Abbingawâld

[p. 172]

15

Lamey is by it dûnsjen op 'e seal by Jan Berga, mar diskear hat er der net de rjochte aardichheid oan. Froukje is der net; en dat falt him danich ôf. Lamey is al safier hinne, dat er tsjin har wol belies jaan wol; hy hat der faak oer prakkesearre en wol no wol wêze, dat hja gelyk hie en hy ûngelyk. As hja hjir west hie, dan hiene hja der ris oer prate kinnen, mar hja is der net. Neat hat hja fan har hearre litten sûnt dy rûzje yn 'e bosk, taal noch teken; sjedêr, sa mâl hat Lamey it yn syn rike praktyk noch net belibbe. Ferdeald, soe hja ferwachte hawwe, dat er by har kaam? Dat ferpoft er ivich; sa djip is er noch net sonken, dat er nei de Geasten giet, om him foar dy boeren dêre te fernederjen. Dat soe suver de wrâld op 'e kop wêze, en sa'n Froukje moast dat ek begripe.

Nee, Lamey wol hiel wat tajaan en hiel wat sjitte litte, mar hy, de generaalssoan, giet net nei Canossa.

Och, hy dûnset wol sa út en troch, Lamey; froulju binne der genôch en kreaze ek wol. Wat hat er einliken mei sa'n Froukje oan 'e pet? Oan eltse finger kin er ommers in oarenien krije, as er dat woe! Krekt, as er woe; mar hy wol net, hy wol Froukje hawwe, dat wit er en dat lit him net mei rêst.

Hy docht in tango mei in linich fanke fan de Suderwarren, en hy tinkt: Laitsje net sa tsjin my, louwene tutte! Hja hat dûnker hier en as hja dûnsje, dûnsje in pear krollen op har foarholle mei. Sokke dingen is Lamey oars net ûngefoelich foar, mar no tinkt er oan Froukje en dêr kin dizze lang net tsjin út; it mei net lykje.

Letter set er nei de jachtweide, dêr't jûn gjin drank te krijen is

[p. 173]

fanwegen it taapferbod; mar oars hie Lamey, nei alle gedachten, dochs ek gjin slokjes kocht; tink ris oan, dat er dronken thúskaam, en Froukje hearde it! Hy bestelt in glês bier en nimt in krante fan it rakje. It is al in âldenien, mar wat docht men, as men jin ferfeelt?

‘Jo hjirre jûn?’ freget Jan Berga, en it liket Lamey ta as spytgnysket er.

‘Dat sjogge jo,’ seit er, en ferdwynt hielendal efter de krante; hy hoecht dy man gjin rekkenskip te dwaan, wêrom't er yn de jachtweide sit en net op 'e seal tahâldt.

‘Hm, soa.’

It is Lamey, of sjocht Jan Berga him troch de krante hinne oan. Hy wurdt nidich. ‘Dêr stiet ek al gjin nijs yn,’ seit er, wylst er de krante rûch tichtteart. Jan Berga stiet der noch altiten.

‘Wat wolle jo fan my?’ Lamey's wangen binne read wurden fan argewaasje. ‘Lit my dochs yn myn wêzen!’

‘Is it om dat bleke masterke?’ freget Jan Berga, ‘dêr soe 'k my net sa om tjirgje.’

‘Om dat masterke?’ Lamey lûkt oan de skouders. ‘Ik begryp jo net.’

Jan Berga nimt in stoel en giet der by sitten.

‘Jo witte dochs wol dat master Walinga, dat bleke jonkje, mei Froukje op en út giet?’

De mûle giet Lamey iepen stean, sa ferheard is er. Hy seit neat. ‘Ik haw se sels fytsen sjoen mei har twaën. It soe dochs alder-ivichste spitich wêze, as dat fanke har oan sa'n deade fint ferslingere.’

No giet Lamey in ljochtsje op. No wurdt him ynienen alles dúdlik. Froukje hie har nocht fan him ôf; dêrom makke hja dat heibeltsje yn 'e bosk. Dat is it him.

Hy is noch altiten read om 'e holle, mar no fan lulkens en spyt. Bedragen hat hja him. Wa hie dat tocht?

Hy fynt syn spraak werom. ‘Wolle jo wol leauwe, dat ik dêr neat fan wist, alhielendal neat. As dat sa is, dan bin ik ta nuvere dingen yn steat. Dan barre der ûngelokken.’

[p. 174]

Syn stimme is heas en rou; de oare minsken by de lêstafel sjogge syn kant út, in bytsje ferheard.

Jan Berga bêdet him wat del; dat wurdt dochs neat, seit er, dy konkurrinsje moat Lamey mar net bang fan wêze.

Lamey lykwols seit, dat alles him neat mear skele kin.

Bier is gjin sterke drank, mar men kin der dochs wol te folle fan krije. Klaas Sietema, dy't jûntsjinst hat fanwegen it dûnsjen, achtet it wol fan belang, in eintsje mei Lamey op te rinnen, as dy nei hûs set. Lamey praat der nuver yn ora. ‘Ik nim wraak, bloedige wraak,’ seit er tsjin de polysjeman. ‘Nee, net op jo, hear, jo kinne der neat oan dwaan.’