Abbingawâld

[p. 224]

7

Master Walinga is net sa jong mear en Froukje is ek al in ein yn 'e tweintich op; wêr sille se op wachtsje? Fansels, nei in wykmannich ferkearing trouwe, dat giet net; dat soe wat al te mâl wêze. Mar ferlove, dat kinne hja wol. En sa stiet op in freed it advertinsje yn 'e krante.

De lju te Abbingawâld sjogge der noch wol wat nij tsjinoan; hja wisten wol, dat master Walinga al in skoft nei de Geasten reizge, mar dit komt dochs wat hommels. De measten lykwols knikke goedkarrend en glimkje, as hja oan Saapke Berga tinke. Saapke is der ôfriden en it moat sein wurde, it wurdt har gund. Der is lykwols noch immen ôfriden: Lamey.

Och, hja meie Lamey wol lije te Abbingawâld, hja hawwe neat op Lamey tsjin; mar der wurdt dochs algemien ornearre, dat hy en Froukje net bymankoarren past hiene. It aard fan dy twa strykte net en de ôfkomst allikemin; nee, dit is better. Master Walinga is fansels wolris wat sokseseftich, mar dat moat Froukje him mar ôfleare.

Saapke Berga rippetearret noch ferheftiger as tefoaren. Net, dat hja ea safolle om master Walinga jûn hat, mar dit komt har yn har eare. Hja hie altiten tocht, master Walinga nimme en brekke te kinnen; lykwols, dat is oars foar de hearen kaam. Earst dy brief en no dit advertinsje, dan moat men wol tige folle en tige lûd sjonge. As hja dat diploma mar hat, dan is it slimste foarby.

Sa flechtet Saapke Berga yn 'e sang; mar dochs net folslein, want hja kin it net litte en stjoer master Walinga in pear stikken húsrie, dy't hja jierren lyn al fan him krige hat, werom. It binne de

[p. 225]

skurfste dingen; de goede hâldt hja. Dat is net sa moai fan Saapke Berga en de karrider Anske Wibes, dy't it putsje opknappe moat, skodhollet ek wol in bytsje, as er mei de wrakke boel ûnderweis is. It binne in blomtafeltsje, in pianokrukje en noch in pear fan soksoarte dingen. It glêdpolitoerde teemeubel is der net by en allikemin it naaitafeltsje en de moaie faas, en ek de djoere pendule kin Saapke net fan ôfsjen, alhoewol't hja dy likegoed oan de goeder-jouskens fan master Walinga te tankjen hat.

‘Hjir wie wat fan juffer Berga,’ seit Anske Wibes, wylst er in prûmke út syn doaze nimt. ‘Dat spul moast ik jo bringe.’ Mear seit er net; hy hat in skelling bard foar it putsje en kin syn klanten min berabje.

Master Walinga kriget earst in kaam en wurdt dan wat wyt om 'e holle; oft Anske Wibes noch in reis makket, freget er dan. Nee, dit is alles, seit Anske Wibes, en flibet oer 'e strjitte.

Dan seit master Walinga in flokwurd, it earste dat Anske Wibes fan him heart. Mar de karrider feroaret him net; hy tôget de dingen efter yn it skuorke en set dan ôf; sokke kreweikes der tuskentroch hat er wol mear en dat is in moaie ynstruiïng.

As Froukje fan it gefal heart, wurdt hja breinroer. Hja stelt út de dingen yn in boelguod te dwaan en der dan yn de krante by sette te litten: ‘Afkomstig uit de inventaris van den Weled. Heer W. Berga’; master lykwols, dy't wat guodliker is, achtet it mar it bêste, alhielendal neat te dwaan. Sok lyts gedoch kin men better oan oaren oerlitte, seit er, en by einbeslút is Froukje it ek wol mei him iens. Hja hâldt har lykwols net stil oer wat der bard is en sa giet it ferhaal dochs de buorren oer.

By de brieven dy't op 'e kaarten en it advertinsje komme, is ek ien dêr't gjin lokwinsk, mar in nuvere útnoeging yn stiet. Master wurdt ferge op in ‘duel op sabel’, en de skriuwer hopet, dat er genôch koeraazje hat om him dêr net foarwei te winen. Wat moat men no fan sokke kluchten tinke? As master Walinga wat mear humor hân hie, hied er grif om dizze brief lake en der faaks in komyk antwurd op jûn. No lykwols wit er net, oft hy der mei nei de polysje moat of dat er him ferskuorre sil.

[p. 226]

In nuvere sjoalem, dy Lamey. Master Walinga stekt op 't lêst de brief yn 'e binnenbûse; ôfwachtsje liket dochs mar it bêste. Oan Froukje fertelt er neat.