Nieuw Lied-boeck genaemt den Maegdekrans Gevlochten ter eere ende tot vermaeck
(1712)–Jacobus de Ruyter–
Auteursrechtvrij
[pagina 161]
| |
Op de wyse: Pieter en Willemijnken, (ofte) Van het Alsem-bierken.
ACh lief aen-hoort mijn klachten,
Vol van suchten en getreur,
Die ick nu soo menigh nachten,
Hebb' gedaen voor uwe deur,
Door haegel, sneeuw en windt,
Om u o soete kindt, Lijd' ick soo veel verdriet,
En gy en acht my niet,
Weet vry dat Cupedootjen,
Al uw groote wreedtheydt siet.
Den hemel zal 't getuygen,
Jae de sterren, sonn' en maen,
Hoe ick my neder-buygen,
Als ick voor uw' deurken staen,
En somtijdts hebb' geweent,
Maer uw' hert' blijft versteent,
Of is al mijn ellendt, U noch g'heel onbekent?
Ick zal Cuipdo bidden,
Dat hy u een teecken sendt.
Daer zijn meer ander goden
En goddinnen in het veldt,
Die ick al hebb' ontboden,
Maer ick staend'er in verstelt,
Om dat uw' schoon gelaedt,
Haer verr' te boven gaet,
Soo moet kleyn Venus-wicht
Dat niemant niet en swicht,
U mijne smert' doen voelen,
Al met sijn vergulden schicht.
Parnassus-bergh gepresen,
Vol van sangh-goddinnen schoon,
Acht ick maer een windt te wesen
By uw' edelen persoon,
Venus en Diana, En daer by Minerva,
Moeten aen een kant, Voor u o weirdigh pandt
Want sy is niet te vinden,
| |
[pagina 162]
| |
Uws gelijcks in 't gantsche landt.
Als ick maer over-dincken,
Smilt ick door den minne-brandt,
Uw' ooghskens die soo blincken,
Klaerder als een diamant,
Uw' lipkens als korael, Uw' aengenaeme tael,
En uwen huysen ganck, daer by uw soeten sanck
Die zullen my doen quellen,
G'heel mijn leven dagen lanck.
O maget vol van gaeven!
Rijck van deughden en verstandt,
Wilt uwen dienaer laeven,
Want mijn doodt staet in uw' handt,
En sterv' ick door 't geween,
Ick zal in eenen steen
Doen schrijven op mijn graf,
Met goude letters af,
Hier leyt den trouwen minnaer,
Die sijn ziel' uyt liefde gaf.
Ach kleyn Cupidootjen!
Grooten Godt der suyver min,
Door-schiet mijn schoon Margootjen,
En versacht haer stueren sin,
Op dat sy my beloont, En weder-liefde toont,
Haest u, haest u, ick sterf,
Want s' heeft mijn hert' door-kerft,
Adieu bedroefde weireldt,
Nu ick geen troost verwerf.
Wie hoor ick daer in 't leyen?
Ach het is mijn serviteur!
Ick wil hem gaen verbleyen,
Jonghman, staeckt al uw' getreur,
En laet uw' klaegen dan,
Gy zult wesen mijn man,
'K wil u helpen in noodt,
Door uw' getrouwheydt groot,
Zullen wy t' saemen leven,
Tot ons scheyden zal de doodt.
| |
[pagina 163]
| |
O maget! uw' soet spreken,
Dunckt my een hemels trompet,
Wech doodt die my wild' steken,
Want mijn lief heeft my ontset,
Neemt daer tot onder-pandt,
Een rinck met diamant,
Die schenck ick u op trouw,
Want g' helpt my uyt den rouw,
Ick zal uwen man wesen,
En gy lief mijn weirde vrouw.
|
|