Uitstel van executie

[p. 23]

Tweede hoofdstuk

Kleine Hannie stond in zijn ijzeren ledikantje. De wit zijden wieg was al lang naar de kamer op zolder verhuisd, waar nu ook het groene ribszijden slaapkamer-ameublement was gestald, sinds Han's vader Hillegien Stroe had getrouwd. Het stond in de eenige kamer in huis, die niet van een naambordje voorzien was.

Hannie's bedje had van binnen met pompadour satinet overtrokken schotten, zoodat hij niet naar buiten kon kijken. Maar telkens had hij zich al opgericht om door de open deur van het zijkabinet heen de groote kamer binnen te loeren, waar zijn vader en de vrouw, die nu zijn moeder geworden was, in de zware mahoniehouten bedden sliepen. Zoolang zijn moeder niet op was mocht het jongetje geen leven maken, dat wist hij, daarom hing hij, staande op moede beentjes, telkens met zijn hoofdje verlangend over den rand en staarde de donkere kamer in, terwijl hij onderwijl beet met zijn deels nog tandeloozen mond op den kouden harden bovenrand van het ledikant totdat het satinet een donkere plek vertoonde van het kwijlen.

Eindelijk werden de jalouzieën in de kamer opgetrokken en hij zag dat zijn moeder in haar lange witte nachtjapon door de kamer begon te bewegen. Hannie begon te kraaien en met zijn heele lichaampje heen en weer te springen, zoodat het matrasje dreunde. Zijn vader, die nu ook was opgestaan, reageerde niet, het kind verwachtte van hem niet

[p. 24]

anders. Doch vanmorgen liet ook zijn moeder hem in den steek. Ze stond voor den hoogen spiegel, die kantelen kon tusschen twee mahoniehouten zuilen, heur lange haren te borstelen, die hingen tot over haar heupen. Ze had slechts even naar het jongetje gekeken, dan borstelde ze weer zwijgend verder.

Inderdaad was mevrouw van Ruttenvelde dien ochtend vervuld van haar eigen gedachten. Er drukte haar iets op het hart, ze was bezorgd. Een half jaar was ze nu al getrouwd... een half jaar....

Eigenlijk had ze nog steeds verzuimd te doen wat ze niet had mogen verzuimen. Vandaag zou ze er aan toe komen, straks, direct na het ontbijt, als Hendrik zijn krant uit had en de deur van zijn kantoor aan de andere zijde van de gang was ingegaan. Ze zette den kleinen jongen in den hoogen zeilen stoel op zijn potje. Ze trok haar witte katoenen onderlijfje, den frisschen gesteven onderrok aan. Ze haakte de ondertaille vast van haar donkerblauwe genopte japon en speldde de zwarte medaillonbroche vast. Nog steeds derfde het ventje zijn ochtendliefkozing. Het was alsof ze het kind aansprakelijk stelde voor haar wrevel.

Na het ontbijt, toen haar man aan zijn werk was gegaan, begon zij zich te haasten om zich zoo spoedig mogelijk van de taak, die zij zich zelf had gesteld, te kwijten. Haastig legde ze de bedden uit, waschte ze beneden op tafel de kopjes in het ko-

[p. 25]

peren afwaschteiltje. Ze kleedde Hannie aan in zijn gestreept flanellen jurk, trok hem zijn witte wollen kousen en hooge bruine knoopschoentjes aan. Dan bond ze hem vast in zijn hobbelpaard. Toen eindelijk ook Mina met haar lei en 't huishoudgeld naar de keuken verdwenen was, zocht ze, ondanks alles schuldbewust en beducht voor overrompeling, in de portrettenla van de kast. Ze had het gezochte (een exemplaar van een foto, die in duplo bestond) weldra gevonden. De fotografie van een lachende jonge vrouw met een boa, die van de schouders was afgegleden. Ze steunde, geleund tegen een balustrade op een parasolletje met strikken. ‘Net een circusrijdster,’ vond Hillegien, die het portret haatte. Dan haalde ze uit de kast met de keurige door haarzelf geborduurde strooken, verschillende glazen. Een waterglas, dat was te groot, een portglas? Te klein. Het hooge champagneglas? Dat paste. De rondte sloot juist niet te nauw en niet te ruim op den kop van het portret. Mevrouw van Ruttenvelde trok met een potlood den cirkel om en knipte dien dan uit. De snippers karton vielen krullend op het witte ontbijtlaken, dat ze inderhaast nog niet had weggevouwen. Een stuk prachtig gevormde arm met kant om de polsen lag op het kleed. Het parasolletje. De buste met de afhangende boa. Wat overbleef beviel Hillegien nog niet heelemaal, een hoed met opgewipten rand, met aan den binnenkant rozen, die op het haar rustten. Dit haar was haar

[p. 26]

zelfs antipathiek, al die losse blonde krullen; toch kon dit fragment van het portret zijner moeder Hannie geen kwaad. Ze veegde de snippers zorgvuldig bij elkaar en wierp ze in de kachel. Ze bezat voor het ronde kopje, dat nu overbleef nog een lijstje van gebrand zilver. Het portret schoof zij erin en liep meteen naar boven om het in het kabinet, waar het kind sliep, aan een haarspeld op te hangen. Nu wilde ze hier voortaan nooit meer aan denken. Aan het kiekje zou ze wennen en het kind zou eraan wennen. Ze zouden het beiden vergeten.

Toen ze weer beneden stond bij het hobbelpaard en werktuigelijk met het speelgoedhondje het kind voorpiepte, wàs ze het al vergeten. Hij was háár Hannie.