Uitstel van executie

[p. 148]

Tiende hoofdstuk

Het was een drassige winter geweest zonder sneeuw. Al liep het tegen het einde van Maart, er was nog geen spoor van lente te bekennen. De trams zaten opgepakt met menschen. Binnen rook het naar natte kleeren en gummi regenjassen. Voor in den hoek zat van Ruttenvelde zijn krant te lezen. Aan de overzij bestudeerde een bakvisch in een zeildoeken jas, onbehouwen hangend met de handen in de zakken, den heer met de mooie regenjas tegenover haar. Een handelsreiziger poogde de opschriften op hun kop van des rechters teruggevouwen krant te spellen. Dan kwam een armoedig vrouwtje met een kind in een schotschen omslagdoek, te verwezen om ergens belang in te stellen.

Van Ruttenvelde zag of hoorde niets, merkte ook niet de geparfumeerde dame ter rechterzijde in haren pels met een wanstaltig groote hagedissen-leeren tasch, die zijn aanwezigheid zeer sterk voelde. Zoo nu en dan wierp hij een vluchtigen blik de tram door om te zien of wel alle dames een zitplaats hadden - er hingen reeds eenige kantoorjongens aan de lus - of trachtte hij door de beregende ruit naar buiten te kijken om te bepalen, waar hij was. Dit alles geschiedde werktuigelijk. Zijn aandacht was bij de kabinetscrisis.

De tram ging met een sukkelgangetje. Bij elke halte stapten er menschen in en uit. Plotseling werd van Ruttenvelde's belangstelling gewekt. Op

[p. 149]

een gegeven moment ontstond er eenige beroering.

‘Kom er maar in, jongelui, kom er maar in, er gaan veel makke schapen in een hok,’ hoorde hij den conducteur zeggen. Een meisje lachte. Eenige verontwaardigde passagiers werden opzij gedrongen en na eenig gehijsch verschenen op 't achter-balcon twee kinderen, die hij van achteren tegen hun capes en opgezette capuchons aankeek. De cape van 't ééne kind bolderde wanstaltig naar buiten. Het andere droeg een groot pak, dat met het goedkoope gouden tres, dat ter garneering van carnavalspakken wordt gebruikt, was vastgebonden. De jongen, want het bleek een jongen te zijn, schoof met zijn pak naar den hoek van 't achter-balcon en raakte uit het gezicht. Het meisje wist echter zoo te manoeuvreeren dat ze vlak voor den ingang van den wagen kwam te staan. Ze sloeg haar cape opzij en wat daarnet zoo had uitgepuild bleek een groote lier te zijn, althans het een of ander tooneelattribuut, dat vanuit de verte een lier moest voorstellen. Ze trok haar vlechtjes, die ze tot dusver onder haar cape verborgen had gedragen, te voorschijn zoodat ze over haar schouders vielen en stond blijkbaar te genieten van de interessante rol, die zij in de tram speelde.

Opeens herkende van Ruttenvelde haar.

Dit was het kleine meisje uit Hôtel Gloria en haar broertje stond in 't hoekje. Het kind was erg veranderd. Het ronde en poezele was verdwenen. Zoo

[p. 150]

was 't een klein coquet schoolmeisje. Van den jongen kon hij niets anders zien dan zijn voet. Een modderige zwarte rijglaars droeg hij, niet anders dan elke andere schoolbengel. Zooeven had de rechter gezien dat hij erg was gegroeid. Het meisje keek zoo uitdagend de tram door, dat ze den meneer, die in 't hoekje bij den ingang zat, over het hoofd zag. Bovendien verschanste van Ruttenvelde zich achter zijn krant. Hij reed trouwens maar één halte met hen mee, dan moest hij uitstappen en vermeed het daarbij het kleine meisje aan te kijken.

Niettemin had het incident hem zeer aangegrepen. ‘Het is toch een doodgewone, alledaagsche oplichtster, een alledaagsche oplichtster,’ herhaalde hij telkens in zichzelf.

‘Een doodgewone oplichtster.’

Hij besloot in de stad te gaan eten. Maar aan 't dessert was hij nog niet over zijn ontsteltenis heen.

Hij belde Mollanus op, die hem verheugd vroeg of hij dien avond bij hem kwam. Er was een vierde man noodig om te bridgen en Mollanus had al een paar keer tevergeefs van Ruttenvelde's huis opgebeld om hem te bereiken.

Doch dien avond kwam het gesprek telkens weer bij het chapiter oplichterij te land.

De beide andere genoodigden waren een tandarts en een bankier, beiden levend buiten de sfeer van de rechtbank. Het was van Ruttenvelde's gewoon-

[p. 151]

te om nooit met buitenstaanders over gevallen uit zijn praktijk te praten. Het stuitte hem de ongezonde leekenbelangstelling voor crimineele zaken te prikkelen. Dien avond echter week hij herhaaldelijk van zijn stelregel af. Tusschen de robbers door kwamen telkens weer nieuwe oplichterijen ter sprake, al of niet uit zijn praktijk en 't hinderlijke was dat hijzelf het was, die als in een nachtmerrie, de conversatie die richting uitstuurde.

Dien nacht sliep de rechter buitengemeen slecht. Het gesprek van den avond en de bridgeproblemen, bleven hem in 't holst van den nacht vervolgen.