Viermaal vier

[p. 10]

2

‘Ha, meneer.’

Er zat niemand. Barkeeper Jacques greep meteen naar de sherryfles. Hij ging er prat op gezichten te onthouden. Gelukkig liet hij het bij meneer. Ik was gewend te allen tijde sherry te drinken hoewel het een ochtenddrank is. Een goede sherry smaakt naar de dauw en de nachtlucht. Gezien het uur was zijn greep naar de fles zelfgenoegzamer dan ooit.

Ik klom op een kruk. Hij plaatste een mooi droog gewreven glas voor me en begon de fles met kostelijke knarsgeluiden te ontkurken.

‘Zei ik eigenlijk iets over sherry?’

‘Ik dacht...’

Tot mijn genoegen was hij even de kluts kwijt, iets wat hem hoogst zelden overkwam. Dan gaf hij de kurk met zijn vlakke hand een venijnige mep. Ik wendde mij af en staarde naar de startbanen. Het was een prille, waterige voorjaarsdag waarin de straalvliegtuigen als het ware borrelend verdwenen.

Ik keerde tot Jacques terug. Hij monsterde mij met gemengde gevoelens onderwijl kunstig met zijn buik tegen de nikkelen rand van de lekbak stuiterend.

‘Geef me maar iets anders. Het leven valt niet mee, Jacques.’

Hij staakte het stuiteren, wierp een blik op zijn batterij flessen.

‘Daar zou u wel eens gelijk in kunnen hebben. Pernod?’

‘Dat is niet zo'n gek idee. Nee, het valt niet mee als je rijk bent, tenminste als je hersens hebt zoals ik en je het verdraait die bekende dingen te gaan zitten denken dat je met liefdadigheid uit de brand bent of dat degenen die niet rijk zijn suf, lui, kortom een tikje ongans of liever eigenlijk een tikje misdadig zijn... Ik heb hersens, Jacques, dat is de ellende. Ik ben geen domme jongen. Als je dat bent, is het geen kunst om rijk te zijn. Domheid is een zegen, Jacques!’

[p. 11]

Hij liet zijn tanden zien. Barkeepers laten vaak hun tanden zien. Hij toonde enige tekenen van verzoening. Ik schonk bedachtzaam ijswater bij mijn Pernod.

‘Nee, Jacques, het valt niet mee. Een hoge schutting, een heester-aanplant om je tuin of een appartement op de zoveelste verdieping waardoor je alleen je eigen, fijne spulletje ziet, dat helpt. Dat is goed voor de gemoedsrust. Dat houdt de domheid er in. TV niet. Boeken? Ben je bedonderd.’

Met een knie gooide hij het deurtje van de ijskast dicht. Een doffe plof. Ik maakte een gebaar naar de startbanen. ‘Reizen! De Hiltonhotels zijn de enige oplossing. Je kent ze net zo goed als ik: lobstercocktails, autocars, sightseeing by night, sightseeing by day. Je reist, maar je ziet geen steek. Dat moet je hebben.’

‘Ik heb in de bar van de Hilton in Nagasaki gestaan maar u weet het, mijn vrouw...’

‘Maar die bedelende kinderen, je ontloopt ze niet! Dat is de ellende. Nee, Jacques!’

‘Baksjisj!’

‘Niks! Je opwinden natuurlijk over de overbevolking in de wereld, de voedselpositie in de wereld, het seksuele leven van de wilde volksstammen, dat bij de konijnen af is! Ik heb hersens, Jacques! Maar de waarheid is, dat de lobstercocktail zich omdraait in je maag. Dat is niet leuk, Jacques! Dat valt niet mee.’

Hij grinnikte. Hij vond Alf leuk. Ik viste de dreigbrief uit mijn zak, die Ritsie mij op het laatste moment gegeven had. Ik ging het epistel zitten bekijken. De aan zijn lot overgelaten Jacques had duidelijk het land.

