|
| |
| |
| |
| |
Vader in uwen handen beveele ick mijnen Geest, Luc. 23.
Stemme: Alle dieren.
Die ghy vooral mijn sonden
| |
| |
Door uwe doot, O Iesu Christ'
Oock mijn sonden all' uytwist.
| |
Tot het hooft neergeneyght.
Om my den kus te schincken
Dat ghy de vree my schenckt,
Oock in u rijck gedenckt.
En daelt op my naeruwen lust,
In mijn hert ghy soeckt u rust.
O Jesu mijn ondanckbaer hert
Heeft gebaert u desen smert.
Met al haer scherpe tacken
| |
| |
Wil ick voortaen die dragen
O Doornen hecht my aen dit hooft
Dat my 't Paradijs belooft.
| |
Tot de armen uytgereckt.
Sien ick u liefde branden,
En met uw' hand' ontbindt
En in uw'armen het onthaelt,
Waerom dat ghy sijt gedaelt.
Den sondaer niet versmaden
| |
| |
My weer ontfanght in uwen schoot,
Als ick heb verdient de doot.
Van uwen Vader my bereyt,
Geswooren vyandt van mijn Ziel,
Waer ick door in sonden viel.
| |
Tot de voeten neer getrocken.
O Boom van 't eeuwigh leven
| |
| |
Het eynde van mijn suchten
Aen Jacob is veropenbaert,
Door u heyligh Cruys verklaert.
U groote liefde niet en rust
Van geen water uytgeblust.
Mijn hert weerom versoeten
En laet my niet meer scheyden
Hecht vast aen uwen voet,
U bloet voor my vergoten wort,
Ick u weer mijn tranen stort.
| |
| |
| |
Tot de Sijde doorsteken.
U liefd', ô Heer, is al te groot;
Ghy bemint my tot de doot.
Oock kan mijn leedt, en lijden
Kan ick oock sonder klagen
O laet my blijven in dit hol,
Dat van uwe liefd' is vol.
My na mijn groot verlangen
Wilt, Jesu, niet verschuyven
| |
| |
Laet woonen in u hert het mijn;
Een laet onse liefde zijn.
| |
Het selve,
Op de Stemme: Harderinne roem weerde Vrouw.
Of: Balet Bronckhorst.
Die ghy voor al mijn sonden
Mijnen troost is u barmhertigheydt.
Door uwe doot bereyt bereyt bereyt
| |
Tot het hooft,
Om my den kuste schincken
Met u hooft ghy my genadigh wenckt,
| |
| |
En in u rijck gedenckt gedenckt gedenckt,
En het Paradijs my schenckt.
Schoone Bloem ick heb u soo verdruckt,
En over al geruckt geruckt geruckt,
En u doorne Kroon gepluckt.
Met al haer scherpe tacken
Voortaen wilick die dragen
U, mijn hooft, heb ick alsoo verwert,
Doorsteeckt weerom mijn hert, mijn hert mijn hert
In het quaet tot noch verhert.
| |
Tot de armen.
Sien ick u liefde branden,
| |
| |
Mijnen geest, en liefde was verdwaelt
My voor u neer gedaelt gedaelt gedaelt
In u armen weer onthaelt.
Den sondaer niet versmaden
In de naem van u ick my verbly.
U armen soet om my om my om my,
Door u liefde ben ick vry.
Sijn u doorsteken handen,
Als een Hen ghy spreyt u vleugels uyt
Mijn arme ziel' u bruyt u bruyt u bruyt,
| |
| |
Treckt my naer, ô soeten Rooselaer
My volgen laet u naer u naer u naer
Met den goeden Moordenaer.
| |
Tot de voeten.
O Boom van 't eeuwigh leven
Het eynde van mijn suchten
Ick mijn quaet aen uwen voet beween.
Een druppel oock alleen alleen alleen
Uytu rijck ghy daelt in onsen Stal,
Ick u bemin voor al voor al voor al
Datter is in 't aerdtsche dal.
Mijn hert weerom versoeten
| |
| |
En laet niet meer my scheyden
Heel mijn hert hecht vast aen uwen voet,
Die door u heyligh bloet u bloet u bloet
Leyt mijn Ziel' in 't eeuwigh goet.
| |
Tot de Sijde.
