Dwaaltocht, een stukje eigen leven

[p. 58]

De maanden der begoocheling

Ik weet over die eerste maanden weinig anders te vertellen, dan dat de komst van Alwyn, zoals wij hem waren gaan noemen, gunstig werkende afleiding gaf. De pathologische uitbarstingen in moeders gedrag bedaarden. Alwyn maakte vaak van moeders uitnodiging, ons huis als het zijne te beschouwen, gebruik. Hij pendelde zowat tussen Den Haag en Bilthoven op en neer.

Een zeer vreemd element in ons huis was hij. Wat hij te vertellen had was radicaal anders dan al wat we tot dusver ooit gewend waren geweest. Hij had iets van een wonderdoener, die evenwel zijn verrichtingen voorlopig uitstelde. Hij werkte op ons, zoals uit geheimzinnige landen opgedoken goeroes doen. Ik beschouwde hem volstrekt niet als een jonge man. Met hem samen zijn had niets van samenzijn met iemand van het andere geslacht. Het begrip ‘alsjeblieft we’ of ‘alsjeblieft niet behagen’, bestond eenvoudig niet. Hij was voor mij geen man, hij was die ongewone figuur, die na de oorlog monnik ging worden. Hij bracht veranderingen aan in de huiselijke gewoonten. Ik kreeg een bepaald vegetarisch dieet voorgeschreven (ik was immers na mijn flauwte tot patiente bevorderd). Hij vertelde me over zijn godsdienst, het

[p. 59]

Katholicisme, en eigenlijk was het de eerste keer, dat ik te weten kwam welke functie godsdienst heeft binnen het bestaan. Ik, die me verbeeldde, dat ik nooit de eindhalte haalde van de trein van het gevoel, vroeg me af of dit godsdienstige bergland niet het landschap was wat ik altijd had gemist. Zijn versie van de christelijke leer was, naar later bleek, niet de gebruikelijke. Maar hierover later.

Intussen ging het studentenleven onverdroten door. Ik kreeg de opdracht om voor een of andere onderafdeling van mijn studentenclub een lezing voor te bereiden. Ik koos daartoe Theodor Herzl en het zionisme, waarschijnlijk om orde op zaken te stellen ten opzichte van mijn eigen verhouding tot het jodendom. Niet dat dit me lukte.

Maar de materie van het meisje, dat nog zo een beetje in Leiden rondhing en daarnaast door de toekomstige monnik in de perverse doctrines van een afwijkend katholicisme werd ingewijd, was een onrijp, vreemd, gistend mengsel, waarin allerlei elementen, die moeilijk met elkaar verenigbaar waren, ronddreven.

Soms bezochten Alwyn en ik 's avonds lezingen. Zo gingen we eens naar het huis van Chris Lebeau, waar de geëxcommuniceerde priester dr. M.H.J. Schoenmaekers, belangrijk filosoof en verdediger van het esoterisch katholicisme een lezing hield. Toen we thuiskwamen vonden we een door mijn moeder mooi gedekte tafel, waarop zij allerlei lekkere hapjes voor ons had klaargezet. Zijzelf was al naar bed. De volgende dag vertrok Alwyn al vroeg

[p. 60]

naar Bilthoven. Wat hij daar deed heb ik eigenlijk nooit geweten. Moeder vroeg, nadat ik verteld had van onze avond in Laren en bedankt had voor de slaatjes en schoteltjes met kaas: ‘En, wat heeft hij gedaan?’

‘Gedaan? Wat gedaan? Wat bedoelt u? Nou, gewoon gegeten hebben we en toen is hij naar bed gegaan’.

‘Niets anders?’

‘Nee, wat zou hij?’

‘God, o God’, zei moeder toen, ‘dan is hij homoseksueel’. Ik ben toen, ‘het is waar gebeurd’, naar het postkantoor in de Frederik Hendriklaan gegaan en verstuurde het volgende telegram: ‘Moeder zegt jij homoseksueel. Wat is dat? Jeanne’. Uit het gezicht, dat de ambtenaar achter het loket, die deze tekst versturen moest, trok, begreep ik dat ik aan iets heel zonderlings had geraakt.