Abbingawâld

[p. 120]

22

Sipke Lammers rekket wei op in maartmoarn yn de tsjustere efterkeamer fan it konsjerzjehûs, dêr't er de foarige deis hinne oerbrocht is. Bûten stiet de sinne oan de ljochtblauwe himel en sjongt de klyster mei in klearder en foller lûd as tefoaren.

Faaks hat Sipke Lammers dat heard, doe't er de moarns ier de eagen noch even iependie; de lippen hat er ek noch ferweegd en it kin wêze, dat er sizze woe, dat de maaityd op 'e kommende wei liket. Mar doe is er feal wurden om 'e holle en as dokter komt, seit dy, wylst er skruten efterom nei de âlden sjocht: ‘Ofrûn.’

Ofrûn dus. De gesichten fan âlde Lammers en syn frou lykje maskers; dokter De Leeuw sjocht gjin trien en heart gjin klacht. Hy seit koart, wat hja dwaan moatte en wat hy dwaan sil; de gesichten knikke: goed, bêst.

Oars yn sokke gefallen wit dokter De Leeuw wol wurden te finen, wurden fan treast en wurden fan moed. Mar diskear hat hy der wol oan, wat er sizze sil.

‘Hâld jimme mar goed, seit er, as er fuortgiet. En hy fielt himsels ûnhandich en tige lyts.

Om tolve oere liede de klokken foar Sipke Lammers; om twa oere liede se wer, foar Laerman baron Tinnegieter. It is noch hurd gien de lêste dagen mei Laerman baron Tinnegieter, al hie dokter De Leeuw it mei him ek wol oankommen sjoen. In deimannich lyn binne der al telegrammen nei frou en soannen gien en baron Victor hat werom telegrafearre, dat er noch besykje sil, yntiids yn Abbingawâld te wêzen; mei in fleantúch kin men hurd tsjintwurdich.

[p. 121]

Jawisse, fleantugen kinne hurd, mar as Laerman baron Tinnegieter nei in oanfal fan pine fredich en hast ûngemurken de ivichheid yndriuwt, is baron Victor der noch net en sels de frou fan Laerman baron Tinnegieter komt te let. Allinne in broer, pensjonearre prokureur-generaal, dy't yn 'e omkriten fan Arnhem wennet, is derby, bûten de pleechsuster en dokter De Leeuw. En op 'e gong rint Lomme Berga, it faktotum, om en tinkt: No is it safier, no is it safier. It is tsjuster yn 'e gong; oeral yn 'e hûs is it tsjuster, want de moarns ier binne de sinneblinen al tichtdien en de jaloezyen dellitten. De hartekoppen oan 'e kant jouwe spoekeftige skaden: it is net botte gesellich no yn it grutte hûs. It mei Lomme Berga trouwens net tinke, dat it dêr ea gesellich west hat.

Letter komt mefrou, in ferfallen minske mei readferve lippen. Hja kin der net foarwei en sjoch har man even, sa't er yn lekkens bewuolle op syn deadsbêd leit; dan ite hja en de prokureur-generaal in stikje, want hja binne flau op 'e mage. En hja prate oer fan alles, mar net folle oer Laerman baron Tinnegieter, dy't hja nea alhielendal foar fol oansjoen hawwe. Underwilens liede de klokken fan de Abbingawâldster tsjerke; oardel oere beliede se Laerman baron Tinnegieter, wylst se foar Sipke Lammers mar in healoere let hawwe. En op 'e sliepkeamer rêdt it folk fan de begraffenisferiening ‘De Laatste Eer’ mei it omskot fan de baron.

Yn Abbingawâld steane de minsken op 'e strjitte en prate oer de dea fan Laerman baron Tinnegieter, en wat dêrfan de gefolgen wêze sille.

By Hylke Berga, de skearbaas Dillema en noch inkelde oaren hingje de flaggen healstôk út, mar net by Geart Hylkema, de opropper. It is wier dat Laerman Baron Tinnegieter hiel wat dien hat foar de iisklub ‘Nim it sa't is’, mar Geart Hylkema hat nea in flagge hân en keapet ek gjinnen; hy is op in oar plak berne en pas letter yn Abbingawâld te wenjen kaam en begrypt net goed, wêrom't men foar in deade flagje moat.

Dat Sipke Lammers ek dea is, dêr stiet nimmen fierder by stil. Hessel de Boer seit allinne, dat âlde Lammers no net mear roppe kin, dat it sa bêst mei Sipke giet. Elts hie it wol ferwachte en it is

[p. 122]

sa miskien mar it bêste; en sa ferdwynt dit gefal yn it skaad, dat troch de dea fan Laerman baron Tinnegieter fallen is.

Oardeloere liede de klokken; it lûd rôlet oer de bosken en de noch skiere bou- en greidlânen: boem... boem.... en as de seis kertieren ferrûn binne, sykhelje de Abbingawâldsters rommer; it waard op 't lêst benearjend.

As baron Victor de oare deis komt, binne de flaggen al wer ynhelle; der blaast in fûle stoarm út it súdwesten, mar kâld is it net.