Zijt ghy, ô Rots geslagen
Voor den mensch wat hebt ghy al gedaen,
Van 't Goddelijck vermaen vermaen vermaen,
En ick stort niet eenen traen.
Oock kan mijn leet en lijden
Hier kan ick sonder klagen
Uwe liefd', ô Vader, algemeyn
Onvruchtbaer en onreyn onreyn onreyn,
| |
| |
My na mijn groot verlangen
Wilt, Jesu niet verschuyven
Niet ô Heer my van de saligheit,
Weer van de doot, en scheyt en scheyt, en scheyt
Nu, noch in der eeuwigheit.
| |
Anagramma.
FIDEEL is de LIEFDE.
| |
Verre sy van my dat ick soude glorieren dan in 't Kruys ons Heeren Iesu Christi, door welcken my de werelt gekruyst is, en ick der werelt. ad Gal. 6.
Stemme: O Maria, die als heden, als voor pag. 203.
JESU grondeloose goetheit
En oneyndelijcke soetheit.
Mijnen toevlucht, hoop', en al
In het aertsche jammerdal,
Wat is u rijckdom, staet, en eere
Die ick sonder u begeere,
Die my 't eeuwigh goet bereit?
Anders niet als ydelheit.
| |
| |
Jesu wijf heit uytverkoren,
Om den mensch een Kint geboren
In de kouw', en alle noot
Van het werelts goet ontbloot.
En geleyt in arme doecken
Wat ist dat de menschen soecken,
Anders niet als ydelheit.
Jesu, die om al ons sonden
Van de loden sijt gebonden,
En als krachteloos gejaeght,
Die de gantsche werelt draeght,
Wat zijn perlen, en pendanten,
En all' ons hoveerdigheit?
Anders niet als ydelheit.
Jesu Schepper van de bloemen,
Die haer van de schoonheit roemen,
Onder 't sware kruys verplet,
Met een doorne-kroon doorsteken,
By een mensche niet geleken,
Wat is ons schoon-lijvigheit?
Anders niet als ydelheit.
Jesu vol van liefd', en leven,
Die de Scepters al doet beven,
Met een ydel riet begeckt,
Met een purp're kleet bedeckt,
Wat sijn Rijcken, en haer Kroonen,
Goude Scepters, hooge throonen?
Wat is ons' hoochmogentheit?
Anders niet als ydelheit.
Jesu willigh sonder klagen
Aen het Kruys voor ons geslagen,
Goeden Herder in de noot,
Om 't verdoolde Schaep gedoot,
| |
| |
Wat is 't dat ons hert, en sinnen
In de Wereldt noch beminnen
Meer als onse saligheidt?
Anders niet als ydelheidt.
| |
Het selve.
Op de navolgende Sonata.
AL mijn goet zijt ghy Jesu soet
Van den Vader my gegeven.
Door u Bloedt ghy voor my voldoet
Aen het Cruys om my verheven,
Wat bemin ick lieven Jesu
Ydelheit, ydelheit, ydelheit.
Godtden Soon van den hoogen Throon
Om mijn sonden afgeresen.
Voor u Croon, en voor uwen loon
Tot de Doorne-kroon verwesen.
U gebiet Adam achte niet,
Is ondanckbaer afgeweken,
Daerom siet ghy nu met een riet
Ghy versmaet al mijn pronck-gewaet,
Mijn gesteent, en goude banden,
Als ghy staet voor den Joodtschen raet
Met alsoo gebonden handen.
Om mijn pracht sien ick uveracht,
En als eenen dief gehangen,
Sonder klacht als een Lam geslacht,
By de Moordenaers gehangen.
| |
| |
Heel ontbloot, en van schaemte root
Sien ick aen het Cruys u beven.
Tot de doot heeft u liefde groot
Voor mijn leven u gedreven.
Ghy niet meer kont, ô grooten Heer,
Tot my neer komt ghy van soo veer
Om u liefde my te leeren.
| |
Gelijck den Hert snackt na de Fonteyn der wateren, soo snackt mijn Ziele, Godt tot u. Ps.41.
Stemme: Ach wie ein onausprecheliche peyn.
