Uitstel van executie

[p. 196]

Vijftiende hoofdstuk

Het in orde brengen van eenige paperassen nam meer tijd in beslag dan van Ruttenvelde vermoed had, zoodat het drie uur was vóór dat hij de deur achter zich dichtsloeg om naar het Slagpad te gaan, waar op No. 12 de Page's moesten wonen.

Het was buiig weer, zon en donkere luchten wisselden elkaar af en er stond een bolle bries. Doch de wind sprak niet van ruimte. De wind in de stad is aan de aarde gebonden. Hij waait stof en papieren omhoog, rukt aan de ijzeren stangen van markiezen, doet zinken teilen kletteren.

De menschen, die Han op straat passeerde, hadden in tegenstelling tot het gezelschap, waartusschen hij zich de laatste weken had bewogen, allen iets gejaagds. Hun kleeren waren verschoten of uit de plooi. Al liepen vrouwen en meisjes nog in helle japonnen met lichte schoenen, de zomer was voorbij en dat vergat men niet, ook niet gedurende de momenten, dat de zon, onverwacht warm door de wolken brak. De wereld was als een ontbladerende bloementuin, die naar hark en schoffel verlangt om voor den stillen winter in gereedheid gebracht te worden.

Het Slagpad, waar de Page's moesten wonen, lag dichter bij zijn huis, dan van Ruttenvelde ooit had kunnen vermoeden. Het mondde uit in de Oosterzijde, de straat, die den tegenovergestelden oever volgde van de rivier, die even voorbij Han's huis te bereiken was. Vermoedelijk was van Ruttenvel-

[p. 197]

de dikwijls genoeg langs Hester's straat gewandeld, zonder dat ooit te merken. Want het nauwe en grijzige Slagpad was zoo triest dat een wandelaar onwillekeurig zijn blik afwendde en liever keek naar het bedrijf van kano's en jachten en gepavoiseerde plezierbooten op het water of naar het groote hôtel, dat van deze zijde uit gezien niets sprookjesachtigs bezat met zijn vlaggen van velerlei nationaliteit en negergrooms in wijnrood uniform, die de breede stoep afsnelden om het portier van stoppende luxe-auto's te openen. Maar de Oosterzijde vormde de scheidingslijn tusschen de behoorlijke buurten en de armoedige sombere wijk, die om het Oosterstation is heengebouwd, waar de huizen zwart zien van het roet der locomotieven. Van alle straten, die in de Oosterzijde uitmondden was het Slagpad misschien wel de meest trieste. Het telde nauwelijks meer dan honderd huizen, met uitzondering van een fietsenkelder en kruierij verderop, een rij smalle, onoogelijke woonkazernes, met prullige schijnbalconnetjes, waarop men niet staan kon. Het liep dood op een geteer le schutting, die het spoorwegemplacement afsloot. Er was maar één plek, waar de monotonie van deze straat verbroken werd. Bij den hoek van de Oosterzijde strekte zich over een meter of dertig een tuin uit, die bij het hoekhuis van de Oosterzijde hoorde. Die tuin was eerst door een hoogen baksteenen muur, dan door een vijandig hoog ijzeren hek tegen nieuwsgierige blikken beschermd.

[p. 198]

Van Ruttenvelde had zich deze maanden krampachtig verzet tegen zijn nieuwsgierigheid naar mevrouw Page's woning; hij had zijn gedachten steeds langs dit onderwerp heengeleid; toch droeg hij, zijns ondanks, een nauwkeurige voorstelling van haar wijze van wonen met zich mee. Hij zag haar dwalen door de uit het lood gezakte kamers van 't woonhuis eener vervallen boerderij, die stond binnen een verwilderden tuin met hooge populieren en daaromheen uitgestrekt weiland.

Eens op een wandeling met Mollanus langs de rivier hadden ze diep den polder in zulk een idyllisch bouwsel ontdekt en ze hadden bij die gelegenheid uitgemaakt dat zulk een huis voor een appel en ei te krijgen zou zijn. Al had van Ruttenvelde het zich nimmer gerealiseerd, sindsdien had hij de Page's in deze woning geplaatst, zag hij het kleine meisje op het hek zitten dat naar het weiland leidde en Hester de groene luiken openen van haar eenzaam huis. De werkelijkheid verschilde wel danig van zijn fantaisie. Hoe kon iemand als mevrouw Page ademen in deze gore sfeer! Welk een rampzalige taak zich aan deze mieserige volksbuurt aan te passen!

Maar misschien was de vogel al gevlogen, had ze haar vrijheid hervonden!

Van Ruttenvelde werd niet lang in het onzekere gelaten. Reeds bij het omslaan van den hoek was hem een groot wit marmeren bord opgevallen dat détoneerde in de straat en bij nadere beschouwing

[p. 199]

las hij: Raoul Page, rechtskundig adviseur. Met praetentieuse gouden letters stond het er, terwijl straatjongens dwars over het marmer heen obscene woorden hadden gekrast.

Zaakwaarnemer dus, zaakwaarnemer was de man van mevrouw Page.

De realiteit was zwarter dan van Ruttenvelde ooit had kunnen denken.

Overigens onderscheidde het huis der Page's zich, behalve dan door dit marmeren bord, in niets van de rij buurhuizen. Slechts misten de vensters de stereotype vitrage. Han zag lage gebatikte schuif-gordijntjes. Verder was van de straat uit niets te onderscheiden. Hij durfde trouwens niet al te opzichtig te kijken, uit vrees dat iemand hem gadesloeg.

