Een dichtjen spelende op de snelheydt ende de kostelijckheydt van den tydt.
WAt wil mijn swacke pen op heden gaen beschrijven?
Op dat 't aen ieder een magh in gedachten blijven,
Wat is het voor een saeck dat licht voor-by passeert?
Het is den weirden Tijdt die noyt weêr-om en keert,
O wonderlijcken Tydt! die sich niet kan verkoopen,
Gy zijt soo kostelijck en haest voor-by geloopen,
ô Tydt! die van de jeught soo weynigh wordt geacht,
Gy wordt met ydelheydt meesten-deel over-bracht.
ô Tydt! niemandt kan u ten vollen wel bestieren,
ô Tydt! seght eens wie zal u konnen wel regieren?
Om eens te letten wel wat ieder doet of laet,
Gy zijt al veel te snel, te ras voor-by ons gaet.
Wat op der aerden woont of oyt ontfingh het leven,
Den Tydt die wierdt van Godt aen ieder een gegeven,
Jae tot de Beesten toe, en vruchten op het Landt,
Die leven met den Tydt, en weêr geruckt in 't zandt.
Al die hebben geleeft, of dat oyt was geboren,
Die hebben veel te vroegh den snellen Tydt verloren.
En niemandt die noch leeft hoe dapper dat hy strydt,
En kan houden partye tegens den snellen Tydt.
Want in het Mey-saysoen men siet de boomen bloeyen,
De Haegen, 't Bloem' gewas dat siet-men jeughdigh groeyen,
De Vruchten op het Landt die staen oock in hun jeught,
De menschen zijn verblijdt, de jonckheydt is in vreught:
De vogels in de locht die hoort-men tierelieren,
En menigh visken swiert in onse schoon rivieren,
'T is al een Paradijs, elck soeckt naer sijnen aert,
| |
Om met den groenen Tydt te wesen wel gepaert;
Maer als Augusti komt op 't eynde van sijn dagen,
De vruchten die zijn rijp en in de schuer gedragen,
De Ackers zijn ontbloot, de Boomen zijn met Fruyt
Gelaên, dat jeughdigh sproot dat is sonder virtuyt:
Maer als September-Maendt sijn dagen heeft geschoten,
October met den Wyn die komt dan uyt-gesproten,
De druyven zijn geperst, en 't Fruyt wordt af-gedaen,
En in November-Maendt siet-men veel Beesten slaen:
Soo siet-men met den Tydt de aerde g'heel ontkleeden,
En wederom met vlijdt het Acker-landt betreeden,
Om met het Nieuwe-Jaer daer med' te doen profijt,
En ieder naer sijn aerdt te zaeyen op sijn Tijdt.
Alsoo wordt oock den Mensch op 't Aerderijck gebooren,
Geschaepen naer Godts Beeldt, en boven al verkooren,
Om hier een wyenigh Tydt te leven fris en roodt,
En weder met den Tydt te scheyden met de doodt:
Godt heeft den Mensch alhier gegeven sijn vyf sinnen,
Om hem te dienen hier en t' saemen te beminnen,
Om op het aerdtsche dal te maecken hem bereydt,
Op dat hy kryght voor loon d' eeuwighe Saligheydt.
Die 't leven heeft ontfaen mag hem bereydt gaen maecken,
Om naer verloop van Tydt de wreede doodt te smaecken.
Daerom dan al die leeft leght uwe sonden af,
Want 't is te laet geschreydt als 't lichaem rot in 't graf,
Peyst op de korten tijdt die Godt u heeft gegeven,
Wilt al met haest en vlydt tot deughden u begeven,
Laet af de ydelheydt, en neemt den tydt wel waer,
Want 's weireldts eer' en pracht en acht ick niet een haer!
Grondeert dit principael gy jonge dwaese sinnen,
Die neemt al uw' vermaeck in dagh en nacht te Minnen,
Verquisters van den Tydt, versuymers van Godts gaef,
Gy leeft in dertelheydt, en zijt des duyvels slaef.
Peyst dit oock gierigaerts die om het tijd'lijck sorgen,
Al even gierigh spaert, dat gy hebt geenen morgen,
Laet af die gierigheydt, gy moet oock ras van hier,
Waer zal uw' ziele gaen in d' Hell' oft Vagevyer?
Ras spoeyt u tot de deught, stelt zulcx uyt uw' gedachten.
| |
Auteursrechtvrij