Paradijsbloemen (1897)

Paradijsbloemen

(1897)–A.H.M. Ruyten– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 69]

De Heilige Eik. De zon dook naar het Westen, Doch liet als afscheidsgroet Een laatsten bundel stralen Langs heide en akker dwalen Met zachten, paarschen gloed. Zij tintelde in elk golfje Der heldre Beers, en liet Temet heur glansen gloren Om Oirschot's tempeltoren, Die blonk in het verschiet. De zon dook in het Westen, En rust daalde overal Op 't grauwend landschap neder. De herders dreven weder Hun kudde naar den stal. Zij dreven stil en peinzend Hun kudden langs den vliet... -
[pagina 70]
‘Ziet ginds, wat vreemde glansen Daar boven 't water dansen!... Mijn makkers, ziet gij 't niet?’ Zoo riep een oude herder En hield zijn kudde staan. En de andren kwamen nader En staarden altegader Het wondre schouwspel aan. ‘O Heil'ge Maagd Marye!’ Sprak, heimlijk vreezend, een: ‘Het wordt al licht en lichter Het komt al dicht en dichter Stroomopwaarts naar ons heen...’ ‘Bij God en zijne Moeder, Geen vreeze! Hoe 't ook zij, Wat of ons deren zoude?’... Sprak handenvouwend de oude, ‘Blijft hier en wacht met mij.’ Zoo deden zij, maar baden Een angstig Wees-gegroet. Zij zagen 't water stroomen, Maar ook het naderkomen Van den gevreesden gloed.
[pagina 71]
‘Help God!’ riep de oude weder, ‘Wat daar de glansen deelt? Ik zie 't... ziet gij 't? daaronder In 't oeverriet!... o Wonder! Een Lieve-Vrouwe-beeld!’ Zij traden schuchter nader En sloegen vroom een kruis. Doch de oude nam het beeldje En droeg 't als een juweeltje Vol vreugde meê naar huis. De vreugd was op de hoeve Dien avond onverdeeld; De huisgenooten kwamen En drongen vragend samen Om 't Lieve-Vrouwe-beeld. De vreugd werd, onder 't spreken Des herders, dubbel groot. 't Moest zijn wat hij beweerde. Men knielde en men vereerde De wondre huisgenoot. En niet dan na een hartlijk En vurig Wees-gegroet Werd met angstvallig zorgen Den heil'gen schat geborgen En voor den nacht behoed.
[pagina 72]
Helaas! den andren morgen - Waar men ook zoeken mocht - Was 't gissen, klagen, weenen: Het beeldje was verdwenen En werd vergeefs gezocht. En traag dreef de oude herder Zijn kudde weêr ter heî; De vooglen mochten zingen, Zijn Fylax om hem springen Met vriendelijk gevlei; - En heî en weî mocht geuren In malschen overvloed, Hoe lief de zon ook straalde, - Hij merkte 't niet; hem daalde Steeds droefheid in 't gemoed. En onder 't eikeloover Met zijn gedachte alleen Zet hij zich peinzend neder, En droomt er zoet en teeder Van 't beeldje, dat verdween. Dan slaat hij 't oog naar boven... ‘O Hemel! wat is dat? Het beeldje! en ongeschonden! Gevonden!... Weêrgevonden! Mijn dubbeldierbre schat!’...
[pagina 73]
Zoo jubelt de oude herder. Daarboven - hoe 't er kwam? - Staat 't beeldje, prijkend onder Het groene loof, o wonder! En tegen d' eikestam! Weêr was er groote vreugde, Maar ook weêr groote smart; Uit huis was 't weêr verzwonden, Maar telkens weêr gevonden Waar 't meêgenomen werd. Nu bouwden ze een kapelken Rondom den eikeboom. Het beeldje pronkte in 't midden En noodigde uit tot bidden De pelgrims, trouw en vroom. Thans is ook de eik verdwenen - 't Kapelke blijft beroemd, En wordt door Oirschot's vromen, Die trouw er bidden komen, De Heilige Eik genoemd.

Vorige Volgende