Dwaaltocht, een stukje eigen leven

[p. 73]

Vertrek

Alwyn huurde een kamer voor ons samen, waar ondanks dat éne bed de kuisheid in acht genomen werd. Vanuit later perspectief gezien werd het bewijs nadrukkelijk geleverd, dat ik hem als kloosterling en allerminst als man beschouwde. Ik was zelfs niet verwonderd. We bleven daar maar een paar weken, zochten, in verband met de houding van huurders, een ander onderkomen.

Ik stelde voor in Utrecht te gaan wonen. Het Leiden, waar ik rond had getobd, leek me in mijn nieuwe situatie minder geschikt.

Het pension, waar we nu introkken, vond ik zo monsterlijk, dat ik de ingelijste platen van de wand haalde, ze tegen elkaar aanschoof tegen de muur en er onze binnenste buiten gekeerde sprei overheen drapeerde. De wastafelglazen vulde ik met ergens gekaapte klimop. Alwyn was in die weken met een hobby begonnen: de kleurenfotografie, pas in zwang. We kregen daardoor spoedig versiering. Later zou die liefhebberij uitgroeien tot een passie. Ik zag in hem een soort kunstenaar. Toen liet hij me vaak poseren, naakt tussen bloemen of uitgestrekt op kussens als een godin op een renaissancistisch schilderij. Belgische vrienden berichtten mij dat hij die

[p. 74]

naaktfoto's later maar al te graag aan zijn kennissen toonde.

We zochten in Utrecht naar een huis en vonden iets geschikts in de buurt van het Wilhelminapark.

Toen, op 20 februari 1917 had de doopplechtigheid plaats. Een vriendin uit de gymnasiumtijd fungeerde als meter. De wonderdadige verlichting bleef helaas uit.

We trouwden zonder enige poespas voor de wet (als getuigen fungeerden twee vreemde mannen, die we van de straat hadden opgepikt). Familie, vriend noch kennis stond ons bij. Het kerkelijk huwelijk volgde later. Het verwonderde me diep dat de geestelijke, die het huwelijk inzegende, daarbij de zegen voor het nageslacht afsmeekte. De ouders van de vriendin, die bij de doop als meter had gefungeerd, gaven een bruiloftsmaal. Daarna begaven we ons naar de woning in Utrecht, die we hadden gehuurd. Als keurig wettig en kerkelijk gehuwden overschreden we onze drempel en vanaf dat moment was het afgelopen met het klooster van Sint Arjaan. Het bleek dat er geen spoor van waarheid had bestaan in alle verhalen, die me uit mijn eigen natuurlijke baan hadden gehaald.

Dat ik niet onmiddellijk rechtsomkeert heb gemaakt, maar dat het vele maanden geduurd heeft voor ik losbrak uit de val, die voor me was opgesteld, het ligt voor de hand dat men er mij om zal verachten. Ook ik betreur ten diepste dit intermezzo.

[p. 75]

Maar de dingen zijn soms zoveel gecompliceerder dan men op het eerste gezicht zou denken. Ik zal trachten de wereld van toen te beschrijven zoals ik die nu zie door het glas in lood heen, dat een bizarre stroming in het geestesleven destijds had aangebracht.