Abbingawâld

[p. 106]

17

As febrewaris op syn ein rint, komme der noch inkelde moaie dagen. Nachts bliuwt it froastich, mar oerdei kliuwt de sinne al wer heech boppe de beammen út en de snie, dy't noch lizzen bleaun is yn sleatswâlen en op lije plakken efter boskrânen en beamwâlen, ferdwynt hurd.

Yn de rjochtknipte linebeammen hat de ka fan Durkje it heechste wurd en Wibren Berga beklaget him dêroer by Hylke’ Gryt yn 'e winkel. ‘It is skande,’ seit Wibren Berga. ‘It is “smearlap” foar en “smearlap” nei.’

‘Och, man, wat jo josels yn 'e holle helje? Ik haw him noch nea “smearlap” sizzen heard, mar as er it seit, dan seit er it tsjin eltsenien en net allinne tsjin jo. En ik woe jo wizer hawwe, jo om sa'n fûgeltsje sa te tjirgjen.’

Gryt moat der om laitsje.

‘Laitsje net, bern,’ seit Wibren Berga, ‘ik sis dy dat dy ka fan “smearlap” ropt en it spesjaal op my fersjoen hat. Sakrekt seach er my mei sokke gleone eagen oan, dat ik waard der bang fan. Soe der net in jager wêze, dy't mei dat fûgeltsje ôfrekkenje woe? Ik hie der wol in gûne foar oer.’ It is der út, ear't er it wit, mar dan wurdt er wat kel fan syn eigen rejalens. In gûne, dat liicht der net om! ‘Yn alle gefallen, wol twa kwartsjes,’ seit hy der oerhinne.

No wurdt it Hylke’ Gryt mâl genôch.

‘Dat docht gjin fatsoenlike jager, net foar twa kwartsjes, net foar in gûne en net foar in tsientsje. In hûn of in kat sjit men dochs ek samar net dea?’

[p. 107]

Der komt wat fjoer yn Wibren Berga.

‘Nee? No, dan witte jo grif net hoefolle katten der om in luchtsje geane, dy't net fan 'e kninen yn 'e bosk ôfbliuwe kinne; en by de baron krije alle âlde hûnen de kûgel. Sa is dat; en dy ka hat ek alris mei opsetsin wat op myn mûtse dien.’

‘Ha, ha!’ laket Gryt, ‘jo binne in nuvere âld keardel.’

Wibren sjocht wat swart.

‘Ald? Mei achtensechstich is men tsjintwurdich net âld. Us heit is trijeëntachtich wurden.’

Nee, Wibren is noch net te'n ein; hy kin noch hiel wat nuvere dingen úthelje. Der steane diskear gjin taartsjes op 'e toanbank, mar wol fan dy lichte skúmkes. Sa ûnder de bedriuwen hat Wibren al besocht, der ien fan te naderjen, mar it is him noch net slagge.

Gryt sjocht it wol. ‘Jo lizze mei jo earmtakke yn de skúmkes,’ seit hja, ‘ik sil se der mar even weikrije.’

Hja is wol aardich handich, dy Gryt. Wibren Berga moat it hjoed sûnder swietichheden dwaan. Hy is der wat sneu fan. ‘Om my hoege jo dy der net wei te setten, ik pas wol op!’

Mar hja steane al efter de toanbank op in fet.

No hoecht Wibren Berga hjir net lang mear te bliuwen.

‘Dominy kin snein net preekje,’ seit er, wylst er de kruk fan de doar al yn 'e hân hat. ‘Hy is op famyljebesiik. Dêr wie tige haast by.’

‘Soa,’ fernuvert Gryt har, ‘dominy is tsjintwurdich mar op reis. Jan syn frou trof mefrou en him ferline wike by in kleanmakker te Ljouwert. It gyng om in nij swart pak foar dominy, dat hat se wol ferstien. Hja sei, it like wol, dat se wat kel waarden, doe't se har seagen.’

Wibren Berga wurdt ek in bytsje kel. Wat moat dominy mei in nij pak en wêrom keapet er dat yn 'e stêd? Hy seit amper dei, as er fuortgiet en op strjitte prakkeseart er oer dy dingen, sadat er hast tsjin Hessel de Boer oprint.

‘Tink derom, Berga, attinsje, attinsje,’ laket dy.

Mar Wibren Berga laket net. ‘Ik rûn yn prakkesaasjes,’ seit er.

[p. 108]

Soe dominy Douwes Dekker dochs besykje, hjirwei te kommen? Dy fredesgearkomste hat dêr fansels gjin goed oan dien.

Famyljebesiik op snein en in nij swart pak? Wibren Berga wol der no syn holle wol om ferwedzje, dat dominy snein earne op berop preket.