Paradijsbloemen

[p. 22]

De Kracht des Geloofs.

De sterren straalden vrede omhoog,

En vrede lag op de aard;

Een zachte koelte ruischte slechts

Door 't breede palmgeblaârt.

De golfslag van den Lycus-stroom

In toonloos maatgeklots

Sloeg schuimend in zijn woeste vaart

Om bergarduin en rots.

Nieuw-Cesarea ligt in rust

En als in eenzaamheid;

Zijn valen sluier had de nacht

Op stad en land gespreid.

Nieuw-Cesarea lag in rust -

Alleen de bisschop niet,

Gregorius, die te avond spâ

Zijn bede-cel verliet.

[p. 23]

 

Daar waar de stroom den voet des bergs

 

In zijne boeien hield,

 

Daar trok hij heen; daar lag hij lang

 

In boete en beê geknield.

 

 

 

Daar bad hij: ‘Heer, zie gunstig op

 

Uw dienaar en zijn werk!

 

De heidnen zijn tot U bekeerd

 

Een smeeken om een kerk.

 

 

 

Geen ruimte biedt ons de enge stad,

 

En deze plaats alleen

 

Kan dienen tot een Huis voor U -

 

Zoo slechts de berg verdween...’

 

 

 

‘O Gij, die door een enklen wenk

 

Ook bergen zelfs verzet!

 

Zeg Gij tot deze bergrots: wijk!

 

Verhoor, Heer, mijn gebed!’

 

 

 

Gregorius keerde in de stad....

 

En toen de morgen scheen

 

Vond de eerste zonnestraal hem nog

 

Verzonken in gebeên.

 

 

 

De kruin van palmboom en olijf

 

Weêrblonk in 't jonge licht.

 

De burgers trokken uit de poort

 

In drommen, breed en dicht.

 

 

[p. 24]

 

De burgers trokken uit de poort

 

In d' eersten morgenstond;

 

Reeds had de faam het wonderwerk

 

Door gansch de stad verkond.

 

 

 

De berg, meer noordwaarts opgerukt,

 

Liet vóór de stad een perk.

 

De burgers prezen de Almacht Gods

 

En bouwden er hun kerk.