Dichtbundeltje voor de Surinaamsche jeugd

De vlieger.

‘Zeg, wie wil er met mij spelen?
'k Heb een vlieger om te stelen.

Niemand in de heele stad

Heeft er ooit zoo een gehad.

't Is een baas van 't eerste soort.’

Riep Francois, ‘toe! maak maar voort!

[p. 66]

 

‘Elk zijn vlieger meêgenomen.

 

Rept je toch, staat niet te droomen.

 

Anders wordt het veel te laat.

 

Toe maar, jongens! niet gepraat.

 

Haalt hem, en dan gaauw naar 't plein!

 

Toe maar Karel, Jan en Hein.’

 

 

 

Naauw had hij dien wenk gegeven,

 

Of zijn broêr en beî zijn neven

 

Stapten vrolijk, Frans vooraan.

 

Door de Tamerindelaan.

 

En de vliegers, alle vier,

 

Stonden lang nog vóór 't kwartier.

 

 

 

‘'k Zeg je, dat valt op een gansjen!’

 

Riep nu juichend onze Fransjen.

 

‘Dat is drommels gaauw gegaan.

 

Maar zij moeten hooger staan.

 

Vieren jongens! vieren maar!

 

Vieren! - hier is geen gevaar!’

 

 

 

‘Hoor!’ zei Karel, ‘'t kan wel lukken

 

‘Met dat vieren, halen, rukken,

 

Breekt, en dat zou jammer zijn,

 

Eer gij 't weet da vliegerlijn.

 

Vier niet meer, wat ik je zeg;

 

Anders is je vlieger weg!’

[p. 67]

 

‘Hooger zal mijn vlieger stijgen!’

 

Riep nu Frans; ‘ik zal u krijgen!

 

‘Boven allen moet hij uit!

 

'k Weet niet wat uw raad beduidt;

 

'k Heb nog touw in overvloed,

 

En de lijn is sterk en goed!’

 

 

 

Naauwlijks had hij zoo gesproken,

 

Krak! - daar was de lijn gebroken.

 

Nu had Fransjen groot berouw. -

 

Van den vlieger en het touw

 

Zag hij sedert nooit iets weêr! -

 

Alles viel in 't water neêr.

 

 

 

Al wie hooger willen vliegen,

 

Verder reiken dan hun macht,

 

Zullen zich altijd bedriegen,

 

Worden arm en steeds veracht.