Abbingawâld

[p. 63]

Winter

[p. 65]

1

No binne de hege beammen yn it bûkelhôf efter de Adelheidfundaasje al har blêden kwyt; spjochtich en neaken wachtsje hja de kjeld ôf. Tichteby it âlde gebou wurdt it ôffal fan de hjerst wat bymankoarren klaud en nei de rûchskerne kroade; fierder de bosk yn lykwols wurdt it blêde- en tûkeguod allinne wat fan de paden helle en tusken de beammen delsmiten, dêr't de natuer har der fierder mar mei rêde moat.

Stil is it no yn 'e bosk. Der binne gjin blêden mear, dêr't de wyn yn rûzje kin en de measte fûgels binne fuort. Allinne de klysters skarrelje noch wolris risseljend yn de groppen om, en ek dowen ferlitte soms klapwjukjend har lij ûntwyk yn de tichte spjirren, mar dat is ek sawat alles. Ut en troch driuwt der dize tusken de stammen en gauris dript it fan de tûken, sûnder dat it reint.

De skilder Hoitema kin noch net fan syn flambard skiede, mar Wibren Berga hat al in bearemûtse op, as er yn de buorren panderet. En Hylke Berga, de bakker, hat in jas oan oer syn wite kile, as er syn klanten fan ‘standing’ betsjinnet. Hysels giet allinne nei dat soarte ta; de gewoane lju hat er in feint foar.

Yn de rjochtknipte linebeammen húsmannet op moaie dagen in nuete ka. It is ien fan in nêstfol, dat fan 't maaityd by Hessel de Boer út de skoarstien helle is. Durkje, Hessel de Boer syn kreaze húshâldster, begrutte it derom, en hja hat it grutste fan de jongen mei weake bôle en oar iten rêden fan de dea. It bist is goed bewend en hja kin it sa neigeraden mear frij jaan. It is frijwat in

[p. 66]

rakkert. Meastal jout er wat frjemde lûden. As de bern der lang nei harkje, miene hja, dat er besiket smearlap te sizzen. Alles, wat glinsteret, is sines. Ienkear hat er in hiel set yn de beammen sitten mei in glêzen knikkert fan in bern yn 'e bek. It gerop fan it jonge folkje wie hy treast; mar doe't op 't lêst in kwajonge fûleindich op in floitsje blies, waard er kel en de knikkert foel op 'e grûn.

Wibren Berga hat it net op dizze ka stean. Ienkear hat er yn tsjok waar west mei de fûgel; dy siet op syn boerekoal en Wibren fertocht him derfan, dat hy der fan friet. Hy naam in stôk en rôp: ‘Fuort!’ Mar de ka hie der nocht oan en fleach net fuort. Dat wol sizze, hy fleach iderkear earne hinne, dêr't Wibren en syn stôk net wiene. ‘Wa is hjir baas, ik of dû?!’ rôp Wibren lang om let. De ka jeuzele wat foar him út en Wibren wie ek al safier hinne, dat er it wurd smearlap ferstie.

Sûnt is Wibren Berga der fêst fan oertsjûge, dat de ka him útlaket, as er op strjitte rint en it wite besitekaartsje, dat er ienris op syn swarte mutse fun, wist fansels de ka fan Durkje ek mear fan.

Freule Valéry de Charleville hat oare soargen. It komt krap om op 'e Adelheidfundaasje fanwegen notaris syn fallyt, en boppedat wurdt Laerman baron Tinnegieter minder; dy is lang net mear sa op syn iepenst as foarhinne. Einliken moast der in nije administrateur komme, mar in útstel dêrta kin hja min mei oankomme. Laerman baron Tinnegieter moast sels sa wiis wêze en betankje; of yn it bestjoer moasten se maatregels nimme. Yn alle gefallen soarget hja, dat de dames fan bettere stân wat minder djoer op 'e kost binne as oare jierren. En de skilder Hoitema moat wachtsje op de sinten foar syn hjersttaferiel, dat tsjin in brún kleedsje yn de bestjoerskeamer hinget, mar dat is syn eigen skuld mei, want syn rekkentsje is der noch altiten net.