net, hoefolle se wurdich binne.’
‘It bestjoer achtet fiifensantich gûne ek fierste folle,’ seit Sybrandy, ‘en eltsenien begrypt dochs wol: trije giele briefkes foar sa'n dinkje oan 'e muorre, wêr moat dat hinne!’
‘Ik kin de doarwaarder ek wol stjoere, as jo dat leaver hawwe...’
No hâldt it klerkje dochs even op fan skriuwen; hy rûkt rûzje en dêr hawwe dy jonge bazen wol niget oan.
Mar Sybrandy spat net op, lykas de jongkeardel ferwachte hie. Och, hy wit dat noch net sa goed; mar Sybrandy sels begrypt skoan, dat er net sterk stiet. Juridysk besjoen hat Hoitema alle troeven yn 'e hannen. Hy smyt it dêrom oer in oare boech.
‘Wês no ferstannich, mynhear Hoitema. Jo moatte goed begripe, as jo sa heech yn 'e beam sitte, giet de fundaasje letter nei in oarenien ta. Mar gean der even by sitten.’
Nee, hy wurdt alhielendal net lulk, Sybrandy; hy is kel wurden, sjedêr, en biedt de skilder Hoitema sels in stoel oan. It klerkje besaut him der hast oer; hy is sechtjin jier en moat noch gâns leare.
De skilder Hoitema bekomt no ek in bytsje. Fansels, hy wol de klandyzje fan de fundaasje al graach hâlde. Hy hat gjin Kanadeeske dollars mear efterút en moat troch de tiid.
‘Fiifensantich gûne is wier net te folle,’ seit er, ‘mar as ik der noris in tsientsje ôfdie?’
Safier hat Sybrandy him teminsten krige: hy wol der oer prate. ‘Stek in sigaar oan,’ seit Sybrandy, en hâldt de skilder Hoitema in kistje foar, ‘ja, ik sis ek, wy moatte der yn goedens sjen út te kommen. Wat ik sizze woe, krigen jo foarhinne net fjirtich gûne fan de fundaasje foar in skilderij?’
‘Twa kear haw ik fjirtich gûne hân,’ seit Hoitema, ‘mar doe hie ik moai waar by it skilderjen. Dit hjersttaferiel is my twaris ferreind; dêr sit in stik mear wurk en tiid yn. Mar wat tochten jo fan sechtich gûne?’
Och, hja kinne no ynienen sa prate, Sybrandy en de skilder Hoitema. ‘Mei dit sierlike waar,’ seit Hoitema, ‘leverje ik jo in boskgesicht foar fiifentweintich gûne. It soe sa'n kantoarke tige opfleurje.’
Auteursrechtelijk beschermd