TOt de Fontein van 't eeuwigh leven
Mijn dorstigh hert wiert opgedreven
Als ick onlanghs in een Fontein,
Die vloeide door een groene plein,
Afwies mijn aengesicht onrein.
Ick riep beschaemt om mijn vuil leven:
Wie sal mijn oogen water geven
Dat ick beschreyen nacht, en dagh,
Met David al mijn sonden mach,
Waer in soo menich jaer ick lach.
O Jesu laet mijn hert,en sinnen
U liefde wederom beminnen
Soo langen tijt van my veracht,
Die my soo langen tijt verwacht,
En niet verrast hebt in de nacht.
Ghy laet my vloeyen all' u wonden
Om te wasschen al mijn sonden.
Hoe is u liefde noch soo groot?
Ghy my bemint hebt tot de doot,
| |
| |
En noch ontfanght in uwen schoot.
Veel wateren en hebben de liefde niet mogen uytblusschen. Cantic. 8.
| |
Hy is gewont geweest om onse boosheden. Isa. 53.
Stemme: En ô mortalis.
En ghy soeckt noch uwen lof.
Ey, en sondicht doch niet weer.
| |
| |
U wellusten Godt den Soon.
Heeft hem al die pijn gebaert.
Uyt u hert vol gulsigheyt.
U weer in sijn' armen soet.
| |
| |
| |
Een ander.
Stemme: Mijn liefste lief, mijn schoone vriendinne.
VErlooren Soon om al u gebreken
Van Christus uwen Vader geweken,
Na sijnen schoot wilt u weer begeven,
Hy maer begeert, ô Sondaer u leven.
Siet aen het Cruys sijn handen, en voeten
Genagelt om weerom te versoeten
Den Vader gram om uwe misdaden,
Een rouwigh hert niet sal hy versmaden.
Met open armen is hy gehangen,
Hy wil daer in u tranen ontfangen.
Siet hem sijn hooft oock nederwaerts boogen,
En slaen op u genadigh sijn oogen.
Siet hem sijn hert geopent u thoonen
Op dat ghy daer alleen in soudt woonen.
Na sijn exempel sult ghy daer leeren
Versmaden all' u rijckdom, en eeren.
Siet hem ontbloot, die 't al heeft geschapen,
De Wolven siet om 't Lammeke gapen.
In haet verkeert de liefde der Joden,
Siet briesschen haer om 't leven te dooden.
De wijsheydt siet begeckt, en bespogen,
Die draeght de werelt, neder getogen.
Aensiet sijn hooft met doornen doorsteken,
En ghy noch meught u minste leet wreken.
Siet hem ter doot onnoosel verwesen,
Om door sijn doot u weer te genesen.
Siet met sijn bloet sijn liefde beschreven,
Aen 't Cruys om uwe liefde verheven.
Siet de fonteyn van alle verdrogen;
| |
| |
Met sijnen dorst heeft niemant medoogen.
Alleen gelaeft met bittere galle,
O Dronckaert siet den Heere van alle.
Siet hem om uwe saligheit sterven;
Sijn tranen u den zegen verwerven.
Sijn droef heit baert u d'eeuwige vreughden.
Sijn lijden is den Spiegel der deughden.
Den Christen naem en zijt ghy niet weerdigh,
Die na des Heeren wille niet veerdigh,
En kond u Cruys oock sonder te klagen
Met uwen lieven Bruydegom dragen.
| |
Ende ick hebbe yemant verwacht, die hem mede bedroeven soude, ende daer en was niemant, ende die vertroosten soude, ende ick en hebs niet gevonden. Psal. 68.
OWie sal mijnen trooster sijn
In al mijn lijden, smert, en pijn?
Die sijn misdaden nu sijn leedt,
Wist af mijn tranen, bloet, en sweet.
Ootmoedigh die sijn schult belijdt,
Van quade Rechters my bevrijdt;
Van mijn gevangeniss' ontslaet,
Die volght altijt den goeden raet,
Hy werpt mijn roeden in het vier
Die vlucht het wereltsche plaisier.
Eerst die vergiffenisse vraeght,
Voor my mijn Cruys met Simon draeght.
Die sijnen Vyant brenght tot goet
Voor my gewilligh stort sijn bloet.
| |
Anagramma.
Het Cruys maeckt een Cuys hert.
|
|
Auteursrechtvrij
