Het sieraad der geestelijke bruiloft

[p. 17]

Hoofdstuk V
Van de derde wijze: van lijden in geduld tot den dood toe

HET derde punt is lijden in geduld. Dit punt moeten wij met ernst in het oog houden, want het siert Christus, onzen bruidegom in al zijn leven. Want Hij begon vroeg te lijden, toen Hij geboren was; dat was armoede en koude. Hij werd besneden en stortte zijn bloed, Hij vluchtte naar vreemde landen, Hij diende Joseph en zijne moeder, Hij leed honger en dorst, schande en minachting, onwaardige woorden en werken der Joden. Hij vastte, Hij waakte en Hij werd bekoord door den vijand. Hij was onderdanig aan alle menschen. Hij ging van land tot land, van stad tot stad met grooten arbeid en met grooten ernst prediken het Evangelie.

Eindelijk werd Hij gevangen door de Joden, die zijn vijanden waren, terwijl Hij hun vriend was, Hij werd verraden, bespot en gehoond, gegeeseld en geslagen en met valsche getuigenis veroordeeld. Hij droeg zijn kruis onder groot wee naar de hoogste plaats van het aardrijk. Hij werd ontkleed moedernaakt; nooit zag een man of vrouw een zoo schoon lijf zoozeer mishandeld. Hij leed schande, smart, koude voor de geheele wereld, want Hij was naakt en het was koud en de scherpe wind zweepte Hem in zijne wonden. Hij werd genageld aan het hout des kruises, met plompe nagelen en gerekt, dat Hem de aderen scheurden. Hij werd opgericht en neergestuikt, dat Hem zijne wonden bloedden, Hem was zijn hoofd gekroond met doornen; zijne ooren hoorden de felle

[p. 18]

Joden roepen: ‘Kruisigt hem, kruisigt hem’, en menig onwaardig woord. Zijne oogen zagen de koppigheid en de kwaadheid der Joden en de ellende zijner moeder. En zijne oogen vergingen van bitterheid der pijnen en des doods; zijn neus rook de vuilheid, die zij wierpen uit hunne monden in zijn aangezicht. Zijn mond en zijn smaak werden gedrenkt met edik, gemengd met gal. Al zijn gevoeligheid was doorwond van het geeselen.

Christus, onze Bruidegom, gewond tot den dood, verlaten van God en van alle creaturen, stervende aan het kruis, hangende als een stok, waar niemand op achtte, behalve Maria, zijne arme moeder, die Hem niet helpen kon.

Nog leed Christus geestelijk in zijne ziel door de versteende koppigheid der Joden en van hen, die Hem doodden; want wat voor teekenen en wonderen zij ook zagen, zij bleven in hunne boosheid en Hij leed om hunne bedorvenheid en de wraak, die zou volgen op zijn dood, want God zou hen straffen naar ziel en naar lichaam. Nog leed Hij om den jammer en om de ellende zijner moeder en zijner leerlingen, die in groote droefheid waren. En Hij leed omdat zijn dood voor menigen mensch verloren zoude blijven en om de ondankbaarheid van menigen mensch, en om de kwade eeden, die menigeen zweren zoude ten einde Hem te smaden en te hoonen, die voor ons uit liefde stierf. Zijne natuur en zijn menschelijk verstand leden, omdat God hun onttrok den invloed zijner gaven en van zijn troost, en Hij ze overliet aan hen zelven in zulken nood. En daarover beklaagde zich Christus en sprak: ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt gij mij verlaten’. Al het lijden verzweeg onze minnaar en riep tot zijn Vader: ‘Vader, vergeef hun, want zij weten niet wat zij doen.’ Christus werd gehoord door zijn Vader om zijnen eerbied; want zij, die het uit onwetendheid deden werden daar na gemakkelijk allen bekeerd.

[p. 19]

Dit was het inwendige lijden van Christus: ootmoed, liefde en lijden met geduld. Deze drie heeft Christus, onze Bruidegom, beoefend al zijn leven, en Hij is daar mede gestorven, en heeft onze schuld betaald aan de gerechtigheid, en heeft zijn zijde geopend in mildheid. Daar uit vloeien de rivieren der weefden en de sacramenten der zaligheid. En Hij is in macht omhoog gevaren, en zit aan de rechterhand zijns Vaders en regeert in eeuwigheid. Dit is de eerste komst van onzen Bruidegom, die volkomen tot het verleden behoort.