Het ontvangen van dreigementen en belasteringen is ook zoiets! Het komt in onze kringen meer voor dan men zou vermoeden. Het is eigenlijk een vrij normaal verschijnsel. Natuurlijk vinden de meesten het misdadig. Sommigen winden zich er nauwelijks over op, anderen zijn er zelfs enigszins trots op. Rijke dochtertjes trekken het zich sporadisch aan. Het verontrust hen. Ze kunnen er niet aan wennen. Dit was blijkbaar het geval met Judith.

[p. 12]

Ik verwonderde mij wel ergens over. Het is in onze kringen namelijk geen gewoonte dreigementen onder enveloppe te ontvangen. Wij zijn gewend onze bedreigingen en belasteringen per briefkaart toegezonden te krijgen. Wij kunnen er personeel op na houden. Men wil dit laten meegenieten. Met een open en blote briefkaart lukt dat in optima forma. Per brief niet of nauwelijks.

Het verwonderde mij ook wel een beetje dat Krag er liefjes op na hield. Ik probeerde mij hem voor te stellen, terwijl hij met Erzulie minnekoosde. Het viel mij moeilijk. Maar de wonderen zijn nu eenmaal de wereld niet uit als je schatrijk bent.

De punten achter de zinnen vormden nergens gaatjes in het toch zachte, dikkige vel, zoals dat meestal bij mijzelf het geval is als ik eens iets tik. Het waren nauwelijks putjes. Volgens mij wees dit op een lichte en geoefende aanslag van iemand die gewend was aan typen en zelfs bij het tikken van dreigbrieven er niet op los sloeg.

Dit en de inhoud van de brief, die in een merkwaardig soort stekelige handelscorrespondentie-stijl gesteld was, deed mij vermoeden dat de briefstelster in feite een secretaresse was, aan wie Krag heel wat van dergelijke, zakelijke brieven gedicteerd had, terwijl hij het met haar aanlegde.

Krag had de zakelijke Erzulie blijkbaar de bons gegeven en was een nieuwe verhouding begonnen. Het laatste was kennelijk de steen des aanstoots. Met de gebruikelijke omhaal van duistere dreigementen werd hem op ijzingwekkende toon gedicteerd deze onderneming op staande voet te staken.

Mijnheer! Voor uw eigen bestwil waren wij herhaaldelijk reeds zo vrij om u ernstig aan te raden uw bemoeienissen in zake de bewuste suikeronderneming onverwijld te staken. Tot onze grote spijt mochten wij echter tot op heden nog steeds niet constateren dat u zich ook maar enigszins om onze raad bekommerd hebt. U hebt de door u gevoerde besprekingen en onderhandelingen geenszins afgebroken maar in tegendeel voortgezet. Zij dreigen in een be-

[p. 13]

slissend stadium te geraken. Een en ander is oorzaak van het feit dat eindelijk het ogenblik is aangebroken, waarop wij onmogelijk langer geduld kunnen oefenen met u. U zult van ons geen waarschuwing meer ontvangen. Wij zullen overgaan tot de daad. Gaarne willen wij u echter bij deze nogmaals een kans geven. Dit is de elfde brief. Vertrouwende dat u alsnog gebruik zult maken van ons aanbod, verblijven wij Erzulie, Godin der Liefde!

Ik stelde mij Krag en zijn godin al voor! Het begon me werkelijk te benieuwen. Ondanks mijn gemoedsgesteldheid maakte Alf zich vrolijk. Voor een godin was Erzulie merkwaardig ter zake. Vooral de suikeronderneming was een fraai staaltje. Jaloezie van de Olympus. Bang uitgevallen was ze in ieder geval niet.

Maar Ritsie liet mij niet los. Had ze mij de vreemde gewrochtsels van jaloezie en zakelijke wraak op zo'n onverklaarbare manier laten lezen en houden als een steek onder water, om mij te laten voelen wat zij eigenlijk over Alf dacht, waarmee zij Alf met zijn lachsters in haar hart eigenlijk op éen lijn stelde?