Het sieraad der geestelijke bruiloft

[p. 150]

Hoofdstuk LII
Over de derde komst van Christus, die ons volmaakt in innige oefeningen en van den innigsten uitgang des geestes door middel van een goddelijk aanraken

NU spreekt Christus inwendig in den geest door middel van dit aanraken: ‘Gaat uit met oefeningen naar de wijze van het aanraken.’ Want dit diepe aanraken trekt en noodigt onzen geest tot de innigste oefening, die het schepsel kan volbrengen naar de wijs van het schepsel in het geschapen licht. Hier verheft zich de geest door middel van de minnende kracht boven het werken, in de eenheid, waar deze levende ader van het aanraken opborrelt. En dit aanraken eischt van het verstand God te erkennen in zijne klaarheid en het trekt en noodigt uit de minnende kracht Gods te gebruiken zonder middel; en dit begeert de minnende geest op natuurlijke en bovennatuurlijke wijze boven alle dingen. Door de verlichte rede verheft zich de geest in innig beschouwen en schouwt en ziet in het innigste zijns geestes, waar dit aanraken leeft. Hier komt te kort de rede en al het geschapen licht in zijn voortgang. Want de boven zwevende goddelijke klaarheid, die het aanraken maakt, verblindt in hare ontmoeting alle geschapen gezicht, omdat zij grondeloos is. En alle verstand in het geschapen licht verhoudt zich hier als de oogen der vleermuis in de klaarheid der zonne. Nochthans wordt de geest altoos op nieuw gedwongen en gewekt door God en door zich zelf om deze innerlijke beroering te doorgronden, en te weten wat God is en wat het aanraken is. En de verlichte

[p. 151]

rede is altoos op nieuw vragende van waar dit komt en op nieuw doorgrondende om te vervolgen de honigader in haar grond; maar zij is even wijs op den eersten dag als zij het ooit zal worden. En daarom spreekt de rede en alle beschouwen: ‘Ik weet niet wat het is,’ want de bovenzwevende goddelijke klaarheid slaat terug en verblindt alle verstand in zijn ontmoeting.

Aldus houdt zich God in zijne klaarheid boven alle geesten in hemel en op aarde. En zij welke hunnen grond hebben doorgraven met deugden en met innige oefeningen tot in hunnen oorsprong, dat is de deur des eeuwigen levens, die kunnen het aanraken voelen. Daar schijnt de klaarheid Gods zoo groot, dat de rede en alle verstand falen in hun voortgang, ten einde raken en moeten wijken voor de onbegrijpelijke klaarheid Gods. Maar wanneer de geest dit voelt in zijn grond, al is het dat de rede en het verstand faalt tegenover de goddelijke klaarheid en buiten voor de poort blijft, wil de minnende kracht nochthans voort; want zij is gedwongen en genood gelijk het verstand; en zij is blind en wil genieten: en genieten ligt meer in den smaak en in het gevoel, dan in het verstand. Hierom wil de min vooruit, waar het verstand buitenblijft.