Het sieraad der geestelijke bruiloft

[p. 93]

Hoofdstuk XXII
Van de derde wijze van Christus' geestelijke komst.

WANNEER de zon des hemels komt in het hoogste punt, dat zij kan bereiken, dat is in den Cancer, dat is in de Kreeft, omdat zij niet hooger kan komen, maar achteruit begint te gaan, dan is de hitte het grootst van het geheele jaar. En de zon trekt op de vochtigheid, en het aardrijk wordt het droogst en de vrucht rijpt het meest.

Zoo ook, wanneer Christus, de goddelijke zon, in onze harten zich het hoogst verheft, dat is boven alle gaven, en troost, en zoetheid, die wij van hem kunnen ontvangen, zoodat wij op geen lust, die God in onze harten stort, gaan rusten, hoe groot deze ook zij, en wij dan ons zelf hebben overwonnen, en altoos naar binnen ons keeren, zooals te voren is aangetoond, met ootmoedigen lof en innigen dank tot denzelfden grond, waar alle gaven uit vloeien naar de behoefte en de waarde der schepselen: dan staat Christus, en heeft de hoogste hoogte bereikt in onze harten en Hij wil trekken naar zich alle dingen, dat zijn alle onze krachten.

Wanneer dus de lust en de troost het minnende hart niet kunnen overwinnen en hinderen, maar dit allen troost en alle gaven wil voorbij gaan, opdat het dengene vinde, dien het bemint, dan ontspringt hier de derde wijze der innerlijke oefeningen, waarmede de mensch wordt opgeheven en gesierd, in zijne aandoening en in het laagste deel van zich zelf.

Het eerste werk van Christus en het begin van deze

[p. 94]

wijze bestaat hierin: God trekt het hart en de begeerte en alle krachten der ziel opwaarts ten hemel, en eischt, dat zij zich vereenigen met Hem en Hij zegt in den geest tot de harten: ‘Gaat uit u zelven tot mij, naar de wijze dat ik u trekke en oproepe’. Dit trekken en dit oproepen kan ik niet bewijzen aan grove en ongevoelige menschen; maar het is een innerlijk hartenooden en oproepen tot zijne hooge eenheid. Deze innerlijke uitnoodiging is voor het minnende hart genoegelijk boven alle dingen, die het ooit gevoelde, want hieruit ontspringt eene nieuwe wijze en eene hoogere oefening.

Hier ontluikt het hart in vreugde en in begeerte, en alle aderen liggen open, en alle krachten der ziel zijn bereid, en begeeren dat te volbrengen, hetgeen werd geëischt door God en door zijn eenheid. Deze uitnoodiging is een inschijnen van Christus, de eeuwige zon, en die maakt zoo groot een vreugde in de harten en doet dat hart zoo wijd zich openen, dat men het niet goed weer kan sluiten. Hierdoor wordt de mensch van binnen in het hart gewond, en voelt een kwetsuur van minne. Gewond te zijn door minne, dat is het zoetste gevoelen, en de zwaarste pijn, die men dragen kan. Gewond te zijn van minne, dat is een zeker teeken, dat men genezen zal. Die geestelijke wonde maakt wel en wee gelijktijdig. Christus, de ware zon, straalt en schijnt weder in het gewonde open hart, en eischt wederom eenheid. Dit vernieuwt de wonde en alle kwetsuren.