Uitstel van executie

[p. 285]

Zes en twintigste hoofdstuk

Ze was niet dood, Hester Page, al bevond zij zich niet ver van de plek, die van Ruttenvelde in gedachten voor zich zag. Op een bank in het plantsoen voor de bungalows, die uitkeek op de gekartelde balconnetjes, het koetshuis en het priëel van hôtel Gloria, vonden ze haar slapende.

Ze was verbijsterd naar het station gevlucht en had geen andere bestemming geweten dan hôtel Gloria. Op het laatste oogenblik bedacht zij dat ze de huur nog schuldig was, want van de generositeit van den rechter had ze nooit iets geweten. Zoo was ze in 't plantsoen voor de bungalows gestrand.

Een laatste verlangen had haar hier naartoe gedreven, naar den tuin, waar ze met haar kinderen had gespeeld, naar den boom in wiens ingewand de wenschkabouter woonde. Ze had nog eens de lucht willen inademen, waar ze het weemoedig geluk had gekend, dat haar op deze wereld was toebedeeld. Uitgeput van vermoeienis, was ze toen in slaap gevallen. Tegen den middag had een politieagent haar daar gevonden.

Ze poogde geen oogenblik het feit dat zij met de kris geslagen had en dat King daarna voorover was gevallen, te ontkennen, maar de commissaris kon niet anders dan een zeer verward verhaal uit haar krijgen. Op één punt kwam ze telkens terug: ze had haar elleboog gestooten en toen onder invloed van de pijn, met de kris, die ze in haar hand hield

[p. 286]

op zijn hoofd geslagen. Een ander motief tot haar daad wist ze niet op te geven. Het politiepersoneel was, wegens de zeer ungunstige renommée van het slachtoffer in het begin zeer vriendelijk jegens haar. Men dacht aan onzedelijke bedoelingen bij King, misschien aan poging tot ontvoering, men vermoedde noodweer als men het ontdane, kinderlijke vrouwtje zag. Doch ze kon of wilde geen redelijke verklaring geven voor haar bezoek, dien vroegen ochtend bij King en evenmin wilde ze vertellen wat ze de uren, tusschen half drie 's nachts, toen een agent haar in den regen had zien loopen en zes uur had gedaan. Op den duur antwoordde ze heelemaal niet meer, maar zat ze als een verkleumd diertje te snikken.

Ten slotte veranderde de opinie van den commissaris van politie ten haren opzichte in ongunstigen zin, nadat informaties naar haar waren ingewonnen en détails van haar onsolide begrippen omtrent geld bekend waren geworden.

Raoul Page werd in hechtenis genomen op het moment dat hij tegen den middag thuis kwam. Hij wist nog niets van den dood van King af en dat was zeer goed merkbaar aan zijn houding, toen de inspecteur het hem vertelde. Want zijn eerste reactie was die van blijdschap; men zag hem aan dat hij van een grooten last was bevrijd. Hij dacht er vooreerst niet aan den dood van King met het verdwijnen van zijn vrouw in verband te brengen.

Toen men hem op het politiebureau vertelde dat

[p. 287]

Hester vastgehouden werd, toonde hij zich verontwaardigd. Over zijn betrekkingen tot King gaf hij geen ander uitsluitsel dan dat hij door King tot Chineesch tolk opgeleid werd. Over de chantagepogingen van den Indo zweeg hij en daar ook Hester hier niet over repte en Paoli de eenige, die in 't geheim betrokken was, ver over de grenzen vertoefde, bleef dit punt onopgehelderd. Hij behield, toen men hem vertelde voor welk feit zijn vrouw zich zou hebben te verantwoorden, een zeer beheerschte en gereserveerde houding, was zoo weinig ontdaan dat de commissaris zich genoodzaakt achtte zijn mededeeling omtrent Hester's daad te herhalen. Daarna streek Page met een moe gebaar met duim en wijsvinger langs zijn voorhoofd. Wat konden vrouwen je toch in onaangename situaties brengen. Ja, ze was erg spontaan, een emotioneel type, zijn vrouw. Hijzelf had dien avond nog laat met King zitten praten en zijn vrouw was daarover min of meer gebelgd geweest, vooral omdat hij wat laat was thuis gekomen. ‘Ja, U weet hoe vrouwen in dergelijke dingen zijn, ze begrijpen je niet, willen een man met touwtjes vastbinden.’ Enfin, het was tot een kleine oneenigheid gekomen, waarbij zij verstoord het huis was uitgeloopen. Hij had daar in den beginne niet zoo'n acht op geslagen. Hoe minder drukte men bij dergelijke kleine echtelijke kibbelpartijtjes maakte, des te vlugger kwam de zaak op zijn pootjes terecht. Hij had gemeend dat ze naar de zaak was

[p. 288]

gegaan om dien nacht op den divan van den winkel te slapen. Toen ze 's ochtends, nadat hij had opgebeld, in de zaak van Bibel niet bleek aanwezig te zijn, was hij pas geschrokken. Doch dat ze naar King toe was geweest, dat ze, met haar kleine echtelijke bezwaren daar was komen aandragen, daarvan had hij niet het flauwste vermoeden gehad. Omtrent de reden van haar noodlottige daad kon hij niets vermelden. Dat moest aan een ongeluk, een samenloop van omstandigheden te wijten zijn, nee, daar viel niet aan te twijfelen, dat was toeval, een diep betreurenswaardig toeval. En wat ze verder dien nacht gedaan had? Gezworven, ongetwijfeld gezworven, anders niet.

Men kon uit Page geen andere verklaring loskrijgen en liet hem ten slotte vrij. Er werden geen termen aanwezig geacht om hem achter slot en grendel te zetten, hoe onaangenaam zijn houding ook aandeed.