Nieuw Lied-boeck genaemt den Maegdekrans Gevlochten ter eere ende tot vermaeck
(1712)–Jacobus de Ruyter–
AuteursrechtvrijStemme: Ick maeck' soo geirne hier goede cier.
'K En trachte maer naer mijnen vollen swier,
Sa neusen gy lustige neusen hier,
Wy nemen een snuyfken op ons gemack,
Van rechten Sibilisschen snuyf-toeback,
Al die met ons niet snuyven en kan,
Die en is voorwaer geen edel-man.
Eenen lompen boer // Eenen plompen boer,
Die maer den naem van mensch en voer,
Maer gy, met my, en wy,
Die kennen de soetigheydt van toeback,
Wy nemen een snuyfken op ons gemack,
Van rechten Sibilisschen snuyf-toeback,
Ick hebb' de provisie in mijnen sack . . . . .
Het snuyfken is heden nu soo gemeen,
Selfs onder de paterkens niet alleen,
Maer onder de nonnekens al-te-mael,
Beggijntjens en quesels in 't generael,
Het snuyfken dat doet besonder deught,
Veroorsaeckt ieder een groote vreught,
Aen den capucijn // En oock den menijm,
Die zijn oock al van den selven sin,
Elck een, groot en kleen, gemeen,
Die hebben een doosken seer pertinent,
| |
[pagina 117]
| |
Van koper of hoorne wel alsoo jent,
En nemen een snuyfken op hun gemack,
Sibilissche of anderen snuyf-toeback . . . . .
Sy kennen de krachten niet wat hy doet,
Hy kittelt den neus en maeckt vlijtigh bloedt,
Verlicht de herssens en het gemoedt,
Den medecijn acht hem wonder goedt,
Hy wordt om sijn besondere kracht,
In princen-hoven oock seer ge-acht,
Hy die is soo soet // En wonderlijck goedt,
Hy maeckt ons seer vyerigh van gemoedt,
Den snuyf, en druyf, verschuyft,
Laet snuyven 't is de maniere van 't landt,
Hy klaert de oogen en scherpt 't verstandt,
Laet ons snuyven tot spijt, van die het benijdt,
Wilt toonen dat gy eenen minnaer zijt.
|
|