Liedtboeck ghenaemt de ledige uren van Jacobus de Ruyter, clerck van de weeserije der stede ende casselrije van Veurne

Nieuw Liedeken van de rijcke vrecke menschen, Die niet anders als goet en gelt en wenschen, En altijdt even gierigh spaert, Daer een ander wel af-vaert.

Op de wijse: Poliphemus aen de stranden, oft wel, van het verckens-hooft.

Blijft wat staen ghy rijcke Vrecken,
Arme gecken,
Luystert toe wat ick singen gaen
Die hier goedt en gelt vergaren,
Altijdt spaeren,
Daer ghy geen danck sult voor ontfaen.

Som spaeren 't gelt in hunne kisten,
En verquisten,
Veel tijdts eer sy 't hebben by een
Goudt Ducaten en Pistolen,
Doen hun dolen
Als sy van dese wereldt scheen.

Dit heeft men klaerelijck sien blijcken,
Aen een Rijcken,
Daer de Schriftuer heeft af-geseyt
Die Lazarus verdreef met schanden,
Moet nu branden,
Met al sijn ghelt voor eeuwigheyt.

Lazarus lagh seydt de Schriftuere,
Voor de deure,
Van desen Vreck, Men gaf hem niet
Niemant eylaes op hem en dochte,
Of wat brochte
't Welck voor hem was groot verdiet.

Eylace hy lagh vol pijn en smerte,
Niemant 't herte,

[p. 10]

 

Hem heeft versterckt met wijn of broodt,

 

De honden lecken sijne seeren,

 

Vele keeren,

 

Tot hy ghestorven is de doodt.

 

 

 

Lazarus en heeft niet verworven,

 

Js ghestorven,

 

En d'Engelen in 't publijck,

 

Tot in Abrams schoot ghedreghen,

 

Heeft verkregen,

 

Nae sijne doodt het Hemel-rijck.

 

 

 

Den rijcken Vreck is overleden,

 

Hoort mijn reden,

 

Wierdt van de helsche geesten fel,

 

Naer sijne doodt terstont ghedraghen,

 

Om te plaghen,

 

Hy brandt voor eeuwigh in de Hel.

 

 

 

Alsoo hy naer het Schrifts verkonden,

 

't Selven stonde,

 

Vol pijn lagh in vier en vlam,

 

Sagh Lazarus van verre rusten,

 

Vol wellusten,

 

Sacht in den schoot van Abraham.

 

 

 

Hy riep terstont met droevighe kermen,

 

Wilt m'ontfermen,

 

'k Bid u Lazarus tot my sent.

 

Dat hy mijn tonghe komt verkoelen,

 

Jck ghevoele,

 

Eylas veel pijnen en torment.

 

 

 

Abraham heeft antwoordt ghegheven,

 

Jn u leven,

 

Sondt ghy Lazarus oock voor-by,

 

Daerom moet ghy voor eeuwigh lijden,

 

Gheen verblijden,

 

Js'er voor u, maer tyranny.

 

 

 

Den rijcken sprack dan vol droefheden,

 

Doet m' een bede,

 

Dat ghy Lazarus senden wilt,

 

By mijnen Vader ende Broeders,

 

Ghelt-behoeders,

 

Dat sy den armen gheven milt.

 

 

 

Abraham sprack ick laet u weten,

 

De Propheten,

 

Sullen hun dit wel doen verstaen,

 

Willen sy naer die niet hooren,

 

't Js verlooren,

 

Sullen oock loon naer werck ontfaen.

 

 

 

Soo iemant van de doodt op stonde,

 

Dit verkonde,

 

Dat gy nu brandt voor eewigheyt,

 

S'en souden hun noch niet bekeeren,

 

Maer blameren,

 

Dat ieder oock sijn tijdt verbeyt.

 

 

 

Christus die heeft hun die parabel,

 

Voor gheen Fabel,

 

Hun selfs op dien tijdt gheleert,

[p. 11]

 

Hierom mensch doet Charitaeten,

 

't Sal u baeten,

 

Als ghy van quaedt tot deught bekeert.

 

 

 

Men vindt nu oock veel gierigaeren,

 

Die verspaeren,

 

By g'heele koffers ghelt en goedt,

 

't Welck als sy komen te sterven,

 

En bederven,

 

Hun rijckdom hier al blijven moet.

 

 

 

Oorlof al die wilt saligh wesen,

 

Sijn ghepresen,

 

Hier en hier naermaels al ghelijck,

 

Ghy moet den armen bystant gheven,

 

En wel leven,

 

Soo wint gy 't eeuwigh Hemel-rijck