Om zich een houding te geven slenterde hij het Slagpad verder in. Nu hij zijn verbeelding zooveel niveau's lager had moeten instellen was hij nog maar blij dat de Page's tegenover dien tuin woonden, hoewel hij 't betwijfelde of vanuit hun huis iets anders was te zien dan de spijlen van het hek.

Verder het Slagpad op stond voor den fietsenkelder een groepje menschen bij elkaar. De fietsen-reparateur oefende zijn bedrijf op straat uit. Twee kerels in smerige overalls lagen te prutsen aan een defecte bestelkar. Erbij stonden eenige opgeschoten lummels cigaretten te rooken en ook kinderen keken toe. Van Ruttenvelde schrok, stel dat de

[p. 200]

kinderen Page bij dat gore troepje hoorden! Maar neen, gelukkig, hij zag ze niet.

Zooals gezegd liep het Slagpad dood op de geteerde schutting van het spoorwegemplacement. Bij die schutting lanterfantten weer havelooze kinderen met afgezakte kousen en staarden naar een rangeerende locomotief, die wolken roet uitbraakte. Een kleiner kind hing in een wagentje, gemaakt van een zeepkist op wielen.

Er zat voor Han niets anders op dan rechtsomkeert te maken wilde hij de bewoonbare wereld opnieuw bereiken. Hij was het pad half teruggeloopen, toen hij plotseling een luide en wat geaffecteerde stem hoorde, die men in de omgeving van deze straat niet verwachtte. Drie mannen daalden de treden af van No. 12 en wandelden den kant van de Oosterzijde op.

In een van hen herkende Han, die niet ver achter hen aan liep, zonder moeite den jongen Page. Dezelfde elegante, slanke gestalte van vroeger, toen hij hem den tuin van Hôtel Gloria had zien doorkruisen; ook thans droeg hij een wandelstok bij zich. De beide andere mannen kwamen hem eveneens bekend voor. De een was een uiterst slanke, nog jonge kerel met een excentrieke beige flambard op zijn zwarte haren. Zoover Han na kon gaan had de jonge man een zuidelijk type. Hij droeg een lichte regenjas met een leeren gordel om het vrouwelijk tengere middel nauw toegehaald en boven zijn bruine schoenen witte spats.

[p. 201]

De ander was een dikke, gedrongen, al wat oudere man. Zijn donkerblauwe glimmende pak hing sjokkerig om hem heen. Zijn lichtgrijze stijve deukhoed was te klein voor zijn breeden kop. Boven zijn uitgetrapte lakschoenen werden hel paars en zwart gestreepte zijden sokken zichtbaar. De geaffecteerde luide mannestem was van Page's jeugdigen begeleider afkomstig, die opzichtig lachte en Page daarbij herhaaldelijk op den schouder klopte. Hij was erg bewegelijk en handtastelijk in zijn optreden en liet Page geen oogenblik met rust. De kleine, dikke, oudere man, liep daarentegen zwijgend een eindje van die twee af. Zijn wandelstok wees de lucht in, maar met een onverwachte rapheid en behendigheid voor zoo'n vadzigen sloomen vent, tikte hij, elken keer dat de trottoirband een voeg vertoonde, met de punt van den wandelstok snel en raak midden op de streep. Dan wees de stok voor eenige seconden weer argeloos naar boven.

Opeens wist van Ruttenvelde wie deze beide, hem zoo bekend voorkomende vrienden van Page waren. De slanke jongeling was de danser Paoli, die dien avond de rol van den Faun had vervuld. De ander was Silenus, de dikke, halfnaakte kerel, die vanaf zijn ezeltje de zaal zulk een huivering had bezorgd.

Destijds reeds had het van Ruttenvelde geïntrigeerd wie deze Silenus was, dien hij, naar hij zeker wist, al eerder had ontmoet en nu hij hem in zijn

[p. 202]

gewone, dagelijksche kleeren voor zich zag loopen schoot het hem te binnen, dit was Muschman, een luguber personnage, woekeraar, chanteur, dien hij al eenige keeren in verband met duistere zaken in de beklaagdenbank had zien zitten, doch die, wegens gebrek aan bewijs, telkens weer losgelaten werd. Hij veranderde van beroep even makkelijk als van naam. Den laatsten keer, toen hij aangehouden was wegens heling van een partij drank uit den faillieten boedel van een kleine likeurstokerij, had hij zich van Havezathe-Sels genoemd, tot Mollanus er zijn ex-clubgenoot, den oud-resident van Havezathe-Sels had bijgehaald, die in den zoogezegden naamgenoot een beruchten Indo herkende. Deze Muschman of Havezathe of hoe men hem noemen wilde, speelde steeds een rol, die het daglicht niet verdragen kon, maar was tot dusverre zoo glad geweest dat hij steeds door de mazen van de wet was heengeglipt. En dat nu deze zelfde Muschman contact had met mevrouw Page!

Was zij dus tòch een oplichtster? Hoorde zij tot den zelfkant der maatschappij?

Of was zij dupe? Moest hij haar waarschuwen, haar verdedigen, mevrouw Page?

Ontdaan wandelde de rechter dien middag naar huis terug. Twijfel en verlangen waren met nieuwe kracht komen opzetten. Hoe moest hij zich redden?