Uitstel van executie

[p. 293]

Acht en twintigste hoofdstuk

Van Ruttenvelde lag op het balcon van zijn witte kamer in Hôtel ‘Zum weiszen Bären’, hetgeen een verkapt sanatorium was. Het bezat een arts, die dagelijks de ronde deed, de kamers waren volgens de modernste begrippen der hygiëne ingericht. De gasten rustten op ligstoelen op hun balcons.

Alleen zij noemden het rusten en niet kuren en het huis heette hôtel en niet sanatorium. Toch werd ook hier allang het gevreesde web van gefluisterde ziekteverhalen om de gasten heen gesponnen. Het relaas van kwalen, die van oor tot oor gingen. Hier werden zij met ironische grapjes, met galgenhumor voorgedragen, verderop in 't sanatorium, werden zij klagend of melodramatisch gedebiteerd. Dat was het eenig verschil. Desondanks was er geen ontkennen aan, de geest van de ziekte had ook Hôtel ‘Zum weiszen Bären’ besmet.

Van Ruttenvelde's rechter long was uitstekend. De linker top, o niets van belang, een lichte aandoening, vroeger uit pleuris overgehouden....

Hij lag op zijn balcon met op het draaibare geëmailleerde tafeltje voor zich een stapeltje hôtelpapier. Hij was bezig een brief te schrijven aan Mollanus.

‘....Ik voel behoefte, collega, je mijn meening te zeggen over de zaak Page, die ik door mijn ziekte helaas zelf niet meer heb kunnen behandelen. Toch was ik, zooals je bekend is, reeds begonnen

[p. 294]

de stukken te bestudeeren, toen deze verwenschte kwaal me aan mijn bezigheden ontrukte en hier, in mijn ballingschap, heb ik, zooals je begrijpen zult, ruimschoots gelegenheid tot nadenken.

Ik kan, ondanks de bezwarende omstandigheden in 't rapport toch tot geen andere conclusie komen dan dat de verdachte uit noodweer heeft gehandeld. Immers, iemand, die uitgaat om te moorden (dubbel onderstreept) zal, wanneer hij een kris in handen heeft, steken, maar niet met het gevest slaan.

Ik geloof dat....’

Hij was moe. Hij dronk een slokje melk, ging met gesloten oogen een poosje achterover liggen. Dan verscheurde hij den brief en begon opnieuw.

‘....de verdediger zal ongetwijfeld op noodweer aansturen. Hij zal zeggen dat iemand, die wil dooden de kris in 't lichaam drijft en zich van de punt en niet van 't gevest bedient. Toch lijkt mij deze redeneering niet juist.

Vergeten we niet dat we met een vrouw te doen hebben, met een dame. Een vrouw, ook wanneer de zucht tot dooden haar bezielt, zal huiveren voor bloedvergieten in den letterlijksten zin. De handeling van steken met een mes, in casu een kris, zal te veel van haar zenuwen vergen. Ga de annalen van den misdaad na en ge zult zien, dat een vrouw, een beschaafde vrouw, andere middelen tot dooden kiest. Een revolver, omdat dit een intermediaire machine is tusschen den dader en

[p. 295]

't slachtoffer, de machine neemt het drastische van de daad over, wat bij een steekwapen niet het geval is. Of wel ze slaat, omdat het slaan haar natuurlijker afgaat door reminiscensen aan den kindertijd, waarin elk mensch wel eens bij een schermutseling met broertjes of kameraadjes het slaan in toepassing heeft gebracht.

Daarom, waarde collega, hoeft uit het feit dat mevrouw Page aan het gevest van de kris de voorkeur geschonken heeft boven het lemmet, nog zeker niet te volgen dat zij niet heeft willen dooden. We kunnen niet anders zeggen dan dat zij het wapen uitgekozen heeft dat haar het beste lag. Laten wij waken voor de euvelen van de Fransche rechtspraak opdat wij niet door nevenoverwegingen van emotioneelen aard het recht krenken. Laten we onderzoeken....’

Het zweet parelde van Ruttenvelde op het voorhoofd.

Hij nam den koortsthermometer uit het glas en legde dien aan. 38.1 graden. Te hoog, alweer te hoog. Hij nam den brief en scheurde dien in kleine snippers, zooals hij de vele brieven, die hij dagelijks aan Mollanus schreef verscheurde, zooals ook de andere brieven, die hij nog in de toekomst schrijven zou, vernietigd zouden worden.

Dan probeerde hij zuchtend te gaan slapen.