad voor het eerst van haar leven om de beloofde zaligheid. Haar hoofd was licht en hoog als de witte wolkjes die de wind niet voortdrijft. Toen zij een stem hoorde stond zij op, verbaasd dat de tijd zo lang was voortgegaan.

Aldebrand trad binnen, zijn zwaard was rood, en achter hem kwam de veldheer door barbaren omringd. Hij zag zijn dochter en zweeg, hij zag zich zelf daar staan. En terwijl zij elkander aanstaarden bemerkte hij dat zij langzaam begon te lachen, zijn hart sloeg zwaar, zijn borst werd heet. Plots zag hij haar hand met een wapen recht op haar borst. En Aldebrand brulde en sloeg zijn groot zwaard hoog door de zaal. De mannen weken terzijde en bogen hun hoofden. Met kleine snikjes lag hij over haar op de vloer en voelde haar bloed aan zijn lippen en haar natte haren aan zijn wang. De stem van de oude veldheer klonk in luid gebed, ook de snikjes verstomden.

Toen rees de vorst, een geweldig mens, en aarzelde. En hij hief zijn zwaard om het beeld te slaan. Maar hij bedacht dat zij het had liefgehad, hij sloeg zijn zwaard stuk op de vloer, en nam haar lijfje op en legde het neer onder de gewonde voeten. En de broeder en de zuster legde hij te rechter en te linker van haar. Dan sprak hij: De veldheer zal leven! Schoon klonk zijn stem, zoals een eiketak van de boom breekt. De mannen verlieten de zaal en ook Basilius ging, de Heiland lovend.

En Aldebrand knielde bij zijn dochter en zag op naar de gesloten ogen aan het kruis, hij staarde ze vragend aan zoals zij eens had gestaard. En toen hij de priester naast zich hoorde rees hij en volgde hem.