Abbingawâld

[p. 29]

12

‘Jo hawwe grif wol aardich modder oan de kloet,’ seit ûntfanger Steggerda, better bekend as krûme Loadewyk, as master Walinga syn sinten oer oktober hellet. ‘Bart syn traktemint, as de moanne al mear as in wike om is. Dat dogge allinne de lju, dy't ek noch in boerepleats of in pear huzen hawwe.’

Hy is frijwat redenryk, Steggerda. Lamey, op syn hege kruk efteromsjende, glimket wat ferwûndere tsjin it bleke masterke. Lamey's sinten binne no al hast wer op. Ja, ja, as men mei froulju op en út giet en in slokje op 'e tiid ynnimt, dan wol it jild wol fuort.

Master Walinga giet mar net op it praat fan Steggerda yn. ‘Ik tocht, jo sille der wol goed op passe,’ seit er. ‘Hjirsa en by notaris, dat binne feilige adressen as it op it bewarjen fan sinten oankomt.’

Lamey op syn kruk kochelt ynienen lûd en, sa't it liket, mei opsetsin; en Steggerda, wat sêfter pratend as sakrekt, wylst er him nei master Walinga tabûcht, seit: ‘Hjir betelje wy teminsten út. Mar by notaris...’ Hy makket in hânbeweging.

‘No ja, de man is siik.’ Master Walinga sjocht wat ferheard.

‘Wat soene jo sizze, as ik siik wie en hja fertelden jo, dat jo mei jildbarren wachtsje moasten, oant ik werom wie?’

‘Nee, fansels, dat gyng net bêst.’ Fan dy kant hat master Walinga de saak net besjoen. Hy wit ek wol, dat it wat fêstsit mei de betellingen by notaris, mar hy is gjin erchtinkend man en hat der neat efter socht.

‘Fansels,’ seit Steggerda, ‘ik wol net graach sizze, dat it net doocht; en it binne op 't lêst myn saken ek net. Mar nuver is 't.’

[p. 30]

Master Walinga strykt it jild op, dat Steggerda foar him dellein hat; de briefkes komme yn de portefúlje en it sulver yn de beurs.

Dan sjocht er wat skean yn 'e hichte, lykas er altiten docht as er oer wat prakkesearret, skodhollet en seit:

‘Ja, it is wier, it is wat frjemd. Mar wy meie net rabje, Steggerda. En eltsenien wit, dat as ien man yn Abbingawâld sunich en sober libbet, it notaris is.’

Lamey draait him wer om op syn kruk en slacht de mûle der yn. Hy is wat frij, in echte Hollâner. Hy hat ris in gefal meimakke, fertelt er, fan immen, dy't ek sa sober libbe: in kassier fan in boerebank, dy't lykwols hast in ton tekoart hie. De man hie spekulearre, dêr't nimmen fan wiste. Stille wetters hawwe faak djippe grûnen.

‘Dêr sjoch ik notaris dochs net foar oan,’ seit master Walinga. ‘Jonge, wy moatte dochs mar wat foarsichtich wêze?

‘Wat hjir bepraat is, moat mar net fierder,’ wol Steggerda hawwe; dy blinder, it kin dochs ek net, dat der fan 'e siktarije ôf ferkearde praatsjes it doarp troch geane.

Op 'e gong rint master Walinga hast tsjin Lammers, de konsjerzje, oan. Master begrypt daliks, dat hy it hiele petear heard hat. It is wat, men kin nea hoeden genôch wêze mei jins wurden.

Lammers grommelt fan ‘dei’; master is him wat oer it mad kaam.

‘Hoe is 't mei jo soan?’ freget master Walinga. De soan fan Lammers leit al jierren en it wiist net goed.

‘Bêst, sa bêst!’ Lammers is de iennichste yn Abbingawâld, dy't it noch net sa slim ynsjocht.