Abbingawâld

[p. 92]

12

Der wurdt in bazar hâlden yn Abbingawâld foar it Griene Krús. Notaris wie ponghâlder en hoewol't der fan it jild noch wol wat weromkomme sil, moat men mar ôfwachtsje hoefolle. Under lieding fan boargemasterske is der fiks aksje fierd, brieven binne der útgien nei alle wynstreken en by de Abbingawâldsters sels is der tige op oanstien, húsflytartikels yn te stjoeren: hant- en snijwurk ensafuorthinne. Ek de winkels moasten wol wat dwaan, doe't boargemasterske dat frege; sa'n minske kin men op 't lêst dochs net foar de holle stjitte.

Sa komt der hiel wat binnen, safolle, dat Jan Berga syn seal amper grutternôch is om der alles yn te bergjen. De wenstige riederijen nei it tal earten yn in flesse en de namme fan in moai opklaaide poppe komme dêrom op 'e gong te stean. It rêd fan aventoer komt fansels yn 'e seal; efteryn wurdt it oan it lewant fêstspikere. Einliken is it in ferbean ding, mar as boargemaster goed fynt, dat it dêr hinget, wa sil der dan wat fan sizze?

En wat Abbingawâld en omkriten oan himmele jonge froulju hat, wurdt optromme foar de kreammen en diskes yn 'e seal. Boargemasterske wiist se har plak oan: dy efter de galantery, dy efter de reklameblikken griente en it puddingpoeier fan de firma's út 'e stêd, wer oaren efter de eigenmakke kleedsjes, panlappen en berneklean. Saapke Berga komt yn it buffet, dêr't fierste djoere tee en oare ûnskuldige dranken ferkoft wurde; Durkje, Hessel de Boer syn kreaze húshâldster, leit de kaart en moai ek; ‘somnabule et clair-voyante’ stiet op har tintsje. Lamey spilet by dat tintsje de

[p. 93]

konferensier; mei syn glêde en rêde tonge noeget er de minsken deryn te gean, derby sizzend, dat hja dat oan harsels en har neiteam ferplichte binne.

Sa wurdt it in tige moaie bazar; hiele Abbingawâld libbet mei, de twa dagen dat it duorret. In muzykje hâldt de fleur der yn. It is wat te behyndich foar in merke, mar it liket der oars frijwat op.

It kostet de skilder Hoitema nochal wat sinten, mar hy hat se yn dizze snuorje. Hy hat ek in skilderij ynstjoerd en derby sein, dat dat sechstich gûne opbringe moat; mar it hinget der de lêste jûn, as it oan de feiling fan it oerbleaune ta is, noch. Ja, de keunst wurdt net wurdearre; in kring fan in akwarel fan in frommes út de fundaasje wie de earste dei al fuort. No ja, it gou ek mar in ryksdaalder, mar it wie gjin kwartsje wurdich neffens Hoitema, en syn skilderij soe er yn Amearika samar hûndert dollars foar krije. Hawar, Hoitema fermakket him oars bêst, benammen, as út 'e kaarten bliken docht, dat er in fiere reis meitsje sil en tige op syn sinten passe moat; ha, ha, hy wol fan 't maaityd al nei Parys, mar syn jild, dêr sil er wol noed fan stean, sa is dat.

Wibren Berga komt ek op 'e bazar en docht tige syn bêst, sa min mooglik jild út te jaan. By it rêd fan aventoer ferspilet er in dûbeltsje, dat er útjûn hat foar in lyts kânske op in moaie priis, en dêr wol er it fierder mar by litte. Dan falt by ien fan de diskes syn each op in kleurich doekje; it liket wol batikt te wêzen. Jonge, wat is dat in moai doekje. Sil er nei de priis freegje? Mar nee, it sil wol tige djoer wêze; keapje wol er it dochs net. Wibren Berga wachtet, oant de jongfaam yn it diske oanspraak kriget en troppet dan it doekje linich yn 'e jasbûse. Hy tinkt dat nimmen it sjoen hat, mar dêr fersint er him mei, want Lamey op syn stoel hat it krekt sawat observearre, en as Wibren Berga even letter syn kant útkomt, kriget er wissichheid; it doekje stekt noch mei in tipke ta syn bûse út. Lamey begjint dan in ferhaal oer mysterieuze krêften, dêr't de wrâld fol fan is; hy sil ris in demonstraasje jaan: abra kadabra en it doekje, dat sakrekt noch by juffer De Jong yn it diske lei, hellet er út de bûse fan dizze mynhear. It is allegearre al bard, ear't Wibren Berga begrypt, wat der oan 'e hân is. Hy moat it doekje sels

[p. 94]

werombringe. Somliken tinke, dat it in snoade streek fan Lamey is, mar oaren begripe wol, hoe't it yn mekoar sit. Saapke Berga, by de teeskinkerij, woe Lamey wol fergrieme en hat fierder gjin wille mear.

Master Walinga wurdt út de kaarten fernijd, dat er in byderhante frou fine sil, sa gau't er minder ienkennich wurdt; dêr moat er al even oer prakkesearje. En freule Valéry de Charleville stapt lulk fuort, nei't se te hearren krige hat, dat se nochris in fikse keardel op har libbenspaad moetsje sil. Dy Durkje, dat is ien! Party lju witte net ienris, dat it Durkje is, sa moai is hja opklaaid en opferve.

By de feiling wurdt it skilderij fan Hoitema Amerikaansk ferkocht: iderkear in dûbeltsje der by. Sa bringt it dochs noch syn sechstich gûne op, mar ek net folle mear.