Abbingawâld

[p. 36]

15

Ien sneintejûn yn de fjouwer wiken is der dûnsjen yn Abbingawâld op 'e seal by Jan Berga. In jier of wat lyn wie it faker; mar it jongfolk waard te oerdwealsk en sadwaande binne der maatregels naam. Boargemaster Suringa wie der net bot foar, mar it wie in kwestje dy't útmakke is yn in rûnte fan boargemasters fan alle gemeenten yn dat diel fan de provinsje en dwersbongelje woed er ek net. De rie hat boppedat noch in taapferbod ynfierd foar de dûnsjûnen, dat no giet it der net mear sa slim om wei as foarhinne wolris. Jan Berga lykwols hat de strop en it doarp wol hawwe, dat er dêrom op 'e kommunist stimd hat mei de lêste ferkiezingen.

Lamey, de swankebast mei boargemastersaspiraasjes, mankearret nea op it dûnsjen by Jan Berga, en hy reizget ek noch wolris nei oare plakken ta, as de fjouwer wike him te lang duorje.

Hy hat al in skoft in bytsje gedoente mei Froukje, in boeredochter fan de Geasten; ien mei in protte sinten. It fanke is sljocht op him; hy is sa hiel oars as de oaren. It is wier, hy is de iennichste generaalssoan yn Abbingawâld en praat wat flotter en fluensker as in boerejonge; en dêr binne party froulju no ienris tige gefoelich foar. Lamey sels hat neat op it boerekaptaal tsjin, mar it fanke moast har wat better klaaie en har Hollânsk is mar sa sa; no ja, hy tinkt noch net oan trouwen, hy wol te'n earsten noch frij bliuwe.

It treft dan wol min, dat krekt op 'e dei, dat der dûnsjen is by Jan Berga, Lamey tige pine yn 'e holle hat. Lykwols, hy giet der wol hinne; dat lit er der net om oergean. Foarôf drinkt er in pear glêzen bier. Bier falt net ûnder it taapferbod, mar Lamey kin net

[p. 37]

sizze, dat hy der folle fan opmontert. Letter jout Froukje him in asperyntsje; de pine yn 'e nolle sakket dan wat ôf, mar hy wurdt ynpleats dêrfan mislik.

Och, och, dy skoandere jûn, Lamey hat gjin wille. Even giet er fan de flier, mar dan sit er lyts en wyt op in stoel en Froukje hâldt him in bûsdoek mei rûkersguod ûnder de noas. Dan, ynienen, moat hy derút. Under de lantearne foarhûs jout er oer; it wurdt daliks in stik better, oant er sjocht dat wat er oerjûn hat read is. Bloed fansels!

‘Dokter moat komme; ik haw bloed opjûn!’ ropt er gûlend en hy snokkeret noch op syn stoel yn de jachtweide, dêr't er mei help fan oaren bedarre is. Froukje, ek alhielendal oerstjoer, fljocht nei dokter De Leeuw.

‘It sil wol wat oars wêze as bloed,’ brimt dy, as er it ferhaal heard hat, ‘dat jonkje mankearret neat.’ Under de lantearne reart er even yn de boel om mei syn stôk en dan giet er nei Lamey.

‘Wat hastû fan 'e middei iten?’

‘Sop,’ seit Lamey, ‘en doe ierpels.’ De triennen rinne him noch oer de wangen.

‘Wat by de ierpels?’

‘Reade koal.’

‘Dy leit no ûnder de lantearne. Sis even tsjin Berga, dat der in ammerfol wetter oerhinne smiten wurdt, it liket oars wat fiis. En dan mar gau op bêd; moarn bistû wer de âlde.’

Froukje bringt him thús en hat dan de put derút.

Op 'e seal by Berga is it gefal al bekend wurden, en hawwe se frijwat wille oer it nuvere aventoer fan ‘de tuit’.

Lamey blêdet op syn keamer noch wol in oere yn de ensyklopedy om, dy't er okkerdeis healsliten yn de stêd koft hat: acht grouwe dielen. Mar hy kin net wiis wurde, wat it mei him west hat. Fan syn kwaal komt er op notaris sines; men heart der wat langer wat mear fan, dat it mei dy syn holle net doocht.

Earst as de letters foar syn eagen begjinne te dûnsjen, berget er de boeken op. Syn mislikens is er kwyt. Ear't er op bêd giet, yt er noch in apel, om't er him wat hol op 'e mage fielt.