Een eiland in de Zuidzee

[p. 231]

X

Er heeft in den tijd der eerste belangstelling voor Pitcairn, gewekt door de wonderlijke verhalen die er over gedaan werden kort nadat Adams gestorven was, twijfel bestaan over het lot van Fletcher Christian. Vooral over hem, den aartsmisdadiger ter zee, die een schip der koninklijke marine geroofd had en den kapitein met de officieren van boord gezet, werd in Engeland gesproken en men vertelde verschillende geruchten hoe het hem gegaan was.

De kroniek der vroegste gebeurtenissen op Pitcairn was afkomstig van Adams al-

[p. 232]

leen. Aan de kapiteins die er in 1814 kwamen had hij verteld dat Christian altijd geloofd had door zijn goed recht tot de muiterij gedreven te zijn en dat hij, wel verre van berouwvol of angstig, altijd opgewekt was geweest; hij was van de hooge overhellende kust in zee gevallen. Aan kapitein Beechey daarentegen had hij gezegd dat Christian van den eersten dag gejaagd en bang had rondgeloopen of de klauwen van den duivel hem in den nek staken; hij was door een Tahitiër vermoord. De vrouwen en de jongelieden, die er bij zaten, hadden bij het een zoowel als bij het ander verhaal geknikt en beaamd. En zij hadden gewezen naar de grot die Christian tot zijn vesting had gemaakt, achter de rotsen en kloven slechts met levensgevaar te bereiken.

Maar er werd ongeveer twintig jaar na

[p. 233]

de muiterij, terzelfder tijd dat Bligh, die toen gouverneur van Nieuw Zuid Wales was en weder in een opstand zijner officieren was afgezet, een ander gerucht verteld.

Christian hoorde thuis in de streek der meren, Westmoreland, daar woonden vele verwanten. In sommige dorpen was hij zeer bekend. Het gebeurde dat iemand hem op een avond het huis van een tante zag binnengaan. Ook anderen zagen hem, altijd 's avonds. Er werd veel over gesproken, want iedereen wist dat er een galg voor hem gereed stond, tot men het weer vergat. Een poos later echter zag men hem weer in een ander dorp. De verhalen werden opgesmukt met verschillende redenen waarom hij in de streek terug gekomen was en wat hij er zocht. De geruchten drongen wel tot Londen door, maar de Admira-

[p. 234]

liteit liet er niet naar onderzoeken.

Omstreeks dien tijd werd Christian ook door een ander gezien die hem goed kende. Een der muiters, op Tahiti gevangen en naar Engeland vervoerd, was de jonge adelborst Peter Heywood. Hoewel hij klaarblijkelijk onschuldig was veroordeelde de krijgsraad hem door een vergissing in de getuigenis van een kameraad, maar hij kreeg terstond genade en werd weer in dienst gesteld.

Toen hij kapitein ter zee was bevond hij zich eens in Plymouth. In een eenzame straat in de dokken zag hij voor zich een man loopen in wien hij, zelfs op den rug gezien, dadelijk Christian van de Bounty herkende. Heywood had een scherpe herinnering van hem, want niet alleen had hij twee jaar met hem gevaren, maar het geding met de daarop gevolgde veroordeeling

[p. 235]

was een groote gebeurtenis in zijn leven geweest. Het was middag, de man liep snel. Heywood, die eveneens snel liep, bemerkte dat Christian nog haastiger begon te loopen, waarop bij hetzelfde deed om hem in te halen. Christian keerde zich om en stond even stil. Het was Christian, die ook hem herkende. Toen rende hij weg zoo hard hij kon, achtervolgd door Heywood maar hij liep veel sneller.

De eerste opwelling van Heywood, was den man op te sporen die zooveel onheil had veroorzaakt en ook hem dicht bij de galg had gebracht. Maar hij herinnerde zich de Bounty en Bligh en hij wist dat hij niet geheel en al tegen Christian zou kunnen getuigen. Hij sprak er niet van en daarom heeft later niemand meer getwijfeld wat het lot was van den man, zonder wiens daad, in een vlaag van opstan-

[p. 236]

digheid bedreven, er geen gelukkige kolonie geweest zou zijn op een eiland in een verre zee.